Vikan - 12.10.1961, Síða 2

1
1
Ég er alveg hissa.
Kæra Vika.
í Vikunni, 36. tbl. 7. sept. s.l. er
á 11. siðu smáklausa sem nefnd er:
— Manngildishugsjón Skagfirðinga.
— 1 klausu þessari eru nokkurar
vangaveltur og skýringar á viðhorfi
ýmissa þjóða eður þjóðflokka, á mati
manngildishugsjóna.
Að lokum er getið um þjóðflokk
einn á Norður-íslandi, er Skagfirð-
ingar nefnast, og leyfi ég mér að
taka upp það, er sá telur sem það
ritar, manngildishugsjón þess þjóð-
flokks (þ. e. Skagfirðinga), en það
er orðrétt:
í fyrsta lagi: Að vera kvenna-
maður.
í öðru lagi: Að vera kvennamað-
ur og drykkjumaður.
í þriðja lagi: Að vera kvenna-
maður og drykkjumaður og vondur
við vín.
Nú vil ég spyrja: Hver er ástæð-
an fyrir slíkum skrifum, og hver
er tilgangurinn? Hversvegna tekur
ritstjóri Vikunnar slíkt til birtingar
athugasemdarlaust í sitt heiðarlega
blað? Það er sem sagt ekki hægt
að sjá að hér sé um létt grín — að
ræða, heldur hreina ádeilu eður
dómsáfyllingu. — Þessvegna er ég
„alveg hissa“ að þetta skyldi birt-
ast i Vikunni, því vegur hennar
mun vart af slíku vaxa, nema síð-
ur sé.
Mér hefir ætíð fundist að, sá sem
tekur undir órökstuddan óhróður
um aðra, sé að nokkru samsekur
upphafsmanninum. Hefði þessi rit-
smið staðið i einhverju ómerkilegu
blaði, eða því sem oft er kallað
sorprit, myndu sjálfsagt allir hafa
látið slíkt „sem vind um eyrun
þjóta“. En þar sem þetta er birt í
virtu blaði, eins og Vikan ómótmæl-
anlega er, finnst mér að lesendur
eigi kröfurétt á einhverri skýringu
á þessu fyrirbrigði.
Ég er ekki Skagfirðingur, og á
ekki sérstaka vini né nákomna ætt-
ingja þar, en tel þessa nágranna
okakr Eyfirðinga alls óverðuga sliku
aurkasti.
Ak. 13/9 1961.
Ég er meira en hissa.
Þér er mikið í mun, Eyfirðing-
ur góður, að taka upp hanzkann
fyrir nágranna þína, Skagfirð-
inga og það er út af fyrir sig
virðingarvert. En líklega hafa
Skagfirðingar sjálfir mun meiri
kímnigáfu heldur en þú, því þeim
hefur fundizt gamanið græzku-
laust að því er við höfum helzt
frétt. Það kom einn ágætur mað-
ur sem að vísu er ekki Skagfirð-
ingur sjálfur, en hinsvegar kunn-
ur húmoristi og hann skaut þessu
að okkur með manngildishugsjón
Skagfirðinga. Hver einasti maður
með óbrjálaða dómgreind sér
auðvitað, að þetta er svo fjar-
stæðukennt, að það er aðeins
hægt að taka það sem grín, hvað
það og er. Norðanmenn mega
ómögulega láta það spyrjast, að
þeir kunni ekki að taka gamni.