Vikan - 17.01.1963, Blaðsíða 17

eftir PETUR LYNG
sjá eftir svallið.
Mér fannst sem mér væru allir
vegir færir um kvöldið, þegar við
vorum ein, það er alltaf eins beg-
ar Dóra er hjá mérz þá er ég ann-
ar og betri maður. Eg gleymdi öllu
nema henni þetta kvöld og stein-
svaf um nóttina, þreyttur og
ánægður, en það gerði Dóra ekki,
því hún var vansvefta og þreytt.
Um morguninn sagði hún: .•—
„Heyrðu, er barnaheimili hérna
hinum megin við þilið?u „Nei“,
svaraði ég kæruleysislega, „bað
eru bara strákarnir hans Kára“.
Ég var satt að segja orðinn svo
vanur þeim, að ég var steinhætt-
ur að heyra í greyjunum. „Hvað,
er enginn h.já þeim, þeir voru
grenjandi til skiptis í alla nótt?“
„Hann er svo þreyttur, hann Kári,
að hann sefur þó að þeir láti til
sín heyra. Hann er alltaf í skólan-
um, en hefur strákana á barna-
heimili á daginn“. „Hvar er kon-
an hans?“ „Hún er löngu hlaupin
frá öllu saman, dauðleið á barna-
stússinu og bleyjuþvottinum“. „Er
hann aleinn með þá?“ „Já, hann
vill ekki láta foreldra sína vita að
hún sé hlaupin frá sér, hann held-
ur að hún komi aftur einhvern
tímann, annars mundi mamma
hans auðvitað hjálpa honum“. „En
þetta er alveg ómögulegt fyrir
hann að vera með tvo litla stráka
og stunda erfitt háskólanám jafn-
fram“. „Já, það finnst honum líka,
en hann er ákveðinn að þrauka
þangað til í vor“.
Ilún spurði mig ekki meira um
þetta um morguninn, en rak mig
með harðri hendi í skólann, og ég
sem hafði séð fram á ánægjuleg-
an dag heima hjá henni. Verst var,
að ég gat sjálfum mér um kennt,
því ég glopraði því út úr mér, að
ég hefði ekki farið í skólann í
nokkra daga.
Eftir að ég fór, bankaði hún
hjá Kára, heilsaði, og bauðst til
að hjálpa honum að klæða strák-
ana. Hún bjó til kaffi handa Kára
og gaf strákunum graut og mjólk,
það höfðu þeir víst aldrei fengið
áður að morgni til, því Kári hafði
naumast tíma til að klæða þá og
koma þeim af stað á morgnana,
áður en hann hljóp í skólann. Dóra
sagði mér þetta allt um kvöldið,
þegar ég kom heim .
Ég var feginn því að hún hjálp-
aði honum, satt að segja fann ég
sárlega til með honum, þegar hann
var að basla við strákana, eða rauð-
eygður og syf.jaður hangandi yfir
námsbókum seint á kvöldin, beg-
ar þeir voru loksins komnir í ró.
Já, það var sannarlega ljótt hvern-
ig stelpuskjátan hún Inger hafði
farið með hann. Hann, sem var lík-
lega efnilegasti íslenzki námsmað-
urinn í Osló. Hann var sá okkar,
sem vísastur var til að hrasa ekki
á hálum strætum stórborgarinn-
ar. Hann var nefnilega svo feim-
inn við kvenfólk, að hann blóðroðn-
aði ef kvenmaður svo mikið sem
yrti á hann. Það versta var þó,
að hann gekk mjög í augu kven-
fólksins, því að hann var stór-
myndarlegur, hár vexti og Ijós-
hærður, „eins og víkingur“, sögðu
Oslóarstelpurnar og þóttust ekk-
ert taka eftir feimni hans, en eltu
hann á röndum og heimsóttu hann
á kvöldin, auðvitað margar sam-
an, en samt gat engum dulizt, sem
eitthvað vildu skilja, hvað þær
vildu honum. Svo varð ein hlut-
skörpust, hún hét Inger, ekki sér-
lega lagleg, dökkhærð stelpa, en
hún kunni að mála sig og gera sig
girnilega. Okkur hinum fannst
hún frekar leiðinleg og hávaða-
söm, en Kári var ánægður með
hana. Þau giftu sig þegar hún var
komin nokkra mánuði á leið að
eldri stráknum. Ég vissi af þess-
ari litlu tveggja herbergja íbúð,
sem einmitt var laus um það leyti.
Þau tóku hana á leigu af því að
hún var ódýr og stutt frá skólan-
Ég heyrði, ef svo má að orði kom-
ast, allt hjónaband þeirra gegnum
Framliald á bls. 44.
VIKAN YJ