Vikan - 11.07.1963, Síða 43

flöskurnar kipptust, sólin glitr-
aði á glerinu, hnetum, poppkorni
og Marz-súkkulaðikeppum var
troðið í andlitið inn á milli þess
að maður gargaði og æpti eins
og lungun og raddböndin þoldu.
Maður lamdi næsta mann af ein-
skærri hrifningu yfir snillingun-
um á grasinu, þegar þeir gátu
snert boltann. Allt i kring heyrði
maður á víxl hrópað: Helvíti,
goddammm, djöfull og fokkinn-
sonofabits!
— Ó — það var yndislegt!
Það var mikið skúffelsi meðal
samferðamannanna yfir því að
snillingurinn Pele frá Brasiliu
skyldi ekki leika með, en hann
hafði brotið sig f bílslysi dag-
inn áður og átti ekki gott með
að leika. Mér var persónulega
alveg sama. Það var nóg af pel-
um þarna ó vellinum til þess að
ég skemmti mér konunglega.
Brotnir pelar eru líka alltaf leið-
inlegir. Douglas, liægri útlierji
Bretanna var mitt uppáhald, og
ég galaði á hann og uppörfaði
eftir beztu getu, hrópaði: „Áfram,
Glasi, áfram Glasi!“ og mér er
ekki grunlaust um að ég hafi
þannig hjálpað honum til að
skora hjá Brösunum, allavega
fann ég fagnaðarstraum renna
niður eftir hrygglengjunni, þegar
hann fór að minum ráðum og
skaut, — einmitt þegar ég sagði
honum að skjóta. „Skot!“ hróp-
aði ég af öllum mætti, og hann
skaut tuðrunni beint í þorska-
netið.
Ég roðnaði af feimni, þegar
80 þúsund manns rifnuðu,
sprungu og trylltust yfir þessu
saiilldarbragði. Hafið þið nokkurn
tíma lieyrt 80 þúsund manns æpa
samtimis af öllum lífs og sálar-
kröftum? Hugsið ykkur bara að
allir íbúar Reykjavíkur, karlar og
ikonur, börn og gamalmenni, heil-
ir og hálfir, litlir og stórir, létt-
ir og óléttir, fullir. og ófullir,
hlypu samtímis út á götu og æptu
og görguðu eins og þeir hefðu
allir fengið stóra vinninginn í
DAS... !
DAS ist schön!
En ég vissi alltaf fyrirfram að
það mundi verða jafntefli. Ég
sagði það strax við sessunaut
minn. Mannstu það ekki, vinur?
Ef ég liefði lagt undir hundrað
pund, þá væri ég annað hvort
hundrað pundum rikari i dag, —
eða tvö hundruð pundum fátæk-
ari, því að það er enginn vandi að
eyða tvöhundruð pundum i Lund-
únum á mettíma. Þið skuluð bara
prófa sjálf einhvern tíma.
Það fór líka svo að Brasarn-
ir renndu boltanum í netið hjá
Bretunum áður en lauk, og allir
klöppuðu voða kurteisislega.
Bretar eru þekktir fyrir kurteisi,
eins og við vitum bezt hérna
heima.
Svo er leikurinn úti, pelarnir
tómir, hjórinn búinn og við fór-
um að hypja okkur af stað aftur.
En það fór eins og mig grunti,
að bilstjórinn var allur á bak
og burt, og enginn vissi hvar
bíllinn beið. En það var í sjálfu
sér aukaatriði. Hann mundi bara
bíða smástund þangað til við vær-
um búin að finna bílinn, og við
gengum vonglaðir út i sólskinið
fyrir utan.
„Hann er einhvers staðar
þarna,“ sagði einhver, og benti
til hægri á nokkur þúsund bíla,
sem þar biðu.
„Nei, hann er þarna megin/,
sagði annar og benti til vinstri
á nokkur þúsund bila, sem biðu
þar.
Ég fór milliveginn, beint fram-
undan, og fór að leita meðal
nokkurra þúsunda bila, sem þar
voru.
Ég leitaði i hálftima. Þá hitti
ég þrjá fslendinga í troðningnum,
sem spurðu: „Hefurðu séð bíl-
inn?“ Nei, ekiki var það svo vel.
Ég gekk fram fyrir hvern bíl og
leit á númerið á hanum, en það
var kannski ekki von að ég fyndi
liann, þvi ég vissi ekki einu sinni
hvaða númer var á honum.
Ég leitaði í hálftíma i viðbót,
og fór nú til hægri. Þar hitti
ég fjóra íslendinga, sem voru að
leita, og viti menn: Bílstjórinn
kom gangandi til okkar þar sem
við stóðum, og sagði að bíllinn
væri „þarna“ og benti til vinstri.
Hann sagðist ætla að bíða og
leiðbeina mönnum að bilnum.
Við fórum til vinstri, og týnd-
um hvort öðru í fjöldanum.
Eftir klukkutíma i viðbót gafst
ég upp og lagði af stað gangandi
að næstu neðanjarðarjárnbraut-
arstöð. Hún var auðfundin, þvi
breiðar gangstéttirnar beggja
vegna vegarins voru troðfullar
af fólki — kílómeters vegalengd
— sem allt var á leið þangað.
Og það stóð allt kyrrt, því lest-
irnar taka aðeins takmarkað
magn, og það varð að bíða þang-
að til kæmi að því. Kannski bið-
ur það þar enn.
Þá datt mér snjallræði í hug.
Ég ætlaði bara að labba að næstu
bjórstofu og biða þar þangað til
raðirnar þynntust.
Jú, ég fann hana, en fyrir utan
hana var önnur kílómeters löng
biðröð. Nú fór ég að bölva í
hljóði — ákaflega kurteisislega
— en fast og ákveðið. Bezt að
labba þá bara áfram þangað til
ég finn bjórstofu, sem hægt er að
troða sér inn í. Og ég lierti á
mér. Akbraulin var auðvitað þétt-
skipuð bílum í fjórum röðum, og
þeir fóru sér svo hægt að ég
gekk fram úr þeim hverjum á
fætur öðrum. Ég minntist göngu-
garpanna, sem tylltu sér stöku
sinnum á gangbrettið hjá okkur
á leiðinni úteftir. Ég var orðinn
þreyttur á labbinu, og snaraði
mér upp í opnar dyr á langferða-
bil, sem ég gekk framá. Þar ætl-
aði ég að hvíla mig smástund.
Þá var lirópað margraddað inn-
an úr bílnum: „Halló, Karlsson!“
og viti menn — þetta var þá
minn eigin elskulegi bíll, og allir
félagarnir þar samankomnir, að
einum undanskildum, sem fannst
gangandi á götunni eftir eina
mínútu.
Og e-kki nóg með það, heldur
kom nú í ljós að hlaupagarpur-
inn, sem minnzt var á í upphafi,
liafði verið eini maðurinn með
viti í ferðinni, því liann átti enn
þá til dálítinn forða af þessum
vinsælu vörum, sem ég hefi lítil-
lega minnzt á áður.
Deginum var bjargað vegna
fyrirhyggju og framsýni eins vit-
urs manns.
Mér er að endingu skylt að
taka það fram skýrt og greini-
lega, að þrátt fyrir skrautlegar
ástandslýsingar hér að framan,
og jirátt fyrir jjann orðróm, sem
íslendingar hafa getið sér á er-
lendum vettvangi, að drukkinn
mann sá ég alls ekki þennan dag,
hvorki meðal íslendinga, né
Breta.
G. Ií.
í FULLRI ALVÖRU.
Framhald af bls. 2.
í keðju. Þar að auki er and-
styggilegt að aka í þannig ryk-
röð.
Um framúrakstur er það að
segja, að víst er hann varhuga-
verður, og ber þar að fara að öllu
með gát. En sá sem ekið er fram
úr, þarf ekki síður að vera gæt-
inn. Hann hefur alltaf betri sýn
fram á veginn en sá, sem á eftir
er, og ég hef skilið umferðalög-
in þannig, að hann eigi ekki að
hleypa fram úr sér, nema öll skil-
yrði léyfi. Þá á ökumaðurinn að
gefa stefnumerki til vinstri og
víkja nóg til þess, að hinum sé
framúrakstur greiður, og einnig
að draga úr hraðanum, ef nauð-
syn krefur. Þetta tefur þann,
sem ekið er fram úr, sáralítið,
en í staðinn fær hann hlýhug
þess sem fram úr fór í vegar-
nesti, og það er ekki svo lítils
virði.
Annars ér aðeins ein örugg
regla til í sambandi við akstur
úti á vegum og reyndar í borg-
um og bæjum líka: Að láta veg
og vagn ráða hraða og ganga út
frá því sem staðreynd, að allir
aðrir ökumenn séu hálfvitar og
þaðan af verra.
Ég var þarna að hnýta í vega-
gerðina. Það er ófært að gefa
þeim ekkert gott orð. Rykbindi-
efnið, sem þeir hafa sett í Mos-
fellssveitarveginn er hreinasta
ágæti. Það heldur veginum
mjúkum, sléttum og ryklausum,
og það er mun betra að aka á
því heldur en t. d. kaflanum
þarna á Miklubrautinni, sem
gatnagerð Reykjavíkur notaði til
þess að æfa sig á með gatna-
steypuvélina. Sh.
Nlvea lnnlhcldur
Eucerlt — efnl
skylt húSUtunni
— trá þvl stafa
hln góSu áhrif
þess.
ÉG NOTA NIVEA EN ÞÉR?
NúiS Nivea á andUtiS aB kveldi: Þá
verður morgunraksturinn þægilegri
og auðveldari. Og eftir raksturinn
hefur Nivea dásamleg áhrif.
GOTT ER AÐ TIL ER NIVEA!
Látið NIVEA fuUkomna raksturinn.
9 ^

VIItAN 28. tbl. — gg