Vikan - 14.03.1963, Blaðsíða 49

SE HREINSUNIN ERFIÐ,
PÁ VANTAR VMM
X-V 547/IC-644J-50
var Hazel Ruth Wade. Hún var skil-
in við eiginmann sinn úr söfnuðin-
um, en var nú gift aftur og var
hamingjusöm í hjónabandinu. Samt
vildi hún vinna það til, að fórna
mannorði sínu og vekja athygli á
sér, fyrir að geta vitnað gegn mann-
inum, sem eyðilagt hafði beztu ár
ævi hennar.
Gömlu safnaðarmeðlimirnir, sem
höfðu haft mikið dálæti á Salvation
Nell meðan hún starfaði við trú-
boðið, sáu nú gjörbreytta mann-
eskju taka sæti í vitnastúkunni.
Langir, brúnir slöngulokkarnir, sem
höfðu gert hana líkasta brúðu á
prédikunardögum hennar, voru nú
horfnir. Hún var stuttklippt, en rödd
hennar var enn hlýleg og svolítið
hás og eins og sorgmædd. Hún var
enn mjög falleg kona.
Frásögn Esther Johnson hafði
verið hvöss og bitur, en rödd Hazel
Ruth var mild og bar ekki vott um
neina geðshræringu, og hafði það
ekki síður áhrif á dómarann. Sak-
sóknarinn tók eins sjaldan fram í
fyrir henni og hann gat, en lét hana
sjálfa segja hina sorglegu sögu sína.
Söguna um öll árin, sem hún dvaldi
í Húsi Davíðs — hvernig fjölskyldu
hennar var sundrað, hvernig hún
var beitt valdi til þess að gerast
meðlimur Innsta Hringsins, hvernig
hún var til skiptis trúboði og starf-
andi kvennabúrsstúlka. Hún sagði
frá dauða móður sinnar og því,
hvernig hún hafði verið neydd til
að giftast Irving Smith, hvernig
Ben hafði útskúfað henni vegna
þess, að hún hafði kysst löglegan
eiginmann sinn á vangann og frá
því, þegar hún hafði farið að sjá
allt í réttu ljósi eftir að hafa dvalið
meðal annars fólks og fór og sótti
systur sína, og loks frá árangurs-
lausri för sinni til Washington á
fund Wilsons forseta.
Þó að það tæki hana heilan dag
að segja þessa sögu, var dauðaþögn
í salnum allan tímann. Enginn ef-
aðist um að hvert orð væri satt.
Þetta hlaut að vera satt, því að ekk-
ert mannlegt ímyndunarafl nægði
til þess að búa til slíka sögu.
Það tók verjandann einnig heilan
dag að spyrja hana, og þó að hún
virtist feimin og hlédræg, gat hann
með engu móti flækt hana eða feng-
ið hana til að breyta framburði
sínum.
„Munið þér eftir manni að nafni
Marston?“ spurði William Barnard.
„Þér sneruð honum til ísraelstrúar
og ókuð með hann í lokaða vagnin-
um yðar til Húss Davíðs.“
Hazel Ruth hristi höfuðið. „Ég
sneri mörgum í trúnni.“
„Hverju munduð þér svara, ef ég
segði yður, að ég hef í fórum mín-
um skjal undirskrifað af Marston
sjálfum, þar sem hann sver það, að
hafa haft holdleg mök við yður á
þessari ferð?“
„Ég mundi segja, að það væri líkt
aðferð Bens konungs við að verja
sig. Þetta er nákvæmlega það sama
og hann notaði við að sverta Fortney
stúlkurnar árið nítján hundruð og
fjórtán. Flestar okkar stúlknanna
bárum ljúgvitni fyrir hann öðru
hverju. Okkur var sagt, að það
væri Guðs vilji, að við gerðum það.“
„Þér haldið því fram, að Hús
Davíðs sé ósiðsamlegur staður og
viljið láta leggja það niður. En ef
við sleppum því að tala um Benja-
mín í bili, langar mig til þess að
spyrja yður, hvort þér hafið séð
nokkurn annan þar haga sér ósæmi-
lega?“
„Já,“ svaraði hún. „Þau Mary
Purnell og Francis Thorpe.“
„Ætlizt þér til að við trúum því?“
„Coru Mooney líka, sem barði
Elizu litlu Murphy með ól, þar til
hún var nær dauða en lífi — og
það fyrir að segja móður sinni,
hvernig Benjamín hefði komið fram
við hana! Eliza var gerð útlæg til
Higheyju skömmu seinna og þar
framdi hún sjálfsmorð með því að
drekka eitur. Önnur stúlka á eyj-
unni reyndi það líka, en hún drakk
ekki nóg. Hún var lengi veik á eft-
ir, en lifði.“
Þó að þessi saga væri sögð af
stillingu, gat enginn efazt um sann-
leiksgildi hennar. Bill Barnard
reyndi að koma henni í vandræði
með því að sýna henni innanhúss-
teikningar af Shiloh og' láta hana
segja til um, hvar kvennabúrið hefði
verið. Svo hrópaði hann hástöfum,
að það væri útilokað, að svo margar
stúlkur hefðu komizt fyrir þar. Hún
lýsti fyrir honum rúmunum hverju
upp af öðru, og hann gafst upp.
Hazel Ruth gekk út úr vitnastúk-
unni og hratt út úr salnum -— til
eiginmanns síns og hins nýja lífs,
sem þau áttu saman. Dagblöðin birtu
framburð hennar stórum stöfum
daginn eftir, eins og þau höfðu gert
árið nítján hundruð tuttugu og þrjú.
En það var líka í síðasta sinn, því að
þeirri atburðarás, sem byrjað hafði
þegar móðir hennar dvaldi of lengi
á heimssýningunni í St. Louis, var
nú loks lokið.
Framliald i næsta blaði.
í fullri alvöru.
Framhald af bls. 2.
samara að vera með margar gerðir
en fáar. Og það er einnig rétt að
líta á það, hvaða tegundir aðrar
bílaútgerðir hafa keypt til þess að
endurnýja gömlu Fordana sína og
Reoana. Ekki eru allir tengdir og
vandabundnir Geir Hallgrímssyni
og Gunnari Ásgeirssyni. En hvað
kemur í ljós? Flestir sérleyfishafa
hafa endurnýjað með þessum sömu
gerðum, Volvo og Mercedes Benz.
Meira að segja Norðurleið, sem átt
hefur þá bíla, sem eru einna dýr-
VIKAN 11. tbl. — 4Q