Vikan - 16.11.1961, Blaðsíða 33

þessu, þótt ég gjarna vildi. ..
... Þú fórst til Bandaríkjanna aS
læra, var það ekki? Tókst þú engan
þátt í íþróttum þar i skólanum?
„Nei. Ég var búinn að taka min
próf áður en ég fór þangað, og
fékk þess vegna ekki að taka þátt
í keppni skólans."
— Og siðan hefur þú látið íþrótt-
irnar lönd og leið. Svo komstu
hingað lieim aftur og tókst að
praktísera tannlækningar?
„Já, og síðan hefur lífið gengið
sinn vanagang. Ég liefi engan tima
til að sinna öðru . . . stend venju-
lega við stólinn frá því snemma
á morgnana til seint á kvöldin. Ég
var t. d. alveg að hætta núna þeg-
ar þú komst inn úr dyrunum um
níuleytið.“
— En þú, örn. Það er tiltölulega
stutt síðan þú fórst að veifa laga-
krókum i kringum þig?
„Síðan vorið 1958. Ég var for-
stjóri fyrir Trípolíbíó 1953—1958.
En nú hefi ég opnað lögfræðiskrif-
stofu, eins og þú minntist á, og
þar vinnum við saman, konan mín
Guðrún Erlendsdóttir og ég. Hún
er líka lögfræðingur .. .“
— Nú, svo að það er bara lög-
fræði nótt og dag ...
Og svo skildi ég við tviburana
þar sem þeir sátu með pappakassa
á milli sín, lásu gamlar blaðaum-
sagnir um Clausenssigra, hand-
fjölluðu verðlaunagripi og skoðuðu
myndir af mönnum á hlaupum,
mönnum að stökkva, mönnum að
kasta, hvítum mönnum og svörtum
mönnum. Allskonar mönnum. —
„ .. . Heyrðu Addi, við þurfum
endilega að fara að sortéra þetta
og líma það inn í bók. ..“ — var
það síðasta, sem ég heyrði, þegar
ég lokaði dyrunum á eftir mér —
málverkslaus.
G. K.
BLINDU HJÖNIN.
Framhald af bls. 19.
— Það var skrifað út, vissi ég
og haft samband við lækna þar og
allt reynt hér heima, sem hugsazt
gat, en árangurslaust.
— Og þú liefur algcrlega misst
sjónina.
— Ég sé mun á degi og nóttu, sól-
skini og dimmviðri, en það er líka
það eina. Það er eklci hægt að tala
um neina sjón. Þó get ég aðeins
greint sterkan, rauðan lit.
— Varstu áfram hjá föðursystur
þinni eftir að þú varðst blind?
— Faðir minn gifti sig aftur og
þá fór ég til hans og eftir að hann
dó varð ég áfram hjá fóstru minni
þar til nú að ég fluttist til Andrésar.
Þvi miður hafði ég litið a$ gera
framan af; það var helzt að ég
prjónaði, en það var svo mikil
taugaáreynsla og fór heldur illa með
handlcggina á mér. Ég var orðin
33 ára, þegar ég byrjaði að vinna
við burstagerð hjá Blindrafélaginu
og hún hefur nú verið aðalatvinna
min í tiu ár. Það er allt annað líf
að liafa eittthvað fyrir stafni. Svo
er það líka mikils virði að um-
gangast sina lika. Félagsskapurinn
er alltaf góður hjá okkur og það
gefur öryggiskennd að umgangast
fólk, sem er í sama báti. Það er
oft mjög glatt á hjalla hjá okkur,
þessum níu, sem vinnum hérna
niðri. Við erum öll blind nema verk-
stjórinn og annar maður til.
Andrés sagði: Það eru blóm i
ramma þarna á veggnum. Elisabet
Menn spyrja undrandi
hvað valdi þessn óvenjnlega skæra ljósi frá hinnm ljjl
OREOL KRYPTON ljósapernm. Svarið er aS meS þret-
lausu tilraunastarfi hefur OREOL tekizt aS finna lansn-
ina, nú eru OREOL perurnar fylltar meS Krypton-efni,
sem hefur þennan eiginleika aS perur, sem fylltar em
með þvf gefa 30% skærara Ijós. BiSjiS um OREOL
KRYPTON þær fist í flestum raftækja- eSa aflendu-
vöruverzlunum.
Mars Trading Company
Klapparstíg 20 — Sími 17373.
liefur búið þau til.
Mér hafði sýnzt þetta vera máluð
mynd, en nú sá ég, að blómin voru
upphleypt og mjög finlega vafin
utan um vír. Það var einstaklega
falleg vinna á því og nálega óskilj-
anlegt, að hægt skyldi að fram-
kvæma þvílikt nákvæmnisverk með
þreifiskyninu einu saman.
— Það var kona, sem hét Jóhanna
Guðmundsdóttir, sagði Elísabet, —
liún kenndi okkur að búa til blóm
eins og þetta.
— Hvað getur þú sagt mér af
uppruna þínum og fortíð, Andrés?
— Ég er Stokkseyringur, —
fæddur í Pálshúsum á Stokkseyri
í júlí 1917 og átti heima þar i pláss-
inu fram undir tvitugt. Þar var
margt um ágæta menn, sem urðu
þeklctir í þjóðlífinu, en þeir voru
flestir eldri en ég. Aftur á móti vor-
um við Helgi Sæmundsson þar sam-
tíma. Helgi er einna yngstur af
þessum Stokkseyringum, sem hafa
orðið kunnir.
— Þú hefur auðvitað stundað
sjósókn á Stokkseyri.
— Já, svipað og margir aðrir þar.
Ég reri haust og vor á „Lukkuvon“,
sem Jón Sturlaugsson, faðir Stur-
laugs Jónssonar, átti. Svo fór ég
oftast á vetrarvertíð til Eyjat En á
sumrin var ég i sveit uppi á Skeið-
um og á nokkrum stöðum i Flóan-
um. Það var nú annars bara framan-
af. Ég sneri mér alveg að sjónum
og fór á síldarvertið á sumrin.
— En svo fluttistu alveg til Eyja?
— Já, þá var ég 22 ára. Þá var
ég alveg orðinn gallharður i sjó-
mennskunni og sigldi á striðsár-
unum á Skaftfellingi og Helga frá
Vestmannaeyjum. Það var oftast
siglt á Fleetwood með fisk og bar
svo sem ekki neitt sérstakt til tíð-
inda. Við lentum ekki i neinum
teljandi mannraunum.
— Ég get ckki séð neitt athuga-
vert við augun í þér Andrés; það
mætti halda að þau væru i ágætu
lagi. Hvað kom til að þú misstir
sjónina?
— Það er lieldur ekki neitt að
augunum sjálfum, sagði Andrés.
— Sjóntaugarnar biluðu. Það var
þjóðhátið í Eyjum eins og lðg
gera ráð fyrir og menn skemmtu
sér. Það hafði rekið tréspirltoi;
þú manst kannski eftir þvi, þetta
var talsvert umtalaður atburður
sumarið ’43. Nema hvað ég smakk-
aði á spiranum eins og margir aðr-
ir. Það voru tvö hundruð jnanna,
sem veiktust; níu dóu. Fjórir misstu
sjónina, en þrír fengu hana aftur.
Ég fékk hana ekki aftur.
— Brá þér ekki ónotalega?
— Ekki svo afskaplega. Það var
að vísu óviðkunnanlegt að sjá ekki,
þegar maður vaknaði, en það var
talin von um að sjónin lcæmi aftur
og það er nú einu sinni vonin, sem
lieldur í manni lifinu. En ég var
afskaplega slappur lengi á eftir og
þó fann ég hvergi til. Allar tilraunir
til lækninga reyndust árangurslaua-
ar; það var vist ómögulegt að lækna
sjóntaugarnar, ef þær bila. En aug-
un eru óskemmd eins og þú sérð
og þau hafa ekkert skroppið saman
eins og venjulega á sér stað um
blind augu.
— En þú sérð alls ekki neitt?
— Nei, það er ekki svartamyrk-
ur, heldur alltaf jafn grátt á degi
sem nóttu. En heyrnin hefur orðið
VIKAN JJ3