Vikan - 11.07.1963, Síða 10

ÞA ÆRÐUST
GK. LÝSIR KNATTSPYRNULAN
Það var útilokaS að maðurinn
gæti hlaupið, hversu mikið, sem
hann reyndi, því hann var svo
þungur á sér.Ekki svo að skilja að
hann væri svo feitlaginn, þvi það
var öðru nær. Þetta var maður á
bezta aldri, iþróttamannalega vax-
inn, grannur og spengilegur, létti-
iega klæddur, norrnæn á svip og
ljóst hárið flaxaðist í aliar áttir,
er hann reyndi eftir beztu getu að
flýta sér á eftir almenningsvagnin-
um, sem ók hægt eftir einni breið-
götu Lundúnaborgar.
Ástæðan fyrir þyngsium mannsins
var augljós öllum, sem á horfðu.
Hann var með fangið yfirfullt af
bjórdósum svo hann átti erfitt með
að hreyfa hendurnar, og ekki nóg
með það, heldur voru allir hans vas-
ar úttroðnir af sömu vöru. Báðir
buxnavasarnir, jakkavasarnir beggja
vegna og fráhnepptur jakkinn var
einnig að innan eins og forðabúr
í bruggverksmiðju. Hann reyndi að
hrópa og kalla á þá, sem í bflnum
voru, og loks tókst honum að vekja
á sér eftirtekt, jivi einhver vinkaði
til hans út um afturgiuggann. Bif-
reiðin gat ekki stanzað þarna á
miðri g'tunni, varð að fara yfir
gatnamót á grænu ljósi, en hand-
an við þau stöðvaðist liún upp við
gangstéttarbrún og beið. Tvedr
ungir og hraustir menn snöruðust
út úr vagninum og hlupu til móts
við forðabúrið, losuðu iiann við dá-
Sítið magn af flutningnum og hlupu
síðan með honum aftur til bifreið-
arinnar, en farþegarnir lustu allir
sem einn upp mikiu fagnaðarópi,
— og það leikur á því sterkur grun-
ur, að það liafi fyrst og fremst ver-
ið vegna þeirra hluta, sem menn-
irnir héldu á . . .
Að vísu voru flestir farþegarnir
vel birgir af svipuðum miði, en
það er aldrei að vita -—■ það er
aldeilis ótrúlegt hvað gengur fljótt
á þess konar birgðir ...
Ég sat sjálfur í vagninum og
horfði með velþóknun á innrásina,
Mér þótti þetta hraustlega af sér
vikið, og bera vott um mikla fram-
sýni og fyrirhyggju. Við sátum sam-
an tveir kunningjar og höfðum lát-
ið okkur nægja að hafa með okkur
sex stórar (dobbelsize) bjórdósir
og axlafullan whiskypela. Ég sá
strax að við höfðum tapað tempói
samanborið við aðra leikmenn
þarna í vagninum, og bölvaði fyr-
irhyggjuleysi okkar í hljóði. En við
því var ekkert að gera héðan af,
enda var varla við góðu að búast
af okkur, því þetta var í fyrsta sinn,
sem við fórum til tð horfa á lands-
leik í knttspyrnu í því fræga landi
fótiioltasparkaranna — Englandi.
„Mikill skelfingar græningi get-
urðu verið, hugsaði ég með mér
„að reikna það ekki út fyrirfram,
að það er fleira en leikmenn og
leðurtuðra, sem maður getur skeinmt
sér við á slíkum öndvegisstað.“
Og með þá hugsun efsta í koll-
inum, tók ég upplakarann upp úr
vasanum og setti skemmtunina.
Það var klukkutíma akstur út að
Wembley, þar sem leikurinn átti
að fara fram, og við notuðum tím-
ann á méðan til að rabba um leik-
mennina, sem við áttum eftir að
sjá, bæði þá ensku og brasilísku,
en landsleikurinn var milli Brasilíu
og Englands.
Ég get svo sem alveg eins sagt
frá þvi strax, að ég hef aðeins einu
sinni horft á knattspyrnuleik, áður,
og það var milli IÍR og Vals —
3. flokks — árið 1932 ef ég man
rétt. Ástæðan fyrir því að ég horfði
á þennan leik var sú, að ég gat
skriðið inn um gat á girðingunni á
íþróttavellinum, og auðvitað varð
ég að nota mér það, að fá eitthvað
fyrir ekkert. Ég ikomst þá á þá
skoðun, að það væri í rauninni
ósköp lítilfjörlegt fyrir svona marga
fullorðna menn að vera að rífast
um svona ómerkilegan bolta, og ég
hét því að þegar ég væri orðinn
stór og ríkur, þá skyldi ég kaupa
nógu marga bolta til að gefa þeim
öllum saman, svo þeir þyrftu ekki
lengur að rífast um þennan eina.
Síðan er ég orðinn stór, en ekki
ríkur ennþá, svo að ekkert hefur
orðið úr efndum.
En eins og óg sagði áðan: Það
cr fleira hægt að gera á slfkum
kappleik en horfa á fótbolta. Bjór-
inn rann Ijúflega niður og inn á
Það cr tlcira cn leikmenn og
lcðurtuðra, sem menn skemmta
sér við á Wenbley ...
JQ — VXKAN 28. tbl.