Vikan - 17.01.1963, Blaðsíða 8

JOHN Crane haltraði inn i hinn víða
sai, sem einhver hafði fundiS upp á
aS kalla „hvildarheimiliS“. Crane
hafSi nú dvalizt þarna i Maine i fimm
daga, sér til hressingar og heilsubót-
ar — og aldrei veriS þreyttari. Hann
hafSi aS vísu getaS frestaS ferSinni
þangaS til krakkarnir lians 'Bots voru
orSin frísk aftur eftir mislingana; þá liefSi
Claire móðir hans getaS komiS með hon-
um, en það var hún, sem tók það ekki i
mál, að hann biði þess vegna.
Hann heyrði enn rödd hennar og hlátur
i eyrum sér, þegar hún sagði: „Reyndu nú
að komast í kynni við einhverja káta og
skemmtilega stúlku. Þú ert enn ungur
piltur“.
Jú, víst var hann ungur enn. Þrjátiu ár
eru enginn aldur. En það voru litlar líkur
til, aS hann kæmist i kynni við unga og
káta stúlku á þessum stað — leiðinlegum
baðstaS, þar sem gamlar og sljóar kerling-
ar sátu i vöggustólum allan daginn, eða
háværir unglingar léku tennis með ærslum
og ógangi.
Hann svipaðist um i tómum salnum, sem
búinn var viðamiklum, gömlum húsgögn-
um. Hann settist við slaghörpuna, og brosti
með sjálfum sér, þegar hann hugleiddi hve
Claire mundi falla allur þessi smáborgara-
bragur vel í geS.
Hann lagði frá sér.stafinn, opnaði slag-
hörpuna, og hóf -að leika smálag eftir
Milhaud, sem Claire móðir hans hafði mik-
ið dálæti á.
Og á meðan hann lék hugsaði hann svo
sterkt og ákaft um móður sína, að hann
tók meiri svip af henni en annars. í raun-
inni var hann þó alls ekki líkur henni;
hann <ar hár vexti og karlmannlegur, móð-
ir hans lítil og grönn og minnti helzt á
postulínsbrúðu.
Þegar lagi Milhauds lauk, hóf hann að
leika sónötu eftir Prokofév. Claire móðir
hans dáðist alltaf mjög að túlkun hans á
þessari sónötu. Sjálfum fannst honum sér
takast vel. En allt í einu heyrði hann sagt
kvenmannsrómi og ekki aðfinnslulaust:
— Fyrirgefið, að ég gríp fram í fyrir
yður!
Hann stanzaði í miðjum klíðum og leit
um öxl. í dyrunum stóð stúlka, sem hann
kannaðist ekki við. Hún hafði mikið, hrafn-
svart hár, sem féll að vöngum. Hún var
sérkennilega fríð sýnum, svipurinn dálítið
austurlenzkur.
— Hvers vegna spilið þér Prokofév eins
og miðaldra kennslukona?
Spurningin kom honum gersamlega á ó-
vart. Hann hafði hingað til átt gagnrýnis-
lausu hrósi aS fagna í þeim hópi, sem taldi
tónleikakvöld hans og móður hans hámark
listrænnar túlkunnar.
Og stúlkan lét ekki þar við sitja, heldur
8 VIKAN