Vikan - 27.06.1963, Blaðsíða 18

\
Steinunn S. Briem
þýddi.
Teikning:
Þórdís
Tryggvadóttir.
MHGDGGWN
FRAMHALDSSAGAN
9. HLUTI eftir Elizabet Goudge
Hún fann, hversu sorgbitinn
hann var hennar vegna, og hún
hallaði sér að honum og brosti
til hans, þó að hún vissi, að hann
væri að hverfa henni. Hún talaði
hægt og greinilega, 'svo að rödd
hennar næði til hans. „Heyrirðu
til mín, ástin mín? . Ég ætla
að muna það, sem þú sagðir ...
Lífið heldur áfram. Ástin varir
að eilífu.“
Lávarðurinn var jarðsettur
nokkrum dögum síðar. Það var
regn og stormur úti, og Judith
braut allar siðareglur með því að
standa sjálf við gröfina, þegar
lík eiginmanns hennar var látið
síga niður. Rigningin lamdi and-
lit hennar og rennvætti skikkj-
una, og hún starði niður í dimma
holuna við fætur sér.
Þá fyrst gerði hún sér grein
fyrir, hvað gerzt hafði. Ranald
var dáinn, og hún hafði drepið
hann ...
Hún stóð enn hreyfingarlaus,
þegar athöfninni var lokið og
fólkið farið burt. Angus snerti
handlegg hennar, en hún virtist
ekki taka eftir því.
„Judith húsfreyja!“ sagði hann
biðjandi. „Judith húsfreyja! Þú
verður að koma heim.“
En hún vildi ekki hreyfa sig,
svo að Angus neyddist til að fara
og sækja Janet. Hann leit við á
leiðinni og sá, að hún stóð enn
í sömu sporum, grönn og bein
vaxin, undurfögur með ósjáandi
augu. Honum leizt ekki á þetta.
En þegar þau Janet komu,
mættu þau Judith, sem gekk
heimleiðis, stillt og róleg á svip.
Hún fór inn í stofuna, settist við
móeldinn og leyfði Janet að færa
sig úr sokkum og skóm og nudda
kalda fætur sína.
Hún var mild og auðsveip all-
an daginn, borðaði það, sem
Janet útbjó handa henni, sat við
sauma og sýndi engin svipbrigði,
en Janet og Angus höfðu þungar
áhyggjur af henni. Þegar dimmt
var orðið, hinkraði Angus við og
horfði á hana, þar sem hún sat
og saumaði pilsopið saman, svo
að ómögulegt var að komast í
flíkina ... Hann var dauðhrædd-
ur um hana. Hún var sterk á sál
og líkama, taugum og skapgerð,
en það voru takmörk fyrir því,
sem hægt var að leggja á nítján
ára stúlku, án þess að eitthvað
brysti ...
„Farðu nú að hátta, Angus,“
sagði hún og brosti til hans. „Þú
ert dauðþreyttur."
„Nei, nei,“ tautaði Angus, en
svo leit hann skipandi á hana.
„Húsfreyja, þú mátt ekki sofa í
vesturherberginu í nótt.“
„Hvers vegna ekki?“ spurði
Judith kuldalega. „Það er her-
bergið mitt. Ég sagði Janet að
búa um mig þar.“
„Nei, þú mátt það ekki,“ sagði
Angus, „ég leyfi það ekki.“
Judith leit upp, og augu hennar
gneistuðu. „Angus, er ég hús-
freyja á þessu heimili eða ekki?“
Honum létti svo, þegar hann
sá gamla skaphitanum bregða
fyrir, að hann lét undan.
Svo byrjaði það. Hún hafði
aldrei gert sér ljóst, að hægt væri
að þjást svona biturlega. Óham-
ingjan yfirbugaði hana svo alger-
lega, að allir varnargarðar moln-
uðu niður. Hún átti enga trú
framar og enga von.
Hún trúði ekki lengur á neitt
nenia hina hræðilegu staðreynd
dauðans. Ranald hafði verið til,
og nú var hann það ekki lengur.
Ekkert var eftir af öllum hans
persónutöfrum, fegurð og styrk-
leika, vonum hans og hugsjón-
um ... það var allt orðið að engu,
og hún hafði tortímt því ... Hún
hafði gert það . . .
Klukkustundum saman sat hún
þarna í stólnum og starði á
gluggann. Örvilnun hennar var
komin á það stig, að hún hafði
ekki hugmynd um, hvað tíman-
um leið.
Kertin brunnu út, eldurinn
slokknaði í arninum, og herbergið
var hjúpað myrkri. En Judith
veitti því enga eftirtekt. Hún
heyrði ekki annað en þytinn í
regninu fyrir utan og fótatakið,
sem nálgaðist hægt. Hún starði
í sífellu á miðgluggann og sá
tjöldin bærast. Ranald kom inn
. .. Það endurtók sig hvað eftir
annað. En nú gat hún hvorki
hrært legg né lið, heldur neydd-
ist til að sitja kyrr í stólnum og
horfa á hann deyja, án þess að
hún gæti sýnt honum blíðuatlot.
Loks hvarf hann algerlega, og
ekkert var eftir nema blóðpoll-
urinn á gólfinu. Og hann hvarf
líka. Hún kraup á kné á gólfinu,
en allt var tómt og ömurlegt um-
hverfis hana.
Að síðustu fór hún upp í svefn-
herbergið sitt og reyndi að sofna.
En henni var of .kalt. „Þú verður
að sofna, Judith," sagði hún við
sjálfa sig aftur og aftur. ,,Þú
verður veik, ef þú getur ekki
sofið.“
En ekkert dugði. Hún lá graf-
kyrr og ísköld eins og Ranald í
gröf sinni. „Ástin mín,“ hvíslaði
hún. „Ég ætlaði ekki að gera það,
ég ætlaði ekki að gera það.“
Én ekkert svar kom. Hún
heyrði ekkert hljóð nema í vind-
inum fyrir utan. Hún fór að
hugsa um alla ættmenn hans, sem
dáið höfðu í þessari rekkju á
liðnum öldum, og henni fannst
hún heyra raddir þeirra í kvein-
andi vindinum og fótatak þeirra
fyrir utan dyrnar ... Þeir hlutu
að vera henni reiðir ... Þessari
framandi stúlku, sem hafði myrt
eiginmann sinn og vogaði sér þó
að kalla sig nafni þeirra ...
Henni leið of illa til að geta
orðið óttaslegin. Hún hafði aldrei
vitað, að sálarkvalir gætu orðið
svona óbærilegar ...
Þegar Janet kom til hennar
morguninn eftir, lá hún enn í
sömu stellingum. Hún hafði
ekkert sofið.
Og þannig hélt þetta áfram
marga sólarhringa. Hún vann
sín daglegu störf án þess að láta
á nokkru bera, en á hverju kvöldi
í rökkurbyrjun settist hún í stól-
inn og horfði á Ranald koma inn
um miðgluggann. Aftur og aftur
dó hann við fætur hennar, með-
an hún starði á hann, máttlaus
af örvæntingu og hjálparvana.
Hún var hætt að geta greint mun
á draumi og veruleika.
Loks hristi hún af sér mókið
og hélt til hæðanna. Hún klifraði
með erfiðismunum upp á hnjúk-
inn, sem gnæfði yfir Kinmohr.
Sólin var að koma upp, og lita-
dýrðin ljómaði allt í kringum
hana, þar sem hún sat og horfði
niður í dimman dalinn, sem huldi
líkama Ranalds og dauðar vonir
hennar sjálfrar í myrkri sínu.
Fjallstindarnir umhverfis hana
geisluðu í ljósi sólarinnar, og
henni fannst þeir minna á kerti
kringum líkbörur ... hlýja og
fagra loga, sem héldu myrkrinu
í skefjum ...
Smám saman lifnaði dalurinn
við fyrir neðan hana, og hún
starði heilluð á töfrandi, óvið-
jafnanlega fegurð Kinmohr.
Allt í einu vissi hún, hvað hún
átti að gera. Þetta var fyrirheitna
landið, sæluríkið, sem Ranald
hafði þráð að skapa, Útópía ...
Hann hafði svarið þess dýran
eið, að hætta ekki fyrr en hann
hefði gert þennan stað fullkom-
inn. Og hún hafði drepið hann,
svo að hann gat þáð ekki ...
Hún ætlaði að lifa lífi Ranalds
fyrir hann og taka upp þráðinn,
þar sem hann hafði frá horfið.
Hún ætlaði að byggja Útópíu í
þessum yndislega dal.
Hún vissi vel, að hún myndi
ekki geta gert það á áþreifanleg-
an hátt. Hún var ein síns liðs
og átti engar eignir eða fjármuni.
18
VIKAN 26. tbl.