Vikan - 17.01.1963, Blaðsíða 41

Klúbbblað fyrir börn og unglinga. Ritstjóri: Jón Pálsson.
ÓTRÚLEGT
/IéNi ÞÓ AUÐVELgÍ\
Mjór pappírsrenningur, lætur ekki mikið yfir sér,
en með aðstoð hans geturðu lagt þá þraut fyrir kunn-
ingja þína, sem i fljótu bragði virðist óleysanleg.
Klipptu pappírsrenning, sem er um 30 cm breiður og
um 30 cm langur. Gerðu svo einn snúning á annan enda
hans og límdu endana saman. Geturðu nú lengt þennan
samanlimda renning um helming, án þess að rífa hann
í sundur? Jú, ef þú klippir renninginn eftir endilöngu,
eftir slitróttu línunni (sjá mynd 1).
Á mynd 2 sérðu árangurinn. Límdu nú annan- renn-
ing, eins og áður segir, en klipptu hann eins og synt er
á 3. mynd og byrjar öðru megin við miðju (sjá slitróttu
línuna), þá kemur fram óvænt lausn. Og ef þú gerir tvo
snúninga á annan enda rennings og límir hann saman,
— en klippir hann eins og á 1. mynd, verður útkoman
allt önnur. Náðu nú í pappír, skæri og lím -« og reyndu
sjálfur.
SKOTINN ER ÍHALDSAMUR
Um Skota er það sagt, að þeir séu manna sparsam-
astir og vilji ógjarnan láta pening frá sér fara.
Við kennum þér eina þraut í dag, sem ,,sannar“ þetta.
Á teikningunni sérðu að fingurgómum beggja handa er
þrýst saman, — nema löngutöng. Þeir fingur eru beygðir
niður, svo fremstu fingurkögglar liggi þétt saman. Um
leið lætur þú pening milli fingranna. Það fylgir þraut-
inni, að þumalfingurnir tákni Dani, vísifingur Norð-
menn, langatöng Svía, baugfingur Skota og litli fingur
tákni Islendinga.
Daninn byrjar og sleppir peningnum fljótt. Norðmað-
urinn er heldur ekki fastheldinn á sinn pening og Sví-
inn sleppir honum, en hikandi. íslendingurinn er ekki
lengi að sleppa sínum, en það verður ekki sagt um
Skotann, hann vill alls ekki missa sinn pening. — Og
ef þú trúir þessu ekki, þá reyndu sjálfur.
GÁTUR
1. Hvað er upphaf og endir á — öllu?
2. Hvað gengur inn í húsið, en er þó kyrrt á sínum stað?
3. Ilver kann öll tunguniál?
4. Hvað er það, sem þú getur falið í lófa þínum, en nær
þó utan um meðalhús?
5. Hvenær stendur Kínverjinn á öðrum fæti?
•uinuiiæj umuin jijjAi uubij uBgaui 'g — ’UBdsaij
-ujbS ‘f — '£ — •uigjngBJÁppn -g — -n So o t
•UinjBS B JBSuiUgBH
i ii»mniTfTVTf^ SPUTNIK 1 OG 2 Á
FRÍMERKJUM
w i»niwniim
111 H 1 >— IflÉln
Á miðju sumri 1957, vakti það enga sérstaka athygli, þó
biöð og útvarp flyttu fréttir af flugi og flugferðum. Þessi
eða hin flugvélin hafði að vísu flogið á mettíma milli landa,
cða heimsálfa. Já, flugvélin var orðin hversdagslegt farartæki
í hugum manna, á borð við skip og bifreiðar.
En svo skeður sá atburður 3. okt. 1957, er setur allan heim-
inn hókstaílega á annan endcnn. Rússar, fyrslir allra, senda
gervihnött út í himingeiminn, — Sputnik I. Hinn ofsalegi
hraði hans umhverfis jörðina, var sönnun þess að nýtt elds-
neyti var komið til sögunnar, orkumeira, en dæmi voru til
áður. Þótt engar lifandi verur væru í Sputnik I., hafði hann
þó innanborðs fjölda mælitækja er sendu til jarðar, viku eftir
viku, veigamiklar upplýsingar um hita, raka, geislun og fleira,
út í himingeimnum. — Um mánuði síðar, 3. nóv. ‘57, kemur
næsta stórfréttin;: Sputnik II. er skotið á loft og nú með lif-
andi farþega innanborðs, tíkina Laiku. í heila viku, beið allur
heimurinn í ofvæni, eftir fréttum af Laiku, en þá var tilkynnt
að hún hefði verið tekin af lífi — í geimfarinu. Laiku var
fórnað á altari vísindanna.
Rússar gáfu út nokkur frimerki, til að minnast atburðanna
í okt. og nóv. 1957. Hér eru tvö þeirra. Á þeim 5 árum, sem
liðin eru, hafa margir gervihnettir svifið um himingeiminn og
nokkrir með mann innanborð".
Geimferðafrímerkjum fjölgar stöðugt — og þau verða hvers-
dagsleg í huga okkar, eins og annað sem oft er endurtekið,
en þeim mun verðmætari, sem lengra líður frá, það er gamla
sagan.
Einu sinni vom pappírsskutlur mjög vinsælar. En við lifum á öld fiug-
vélanna og þess vegna birtum við hér dvergflugu — í fullri stærð þó.
Þegar þú teiknar hana á teiknipappír, í gegnum kalkipappír, þá notaðu
reglustiku, svo allar línur verði beinar og nákvæmar. Siðan ristir þú, með
hníf, eftir stuttu strikunum fjórum fremst á skrokknum. Þá gerir þú skarpa
línu, með blýanti, eða greiðu, eftir slitróttu linunni og beygir skrökkinn. svo
hann verði V-laga. En litla fletinum, milli þverstrikanna, fremst, lyftir þú upp
og stingur þar eldspýtu í gegn. Eftir nokkur reynsluflug kemstu að raun um
hve framarlega hún þarf að vera, svo dvergflugan fljúgi vél og lengi.
Málaðu einkennisstafi og merki á vængina, og ef þú verður ánægður með
fluguna, — og það verður þá áreiðaniega — þá fjölgar þú þéim fljótlega, því
einfaldari svifflugu geturðu tæpast gert.
4() VTKAN
Dura-Gloss varaliturinn heldur sínum upprunalega litblæ -
Fullkomnið snyrtingu yðar með Dura-Gloss varalit - og hinu sterka djúpgljáandi
Dura-Gloss naglalakki. - Hvorutveggja fáanlegt í 18 tízkulitum, sem gefa yður ó-
takmarkaða möguleika til fjölbreytni.
HALLDOR J0NSS0N HEILDVERZL. Hafnarstrtó 1S - Símar 12586 og 23995
Konungnr
kvennabúrsins.
Framhald af bls. 19.
ari spratt nú upp af bekknum. „Ef
þessi játning er til skrifleg, þá
skora ég á verjandann að koma
með hana og leggja hana hér fram
sem sönnunargagn. Þetta er eitt-
livert það svivirðilegasta bragð,
sem ég hef orðið vitni að í réttar-
sal. Eftir allt, sem stúlkan hefur
orðið að þola í höndum þessa . . .
„Yðar náð,“ greip Atkinson fram
í fyrir honum, „fleiri nöfn en nafn
vitnisins er að finna í þessari
játningu. Og aðrar syndir, má bæta
við. Ekkert af því kemur þessu
máli við. Ég hef upplýst einn
hluta hennar með því að spyrja
vitnið um þann eina hluta, sem
viðkemur þessu máli.“
Kinne dómari vísaði þeim báð-
um í sæti sin, þar sem þeir héldu
áfram deilunum, án þess að dóm-
arar og, áheyrendur fylgdust með.
Ben Purnell sat eins og fjötraður
eftir þessar upplýsingar. Honum
var kunnugt um, að skrifaðar
játningar þurfti við inngöngu.
Hann hafði meira að segja gert
eina slika sjálfur, þar sem hann
hafði skrifað eitthvað ómerkilegt
og yfirborðslegt. En það sem At-
kinson vildi halda fram, að staðið
hefði í játningu stúlkunnar, var
alveg útilokað. Blóðið í sængur-
fötunum í Guðshúsinu þennan
morgun hafði verið almennt um-
talsefni meðal þeirra, sem þar áttu
heima. Ben hafði aldrei gert sér
fyrr Ijóst, að sakleysi stúlkunnar,
eða skortur á sakleysi, væri svona
mikilvægt atriði i þeim lögum,
sem dæma átti Mike Mills eftir.
En núna fór hann að skilja, hvers
vegna saksóknarinn hafði lagt
svona mikla áherzlu á það, hann
gerði sér nú ljóst, að þetta var
ákaflega mikilværgt.
Kinne dómari hafði nú loks
kveðið upp úrskurð. Verjandinn
var ekki skyldur til að leggja játn-
inguna fram. Saksóknarinn gat
fengið upplýsingar með því að
spyrja vitnið. Bernice grét enn og
Oscar Springer reyndi að róa hana
þegar hann lagði í þetta erfiða
verk.
„Hvers vegna skrifaðirðu þessa
svokölluðu játningu, sem verjand-
inn er svona hræddur við að
leggja fram, Bernice? Skrifaðirðu
hana af frjálsum vilja?“
„Nei,“ sagði telpan milli ekka-
soganna. „Systir Eliza lét inig gera
það.“
„Einmitt. Hvað er langt síðan
að þú gerðir þetta „ljóta“, sem
þú talar um i játningunni?“
„Ég man það ekki.“ Stúlkan var
um það bil að fá móðursýkiskast.
„Eru ekki mörg ár siðan, Bern-
ice?“
„Ég held það.“
„Geturðu munað hve mörg ár,
Bernice?“
„Nei,“ stundi hún upp.
„Þú hlýtur að hafa verið lítil
telpa þá. Þú ert varla fullorðin
ennþá. Þessir — karlmenn, sem
verjandinn var að tala urn — voru
það ekki bara smádrengir?"
Bernice kinkaði kolli, en kom
ekki upp einu orði. Hún var alveg
að þrotum komin og grét nú með
miklum ekka og skalf öll og titr-
aði.
„Segðu okkur nú, hvað þú gerð-
ir með litlu drengjunum, Bernice?“
Springer reyndi að sýnast rólegur,
meðan hann reyndi til hins ýtr-
asta að fá Bernice til að svara,
meðan hún væri fær um það.
„Vertu ekki hrædd. Voru dreng-
irnir ekki bara að fikta við þig?“
„Ég vcit það ekki,“ sagði hún
með andköfum. „Ég veit ekki hvað
þú átt við.“
„Komu . . . komu þeir mjög
nærri þér, særðu þeir þig? spurði
saksóknarinn i örvæntingu.
Hún gat ekkert sagt, hristi liöf-
uðið og kinkaði kolli á vixl og titr-
aði öll. Það var ekki hægt að halda
þessu lengur áfram.
„Allt i lagi, Bernice" sagði hann
róandi. „Allt í lagi. Þetta er allt
búið.“ Hann sneri sér að dómar-
anum. „Ég hef ekki fleiri spurning-
ar, yðar náð.
„Ég held að það sé komið nóg
i dag“ sagði dómarinn og svipur
hans var vandræðalegur um leið
og hann sleit réttinum.
Benjamín Franklin Purnell var
mjög áhyggjufullur. Það varð ekki
annað séð en að ráðagerð hans
væri að fara út um þúfur. Ef sönn-
unin um sakleysi stúlkunnar væri
þetta mikilvæg, og ef Atkinson
tækist að læða inn þótt ekki væri
nema efa um það, þá væri alveg
eins liklegt, að prins Mike gengi
sem frjáls maður út úr réttarsaln-
um fyrr en varði.
Þvi meira sem hann liugsaði um
Bernice Bickle og játningu hennar,
því vissari varð hann um það, að
verjandinn væri að rangfæra hana
með ráðnum hug. Hvar skyldi
játningin vera niður komin? Skyldi
hún vera í vörzlu Atkinson? Að
öllum líkindum elcki. Hann mundi
ekki hætta á það, að hafa hana
undir liöndum, hvorki liér eða á
skrifstofu sinni, og geta þannig
fengið á sig kæru fyrir að draga
mikilvæg sönnunargögn undan.
Skyldi prinsinn eða Eliza Court
geyma hana? Það var lika óliklegt
— það væri of mikil áhætta, ef svo
færi að þau týndu henni. Nei,
játningin var sjálfsagt falin á ein-
hverjum afviknum stað i Guðshús-
inu.
Ben Purnell hét því, að þótt
hann yrði að vaka alla nóttina,
skyldi liann ekki liætta fyrr en
hann fyndi hana.
Framliald í næsta blaði
AUGUN.
Framhald af bls. 21.
lituð, en langmest út við endana,
svo að augnhárin sýnist sem lengst.
Áhald til þess að bretta upp augn-
hárunum fæst í snyrtivöruverzlun-
um og ef augun eru litil er sjálf-
sagt að gera það. Þá skyggja augn-
hárin ekki á augun, en ef ljósið fær
að skína óhindrað á augun, sýnast
þau stærri og meira glansandi.
Augnabrúnirnar mega ekki vera
breiðar og áberandi við lítil augu.
Plokkið þær ef með þarf, og þó sér-
staklega við nefrótina. Færið þær
sundur eins og þið sjáið ykkur fært,
ekki sízt ef augun liggja nærri hvort
öðru. Litið þær annað hvort mjög
lítið eða ekkert, en berið vasilin á
þær og burstið vel.
Ef augun liggja djúpt, á að bera
augnháralitinn á augnhárin á sama
hátt og við lítil augu. Þá á að nota
mjög litinn augnskugga og bera
hann alveg yzt og aðeins út fyrir.
Sama gildir um augu, sem liggja
of þétt saman. Ef augun liggja langt
inni í höfðinu, á augnblýanturinn,
sem strikin eru gerð með, að vera
liós, helzt í svipuðum lit og augn-
skugginn.
Ef augun eru útstandandi mega
augnabrúnirnar vera breiðari og
dekkri, til þess að draga athyglina
aðeins frá augunum. Augnskugginn
á þá helzt að vera dökkgrænn eða
hlár og augnháralitinn á að bera
á miðju augnháranna og þá á alls
ekki að nota áhald til þess að bretta
augnhárunum upp.
í búðunum fást krem, sem ætluð
eru til að örva vöxt augnháranna.
Venjulega á að nota þau i hálfan
mánuð í einu á hverju kvöldi, en
svo ekkert í heilan mánuð og byrja
svo aftur næsta hálfan mánuð og
svo koll af kolli. Kremið á að bera
á með litlum trépinna, sem bómull
hefur verið vafið um, og það á að
fara alveg upp við rót augnhár-
anna. Kremið er nokkuð dýrt, en
er mjög drjúgt. Það er nú ekki alveg
vist, að það geri nokkurt krafta-
verk, en það er vist, að kremið
heldur augnhárunum mjúkum og
kemur i veg fyrir að þau brotni
af og þorni óþægilega af augnhára-
litnum. Það er nefnilega mjög al-
gengt, að augnhárin nái aldrei sinni
eiginlegu lengd, því að áður brotni
þau af. *
SÍAUKIN SALA SANNAR GÆDIN
BRIDGESTONE