Vikan - 17.01.1963, Blaðsíða 54

SOLUBORN
SOLUVERÐLAUN
SKÍOA- OG
SiEDAFERD
verður farin á vegum
Vikunnar um miðjan
marz, upp að Skíðaskála
í Hveradölum. Rétt til
þátttöku fá öll sölubörn,
sem selja 25 blöð í 5 skipti
eða alls 125 blöð í 4 skipti.
Ljósmyndari b!aðsins
verður með í ferðinni og
myndir birtast síðar I Vik-
unni. Keppni um þessi
söluverðlaun byrjar með
næsta blaði.
„Byssukúla, sem ég er lifandi
maður!“ sagði Riddle majór.
Og vissulega var hluturinn eins
og byssukúla í laginu, en þetta
reyndist vera lítill blýantur.
„Þetta var það, sem ég tók upp,“
sagði ungfrú Lingard. „Ég var alveg
búin að gleyma því.“
„Vitið þér hver á þetta, ungfrú
Lingard?"
„Já, Bury ofursti á hann, hann lét
búa hann til úr kúlu, sem hæfði
hann — eða öllu heldur, hæfði hann
ekki, ef þér skiljið hvað ég á við
— í Búastríðinu.“
„Vitið þér hvenær hann var með
hann síðast?“
„Jú, hann var með hann í dag,
þegar þau voru að spila bridds.
Ég tók eftir, að hann skrifaði með
honum reikninginn, þegar ég var að
koma til tedrykkju.“
„Hverjir voru að spila?“
„Bury ofursti, frú Chevenix-Gore,
hr. Trent og ungfrú Cardwell."
„Ég held,“ sagði Poirot vingjarn-
lega, „að við geymum hann og af-
hendum hann ofurstanum sjálfir.“
„Ó, viljið þér gjöra svo vel. Ég
er svo gleymin, ég kynni að gleyma
því.“
„Ef til vill vilduð þér, ungfrú, vera
svo góð, að biðja Bury ofursta að
komo hingað núna?“
„Sjálfsagt. Ég skal fara strax og
finna hann.“
Hún hraðaði sér út. Poirot reis
á fætur og tók að reika um her-
bergið stefnulaust.
„Eigum við,“ sagði hann, „að rifja
upp fyrir okkur, það sem gerðist
seinni hluta dagsins? Það er athygl-
isvert? Klukkan hálf þrjú lítur
54 VIKAN
hann yfir reikninga ásamt Lake
höfuðsmanni. Ilann er ofurlítið ann-
ars hugar. Klukkan þrjú ræðir hann
um bókina, sem hann er að skrifa,
við ungfrú Lingard. Hann er í ákaf-
lega þungu skapi. Ungfrú Lingard
telur það standa í sambandi við
Hugo Trent, og byggir það á athuga-
semd, sem hún heyrði hr. Gervase
kasta fram. Við tedrykkjuna er
framkoma hans eðlileg. Godfrey
Burrows segir okkur, að eftir te-
drykkjuna hafi legið vel á honum
út af einhverju. Fimm mínútum fyrir
átta kemur hann niður, fer inn í
skrifstofu sína, hripar „Afsakið“ á
blað, og skýtur sig!“
Riddle sagði seinlega:
„Ég skil, hvað þér eigið við. Það
er ekki gott samræmi í þessu.“
„Furðulegar skapbreytingar hjá
hr. Gervase Chevenix-Gore! Hann er
annars hugar — honum er mjög
þungt í skapi — hann er eðlilegur
- það liggur vel á honum! Það er
eitthvað mjög einkennilegt við
þetta! Og svo setningin, sem hann
sagði, „of seint.“ Að ég mundi koma
hingað „of seint.“ Jú, jú, satt er það.
Ég kom of seint hingað — til þess
að sjá hann lifandi."
„Ég skil. Þér haldið í raun og
veru ■—?
„Ég fæ aldrei að vita, hvers vegna
hr. Gervase bað mig að koma. Það
er öruggt!"
Poirot hélt áfram að reika um
stofuna.Hann lagfærði einn eða tvo
hluti á arinhillunni; hann athugaði
spilaborð, sem stóð út við vegginn,
hann dró út skúffu á því og tók
upp briddsreikninginn. Því næst
gekk hann yfir að skrifborðinu og
gægðist ofan í pappírskörfuna. f
henni var ekkert nema einn bréf-
poki. Poirot tók hann upp, þefaði
af honum, muldraði „Appelsínur,"
sléttaði úr honum og las nafnið á
honum, „Carpenter og synir, ávaxta-
salar, Hambourgh St. Mary.“ Hann
var einmitt að brjóta hann snyrti-
lega saman, þegar Bury ofursti gekk
inn í herbergið.
ÁTTUNDI KAFLI.
Ofurstinn lét fallast í stól, hristi
höfuðið, varpaði öndinni og sagði:
„Þetta er ljóta sagan, Riddle. Frú
Chevenix-Gore er dásamleg — dá-
samleg. Stórbrotin kona! Full af
hugrekki!“
Poirot fékk sér nú aftur sæti og
sagði:
„Þér hafið þekkt hana mjög lengi,
býst ég við?“
„Já, vissulega, ég var á fyrsta
dansleiknum hennar. Ég man, að
hún bar rauða rósahnappa í hárinu.
Og hvítan, dúnléttan kjól. Það var
enginn í salnum þess verður að
snerta hana!“
Rödd hans var full af eldmóði.
Poirot rétti fram blýantinn.
„Eigið þér hann ekki þennan, eða
hvað?“
„Ha? Hvað? Ó, þakka yður fyrir,
ég var með hann í kvöld, þegar
við vorum að spila bridds. Það var
furðulegt, ég fékk 5 hónóra í spaða
þrisvar í röð. Það hefur aldrei kom-
ið fyrir mig áður.“
„Þið voruð að spila bridds fyrir
tedrykkju, er mér sagt?“ sagði
Poirot. „Hvernig lá á hr. Gervase,
þegar hann kom til tedrykkjunn-
ar?“
„Alveg eins og venjulega. Mig
dreymdi ekki um, að hann væri að
hugsa um að fyrirfara sér. Þó kann
að vera, að hann hafi verið örlítið
viðkvæmari en venjulega, þegar ég
hugsa um það núna.“
„Hvenær sáuð þér hann síðast?“
„Nú, þá! Við tedrykkjuna. Sá
hann aldrei lifandi eftir það, bless-
aðan karlinn.“
„Þér hafið alls ekki farið inn í
skrifstofuna eftir það?“
„Nei, sá hann aldrei aftur.“
„Hvað var klukkan þegar þér
komuð niður til miðdegisverðar?“
„Eftir fyrri hringinguna?"
„Þér og frú Chevenix-Gore kom-
uð saman niður?“
„Nei, við —- e-e — mættumst í
forsalnum. Ég held að hún hafi
verið inni í borðstofunni að líta
eftir blómunum — eða eitthvað
því um líkt.“
„Ég vona,“ sagði Riddle majór,
„að þér takið ekki til þess, þó að
ég spyrji yður dálítið nærgöngullar
spurningar. Var nokkur misklíð á
milli ykkar hr. Gervase út af
Synthetic Paragon Rubber-félag-
inu?“
Andlit Burys ofursta varð skyndi-
lega eldrautt. Það kom dálítið fát
á hann.
„Alls ekki. Alls ekki. Gervase
gamli var ósanngjarn náungi. Þér
skuluð minnast þess. Hann ætlaðist
til, að allt, sem hann snerti við gæfi
stórhagnað! Virtist ekki gera sér
grein fyrir að það gengu kreppu-
tímar yfir allan heiminn. ^.ð það
hlaut að hafa áhrif á alla fjarmála-
starfsemi.“