Vikan - 17.01.1963, Blaðsíða 9

ýtti lionum frá og settist sjálf viS slaghörp-
una. Hún hóf að leika söm'u sónötuna, sem að
vísu varS öll önnur í meðferð liennar, þrung-
in krafti og dirfsku, allt að þvi hranaleg. Þeg-
ar hún hafði leikið þannig nokkurn kafla,
stanzaði hún og vék sér að honum.
— Þarna sjáið þér! Prokofév á hvorki
væmni eða sætleika til . . .
Þekking John Crane var ekki siður tak-
mörkuð en þekking hans á gagnrýnendum.
Iíann hafði ungur tekið lömunarveikina, og
bar hennar æ merki. Og móðir hans hafði
stöðugt vakað yfir honum og verndað liann,
svo að liann komst ekki i snertingu við um-
heiminn, utan stofnveggja heimilisins. Þær
fáu veluppöldu og velættuðu stúlkur, sem
móðir lians liafði sleppt inn fyrir þessa virk-
isveggi, höfðu yfirleitt orðið ástfangnar af
honum —■ en Claire hafði dregið þær sundur
og saman í háði um leið og þær kvöddu.
Það var honum því allsendis ný reynsla,
þegar þessi unga og framandlega stúlka kom
fram við liann eins og jafningja sinn. Honum
vafðist tunga um tönn. — Þér leikið mjög vel,
sagði hann.
Hún dró upp sígarettupakka, kveikti sér i
einni, og virti hann enn náið fyrir sér.
— Ég hef veitt yður athygli að undanförnu,
sagði liún. — Þér eruð eini gesturinn hérna,
sem vakið getur áhuga manns. Hvernig stend-
ur á því, að þér hafið lent hérna?
— Ég veit það varla, svaraði hann og
hneigði sig litið eitt, til að þakka henni gull-
hamrana. Ég vildi gjarna spyrja yður sömu
spurningar.
— Ég á ekki annars lcost, svaraði hún. Ég
vinn hérna. Afgreiði í minjagripasölunni.
Hún varð honum enn framandlegri fyrir
það, að hún skyldi vinna fyrir lífsviðurværi
sínu.
-—- Þér eruð ekki bandarísk? spurði hann.
— Nei, ég er austurrisk, svaraði hún. Við
mamma flýðum þaðan árið 1938, þegar þeir
myrtu föður minn. Ég var þá vitanlega harn
að aldri. Nú er móðir mín líka látin.
Hún virti hann stöðugt fyrir sér gegnum
sigaretlureykinn. — Þú ert lika leiður á lífinu
hérna, er ekki svo? spurði hún, og þúaði hann
nú allt í einu formálalaust.
Hann brosti við. — Ekki get ég sagt að mér
finnist staðurinn heinlínis skemmtilegur, sagði
hann.
— Það er líka varla von, ef þú liagar þér
eins og hinir gestirnir í einu og öllu. Þú ættir
að ganga hérna upp í fjöllin, í stað þess að
lúra niðri í fjörunni eða híma úti á verönd-
inni dag eftir dag. Þangað fer enginn. Þar er
dásamlega fallegur foss, og ég skal með ánægju
visa þér leiðina. Það er sérkennilega fagurt
þar að næturlagi og í kvöld er fullt tungl.
Eigum við að skreppa þangað?
Klukkan niu á hverju kvöldi stundvíslega
hringdi móðir hans til hans frá Philadelphiu.
Hann beið eftir því símtali allan daginn. Stúlk-
an sá að það kom eitthvert hik á hann og
varð litið á stafinn, sem lá við stólinn.
— Það er eklci sérlega bratt, sagði hún.
John Crane roðnaði. — Þakka þér tillit-
semina, sagði hann. En ég er ekki neinn vesal-
ingur.
— Eigum við þá að segja klukkan átta?
— Mér þykir það mjög leitt. En ég á von
á mjög áriðandi simtali klukkan níu . . .
— Þá förum við bara dálítið seinna. Klukk-
an tíu? Hún stóð upp. Og allt í einu hló hún
lágt, og það var eins og hlátur hennar hrísl-
aðist um hverja taug. — Hvaða númer er á
herberginu þinu? spurði lnin.
Sem snöggvast var eins og einhver rödd
hvíslaði þvi að honum, að hann skyldi ekki
segja henni það.
— Þrjátíu og átta, svaraði hann engu að síð-
ur.
—- Þá kem ég klukkan tiu, svaraði hún. Ég
heiti Lotta Rank.
Hún brosti til hans í kveðjuskyni og hélt
á brott.
Enn fannst honum sem liann lieyrði rödtl
móður sinnar. — Reyndu nú að komast i
kynni við einhverja káta og skemmtilega
stúlku . . .
Og nú var honum ljóst, að það hafði verið
einhver háðshreimur í röddinni, sem sannaði
að hún hafði ekki sagt þetta i alvöru. Þetta
hafði ekki verið annað en gamansöm áminn-
ing hennar um, að þau tvö væru svo nátengd,
að eklcert og engin gæti komizt þar á milli.
John Crane settist aftur við slaghörpuna.
E nú var eins og fingur hans lilýddu ekki
kalli. Hann hafði enga löngun til að leika . . .
Hún gekk á undan honum upp stíginn. Ilún
var klædd í hvítan kjól, og það glóði á nakta
arma hennar og fótleggi í mánaskininu. Hún
var léttstíg og gekk hljóð og þögul, og það var
eins og þögn hennar magnaði nóttina eggjandi
töfrum, sem æstu hann, þótt hann streittist á
móti. Það lá við að hann myndi hvorki éftir
stafnum né helti sinni, þar sem hann gekk á
eftir lienni upp stíginn.
Þegar þau höfðu gengið þannig nokkra hríð,
lieyrðist lágur niður úr fjarska. Þau gengu enn
um hrið, niðurinn varð stöðugt hærri og sterk-
ari. Stigurinn lá fyrir klett, og allt í einu stóðu
þau við fossinn.
Fegurri stað hafði hann aldrei augum litið
— aldrei getað gert sér í hugarlund, að slík
fegurð fyrirfyndist hér á jörðu. Vatnið steypt-
ist fram af klettabrúninni eins og silfurflóð
og úðinn af þvi sindraði og glóði í mánaskin-
inu. Loftið var svalt og hressandi.
Lotta stóð þarna eins og gyðja umvafin geisl-
um tunglsins. Án þess að mæla orð af vörum
rétti hún honum liöndina og leiddi hann til
sætis á flatri klöppinni alveg við fossinn.
Á leiðinni upp stíginn hafði hann ekki get-
að varizt þeirri hugsun, að móðir hans hefði
áreiðanlega haft sitthvað við þessa gönguferð
að athuga, ef liún hefði vitað af henni. En
Hann þurfti einungis að taka á karl-
mennsku sinni og hrinda henni fram af;
svo mundi fossinn sjá um það, sem
á skorti..........................
smám saman liafði mynd móðurinnar þokað
úr huga hans, og nú hugsaði hann óafvitandi,
að þessi fegurð væri alltof stórbrotin fyrir
hana; hún mundi alls ekki skilja hana. Þetta
var í fyrsta skiptið, sem hann hafði hugsað
þannig til liennar, og hann fann til ótta og
blygðunar, þegar hann gerði sér það ljóst.
Lotta hélt enn í hönd honum. -—■ Hver
hringdi til þín i kvöld? spurði hún eftir
nokkra þögn.
— Nei. Ég er ókvæntur. Það var móðir min.
— Móðir þín? Hvers vegna liringir hún? Er
einhver veikur heima hjá þér?
—• Nei, alls ekki. Hún hringir á hverju kvöldi
um níuleytið.
Og allt í einu fanst honum sem hann yrði
að skvra henni frá sambandi sínu og móður-
innar. Hann sagði henni frá öllum þeim mörgu
ferðalögum, sem þau höfðu farið saman til
Evrópu, þegar hann var orðinn nægilega frisk-
ur til þess. Hvernig móður lians hafði annazt
hann, vakað yfir hverju hans fótmáli og vernd-
að hann. Hvernig hún hafði skapað þeim báð-
um hoim fullan dáscmda og fegurðar — mynd-
list, tónlist og bókmenntum. En hvernig sem
hann reyndi, fannst honurn sem eitthvað skorti
á, sem ntyndin yrði föl og svipvana. Að sú
Paradís, sem hann hafði ætlað að lýsa, yrði
eins og gullinn fangaklefi. „Hvers vegna spilið
þér Prokofév eins og gömul kennslukona?"
hafði Lotta spurt. Það var engu líkara en lnin
drægi karlmennsku hans i efa.
Þegar hann liafði lokið máli sínu, leit liún
á hann. Augu hennar voru eins og bergið.
— Móðir þín hlýtur að vera óvenjuleg kona,
sagði hún.
— Já, það er lnin vissulega.
— Og rík . . .
— Rík? Hvað áttu við?
— Þú sagðir, að faðir þinn hefði látið eftir
sig mikinn auð. Gekk sá auður til þín eða
hennar?
— Til hennar, auðvitað!
— Já, auðvitað! Hún hló lutldalega. Þannig
er það ævinlega. Þær verða að hafa sinn skild-
ing, þessar konur. Þú gctur ekki gert þér í
hugarlund hvað ég hata og fyrirlít þessar blóð-
sugumæður, sem lifa á lífi barna sinna.
Og allt í einu lagði hún armana nm háls hon-
um. Andlit hennar nálgaðist hans og varir
þeirra mættust. Hún þrýsti heitum likama sin-
um fast að honum, og hafi' hann hugsað sér
að mótmæla orðum hennar um mæður, eins
og hans, þá gleymdi hann þvi algerlega. Vang-
ar hennar voru rakir af úðanum frá fossinum,
varir hennar lieitar og þvalar. Hann kyssti
hana ákaft og lengi, eins og sárþyrstur maður
teigar svaladrykk.
•—■ Komdu, sagði hún. Við skulum fá okkur
bað. Það er lítil tjörn hérna rétt lijá . . .
— En . . . en ég hef ekki neinn sundbol . . .
Hún liló eggjandi. ■— Komdu, sagði hún.
Morguninn eftir vaknaði hann, haldinn sáru
Framhald á bls. 48
VIKAN 9