Vikan - 27.06.1963, Blaðsíða 29

stóð eins og negldur við vegginn
— ágætt skotmark í þessari
skellibirtu.
„Komi'ð' þér hingað, Korff —
meS uppréttar hendur!“
Hann rak upp óp, hrökklaðist
inn í húsið og lokaði. Svo heyrð-
ist skothvellur, en hann vissi, að
honum var óhætt, unz Hurlbut
og menn hans brytu upp hurðina.
Það var ekki fyrr en hann rakst
á fyrsta gerjunarkerið, og hafði
næstum misst fiöskuna, sem hann
hélt enn á í fanginu, að hann
jafnaði sig svo, að hann gat farið
að hugsa. Hann var einmitt að
segja við sjálfan sig, að fyrst yrði
hann að losa sig við bannsettann
blýsívalninginn, -þegar hann
heyrði að barið var ákaft á dyrn-
ar. Ný væluhljóð tilkynntu, að
þriðju lögreglubifreiðinni hefði
verið ekið að byggingunni.
Hann varð að losa sig við vít-
isvélina — tafarlaust.
í nokkur andartök hafði hann
ekki hugboð um, hvað hann ætti
að gera við blýflöskuna, en svo
heyrði hann allt í einu lágt gerj-
unarhljóðið frá kerjunum. Hann
seildist upp að brúninni á kerinu,
sem næst var, til að ganga úr
skugga um, hvort lok væri ekki
á því. Þarna var fylgsni, sem
hann taldi gott að nota. Hann
beitti öllu afli til að lyfta flösk-
unni upp að brúninni, yfir hana
og svo heyrðist dálítið skvamp,
þegar hún lenti í innihaldi kers-
ins.
Tony hafði jafnskjótt tekið til
fótanna, en hann var ekki kom-
inn langt þegar mikil sprenging
kvað við og felldi hann um koll.
Hann hafði verið kominn í skjól
við næsta ker, og það bjargaði
lífi hans, en ofsalegur eldur hafði
kviknað við sprenginguna. Þegar
blýflaskan hafði skollið á botni
kersins, hafði innsiglið brotnað
af henni og sprengingin sundrað
vegg kersins, þótt úr kopar
væri.
Um leið og Tony brölti á fæt-
ur, heyrði hann hróp mikil utan
dyra, en rétt á eftir kvað við önn-
ur. sprenging. Á því andartaki
fann hann fyrir tilfinningu, sem
líktist iðrun, en jafnframt var
hann gripinn svo óskaplegri
bræði, að hann gleymdi skelf-
ingu sinni. f örvæntingu sinni
lagði hann handleggina að veggj-
um næsta kers, eins og hann gæti
með því móti komið í veg fyrir,
að sprenging yrði líka í því, en
svo náðu lögarnif til hans og
gleyptu hann ...
Andy var niðursokkinn í að-
gerðina, þegar rúðurnar í skurð-
stofunni nötruðu af völdum
fyrstu sprengingarinnar. Hann
var svo niðursokkinn í vinnu
sína, að hann leit ekki einu sinni
upp, en hann fann, að byggingin
nötraði, og að aðstoðarmenn hans
urðu hræddir.
„Róleg, öll!“ sagði hann.
„Klemmu, ungfrú Talbot."
Hún hafði þegar fengið honum
klemmuna — og hann hélt
áfram starfinu, eins og ekkert
hefði í skorizt. Allt hafði gengið
samkvæmt áætlun fram að þessu,
og engin hætta virtist á, að um
neina sérstaka örðugleika mundi
verða að ræða. Komið var að
mikilvægasta þætti aðgerðarinn-
ar, þegar tengja átti æðar til að
skapa betra samband milli
lungna og hjarta, og er sá þrösk-
uldur yrði að baki mundi í raun-
inni öllu lokið.
Andy talaði í hljóðnemann og
skýrði frá því, sem hann mundi
nú taka sér fyrir hendur, en ekki
þorði hann að líta upp. Nú skipti
engu máli lengur, hvort áhorf-
endur væru enn á sínum stað
eða allir horfnir til starfa sinna
á ýmsum stöðum í sjúkrahúsinu,
því að hið eina, sem einhvers
var virði, var líf Jackies litla —
og möguleikar hans á að ná
heilsu fóru vaxandi með hverri
sekúndu. Andy tók að sauma
saman tvær æðar, sem áttu í
sameiningu að tryggja meira
blóðrennsli til lungnanna, en því
mundi aftur fylgja, að meira súr-
efni bærist frá lungunum út um
líkamann.
Þriðja sprengingin orsakaði, að
flöskur tóku að dansa á hillum
í lyf jaskápum, og jafnframt varp-
aði hún skærgulum bjarma inn
um stóra gluggana. Andy heyrði
gler brotna á hæðinni fyrir neð-
an, og síðan heyrðust hávær skip-
unarhróp. Hann vék aðeins frá
skurðborðinu, leit rólega og sef-
andi á aðstoðarmenn sína og
sneri sér að ungfrú Ryan: „Vilj-
ið þér gjöra svo vel og athuga,
hvað að er, ungfrú Ryan.“
Enginn bærði á sér, meðan
Vicki gekk í skyndi fram að
glugganum. Andy leit þá á Júlíu,
en á henni sáust engin óttamerki.
Eins og alltaf stóð hún róleg og
beið eftir fyrirmælum, þótt hann
væri viss um, að hún væri —
eins og allir aðrir — dálítið
skelkuð, þótt ekki léti hún á því
bera.
Vicki gekk aftur til hans og
óttinn skein út augum hennar.
„Ölgerðin brennur," sagði hún.
„Lögregla og slökkvilið eru í
sundinu hér fyrir neðan — og
vafni er dælt á veggi sjúkrahúss-
ins ..
Dale Easton bærði ekki á sér,
en rödd hans bar vott um tauga-
óstyrk. „Þá er ekki að furða, þótt
allt hafi leikið á reiðiskjálfi. Það
er ekki svo langt yfir götuna!“
„Kallarðu þetta götu!“ sagði
Andy gremjulega. „Hún er varla
svo breið, að bifreið komist um
hana.“ Aftur tókst honum að sefa
viðstadda með ákveðnu augna-
ráði sínu. „En gleymið ekki
leigukumbaldanum, sem er enn
nær ölgerðinni. Guð varðveiti
vesalingana þar, ef þeir verða
ekki aðvaraðir í tæka tíð ...“
„Flestar byggingar sjúkra-
hússins eru í eins mikilli hættu
— líka þessi ...“
„Það er alveg rétt, en við getum
ekki hætt við aðgerðina núna —
við skulum halda áfram, í stað
þess að standa hér og masa. Nú
er hver mínúta dýrmæt.“
Dale Easton kinkaði kolli og beit
á jaxlinn. „Þakka þér fyrir að
taka svona á þessu, Andy.“
„Tilbúinn, Evans?“
„Meira en nokkru sinni,“ svar-
aði svæfingarlæknirinn.
„Klemmu, ungfrú Talbot."
Andy laut aftur yfir skurðar-
borðið og hélt áfram verkinu, sem
hann hafði hafið skömmu áður,
að mynda tengilið milli lungna
og viðbeinsslagæðar — og hann
vonaði aðeins, að hann fengi tóm
til að ljúka þessu. Júlía stóð þeg-
ar tilbúin með næsta verkfæri.
Brjóst hans svall af gleði og
stolti, þegar allir aðrir sam-
starfsmenn hans tóku til við
störf sín án nokkurs hiks. Þau
vissu öll, að ljúka varð við hin
mikilvægu æðatengsl og loka
brjóstkassa Jackies litla, áður en
menn gátu hugsað um að flytja
hann af skurðborðinu. Og þau
vissu öll, að þau mundu verða
að hætta lífi sínu við þetta verk-
efni — en enginn hikaði eða hugs-
aði sig um andartak.
Martin Ash hafði komizt að
þeirri niðurstöðu, að þrátt fyrir
allt gæti hann ekki gert neitt
meira í sjúkrahúsinu þetta kvöld
— og að Catherine hlyti að þarfn-
ast hans miklu frekar. Þótt eitt-
hvað kæmi fyrir. sem ólíklegt
var, mundi starfsomi sjúkrahúss-
ins haldið áfra.n með venjuleg-
um hætti undir röggsamlegri
stjórn Andys Grays. Martin var
á leið til bifreiðar sinnar, þegar
fyrsta ógurlega sprengingin varð.
Loftþrýstingurinn var svo mikill,
að hann missti næstum jafnvæg-
ið — hann varð að grípa um
götuljósker til að detta ekki. Þeg-
ar sprengkigin hafði hljóðnað,
heyrði hann snark frá eldi og
hann sá, að eldur var kominn
upp við enda öngstrætisins.
Þeirri hugsun laust niður í huga
hans, að eldur væri kominn upp
í leigukumbaldanum, þar sem
foreldrar hans bjuggu, svo að
hann varð skelfingu lostinn og
tók á rás eftir þröngri götunni
í átt til eldsins, — unz tveir lög-
regluþjónar gengu í veg fyrir
hann.
„Það er víst bezt, að þér farið
ekki lengra, Ash læknir. Það er
ölgerðarhúsið, sem kviknað hef-
ur í.“
„Hvernig vildi það til?“
„Okkur skilst að sprenging
hafi orðið í einhverju gerjunar-
kerinu. En Hurlbut er bak við
lökreglubílinn þarna — hann get-
ur gefið yður betri skýringu á
því, sem fyrir hefur komið.“
Ash hnipraði sig saman og
hljóp til bifreiðarinnar, sem bar
eins og svarta þúst við gulan
bjarmann frá brennandi bygging-
unni. Hurlbut stóð í skjóli við
bifreiðina ásamt hjálmi búnum
slökkviliðsforingja. Um leið og
hann veifaði til Ash, varð ný
sprenging í ölgerðarhúsinu — og
hún var svo mikil, að jörðin
nötraði undir fótum þeirra.
„Allir púlcar vítis virðast leika
lausum hala í grennd við sjúkra
húsið yðar í kvöld, Ash læknir.
Mér þykir fyrir því, að við gát-
um ekki stöðvað hann í tæka
tíð . ..“ Rödd lögregluforingjans
var róleg. Hann kippti Ash snögg-
lega í skjól við hliðina á sér,
þegar brennandi brandur flaug
yfir höfuð þeirra. „En við höfð-
um ekki annað á að treysta en
furðulegar hugmyndir blaða-
mannsins, vinar okkar. Þess
vegna vorum við neyddir til að
bíða, unz dóninn sýndi lit.“
„Hver er þetta?“
„Einn af læknunum yðar. Hann
heitir Korff og hefur bersýnilega
verið flæktur í smyglið á efninu,
sem við höfum verið að leita að.
Ég vænti frekari upplýsinga utan
af ánni...“ Hurlbut þagnaði í
miðri setningu, eins og hann hefði
talað af sér. „Því miður vissum
við ekki, hvað hann tók sér fyr-
ir hendur í ölgerðinni. Eða við
vissum það ekki fyrr en of seint
var að stöðva hann . ..“
„Ég trúi því ekki, Korff...“
En Ash heyrði sjálfur, að and-
mæli hans voru lítils virði, svo
að hann þagnaði. „Hvar er hann
núna?“
„Hann er einhvers staðar inni í
húsinu,“ svaraði Hurlbut hryss-
ingslega. „Það litla, sem eftir er
af honum. Það er víst ekki sjón
að sjá hann úr þessu. Ég er mjög
hræddur um, að eldurinn gangi
endanlega frá honum, áður en
við náum til hans ...“
Tveim slökkviliðsbifreiðum var
nú ekið inn í götuna á miklum
hraða og slökkviliðsmennirnir,
sem með þeim komu, tóku þegar
til óspilltra málanna. Ash reyndi
að róa sig með því, að þeir
mundu brátt ráða niðurlögum
eldsins. En meðan hann hélt enn
dauðahaldi í þá fánýtu von, varð
næsta sprenging, og þá nötraði
í senn ölgerðin og umhverfi henn-
ar. Múrsteinabrot og brennandi
timbur þeyttust í allar áttir, þeg-
ar nokkur hluti einnar hliðar
byggingarinnar hrundi.
„Ég verð að fara aftur til
sjúkrahússins ...“ Rödd hans var
hás af kvíða.“ Við verðum strax
að hefja framkvæmd neyðar-
áætlunarinnar."
Slökkviliðsforinginn, sem var
þarna hjá Hurlbut, hafði ekki
augun af mönnum •pnum, um leið
Franmald á bls. 47.
VIKAN 26. tbl. - 29