Vikan - 25.07.1963, Blaðsíða 10

'
. *■ ?)% K 'i>i
• m ' ' í* -*» * !
ííMííííwm&mMmíMM
•rVi
■ § §
"■*

sg§gg fj a ff IgM^SRR
ftæfæn
HVER í SÍNU
SMÁSAGA EFTIR
UNNI EIRÍKSDÓTTUR
TEIKNú RAGNAR LÁR.
O, JÁ. ÞAU ERU DÁLlTIÐ MISJÖFN,
ÞYKKT VEGGJANNA, GLUGGASTÆRÐIN,
OG SITTHVAÐ FLEIRA.
OG ÞAÐ ER UNDIR ÝMSU KOMIÐ,
HVAÐA BIJRI MAÐUR LENDIR í.
Sólin hafði skinið á hann góða stund, þegar hann opnaði augun
og reis seinlega upp úr röku grasinu.
Hann virtist mjög umkomulaus, þar sem hann sat í grænu gras-
inu, aleinn, umvafinn svona nýjum, ferskum vormorgni.
Eldgömlu, brúnu fötin, þvæld og óhrein, skórnir rifnir og skældir.
Derhúfa liggur við hlið hans, gömul og leiðinleg, með trygglyndissvip.
Hann situr þarna, kyrr og tómlegur, líkt og dálítil ruslahrúga, sem
bráðum hlýtur að verða fleygt, ef einhver nennir þvi.
Maðurinn er að horfa á hendurnar á sér. Stórar, brúnar hendur,
svart undir nöglum. Hver sem var gat átt þessar hendur. Honum
finnst eins og hann hafi aldrei séð þær fyr, og horfir á þær for-
vitnislega, lengi. Skrýtnar hendur þetta. Hvað skyldu þær hafa
aðhafzt. Og hann. Hver var hann?
Páll Jónsson. Hann hefur alltaf heitið þessu nafni. Þó er nafnið
líka framandi eins og hendurnar,
fötin og húfan.
Þetta er mjög þægileg tilfinn-
ing, að vera framandi sjálfum
sér. Því hann veit vel hver hann
er. Páll, fæddur á Austurlandi,
rak beljur þegar hann var strák-
ur, óx, fór í vegavinnu, fór á
sjóinn. Var einu sinni ungur og
hraustur, hræddur við engan.
Ekki einu sinni lífið. Dansaði,
drakk og skemmti sér í fríum,
og var stundum næstum því trú-
loíaður stúlkum.
Það er orðið langt síðan allt
var. Maður er búinn að, vera
margir. Margir menn á mörgum
stöðum. Vera haldinn margvís-
legum tilfinningum. Mynda sér
margar skoðanir, kasta þeim og
mynda sér nýjar. Loksins laus
við allar skoðanir og það er bezt.
Og alltaf heldur tíminn áfram að
l;ða, litlaus og þögull, skiptir sér
af engu. Hvað allt er gott og rétt.
Manninum hlýnar í sólskininu,
veðrið er dásamlegt og flaskan
ekki tóm. Allt er svo gott, nota-,
legt og þægilegt. Að eiga hvergi
heima. Eiga lögg á flösku. Eng-
inn sem kallar. Enginn sem spyr
neins. Og maður horfir vorkunn-
samur og lítillátur á hina. Hina,
sem koma syfjaðir, pressaðir,
stroknir og nýrakaðir út úr
hverju húsi, og labba sjálfvilj-
ugir af stað í búrin sín. Til þess
að vinna fyrir brauði og mjólk
eða einhverju álíka nytsamlegu.
Þá er munur að vakna svolítið
rakur í röku grasi, umvafinn sól-
skini. Og flaskan, ekki tóm. Hann
hallar sér upp að þúfu, sýpur á
flöskunni, lygnir aftur augunum.
Svo sæll. — Lífið -— þetta líf —
dásamlegt. Stutt, hverfult, þó
maður hafi lifað svona lengi,
finni kannski aðeins til þreytu,
rétt aðeins, aldrei lengi í einu.
Að vera til — það er líkast kvæði
um kraftaverk, það er allt — og
ekkert.
Hann langar að yrkja um þetta.
Skrifa með blóði og brennisteini.
Já, einmitt, með blóði og brenni-
steini. — Þetta var góð setning,
hvaðan kom hún eiginlega. Leið-
inglegt að geta ekki notað hana.
En því miður, þetta eru bara orð,
sem hafa góðan hljóm, þegar
þeim er raðað saman. Að öðru
leyti markleysa, nema hvað þau
eru hluti af þessum manni, þess-
um morgni.
Grasbalinn, sem Páll Jónsson
hefur gist á í nótt, er í einu út-
hverfi bæjarins. Á aðra hönd eru
ný hús, falleg og snyrtileg, og
garðuríkring um þau. En hinum
megin er braggahverfi, óhirðu-
legt, ryðgaðir braggar og sóða-
legt umhverfis þá. Seinna verð-
ur braggahverfið rifið og ný hús
byggð, þá hverfur þessi grasbali
og verður hluti af skipulagi.
Nú koma fyrstu krakkarnir út
í sólskinið. Lítill, ljóshærður
hnokki kemur hlaupandi niður
tröppurnar á hvítu húsi, beint
á móti.
Páll Jónsson horfir á hann
hlaupa. Krakkar eru svo fallegir.
Hann kallar til drengsins: •—
Komdu snöggvast, litli vinur.
Drengurinn staldrar við, og
gengur svo hikandi í áttina til
mannsins, út á grasbalann. Hann
horfir á Pál rannsakandi, svo-
lítið óttasleginn. Svo hnykkir
hann til ljósum kollinum og seg-
ir: — Fyllibytta. —
Páli finnst, að það hefði verið
betra að hann hefði ekki sagt
þetta, einmitt þegar hann var að
hugsa um, hvað lítil börn væru
falleg og saklaus.
— Ég ætla að gefa þér túkall
svo þú getir keypt þér ís.
Páll leitar í öllum vösum, en
finnur engan túkall, ekki einu
sinni krónu.
— Leitaðu heldur í veskinu
þínu, segir drengurinn skýrlega.
— Rétt segirðu, auðvitað í
veskinu, þó það væri nú.
Samt hættir hann að leita,
virðist hafa gleymt því. ■—
Kanntu þetta: Veit duftsins son
nokkra dýrðlegri sýn, en drottn-
anna hásal í rafurloga? spyr
hann drenginn.
— Duffison, var hann Rússi
eða Ameríkani? Drengurinn er
fullur af áhuga og hefur líka
gleymt því að hann átti að fá
túkall og kaupa sér ís. Páll Jóns-
son hlær dátt. Börn cru nú miklu
skemmtilegri en fullorðið fólk.
Ja, nú man ég ekki meira
af vísunni, en hann komst til
tunglsins. Svo mikið er víst.
— Og hvað sá hann þar?
— Það var nú ekkert merki-
legt. En hún mamma hans sat
þar og var að spinna á rokk. Það
var hávetur og hlýtt í baðstof-
unni.
Drengurinn hlustar af athygli,
og er kominn alveg til manns-
ins því hann talar ekki reglulega
skýrt, dálítið þvöglumæltur.
— Stendur þetta í blöðunum
og myndir með?
— Það hlýtur að vera, ef þeir
eru þá búnir að frétta af því,
svarar Páll.
En nú eru þeir truflaðir í
miðju ævintýri, því móðir
drengsins kemur út og segir hon-
um að koma strax inn að borða
morgunmat. Drengurinn hlýðir.
Páll Jónsson heldur áfram að
sitja þarna í sólskininu og gera
ekkert. Hann hrekkur við, þegar
einhver segir góðan dag og
klappar á öxlina á honum. Hjá
honum stendur ljóshærður mað-
ur, stækkuð mynd af drengnum,
sem var þarna rétt áðan. Stækk-
uð mynd, með ýstru og stíf brot
í buxunum. Þetta er mjög vin-
gjarnlegur maður.
— Heyrðu, vinur, væri ekki
betra fyrir þig að fara heim og
leggja þig, heldur en sitja hér?
— Nei, það held ég ekki, svar-
ar Páll Jónsson. — Þetta er ljóm-
andi staður, og blessað sólskinið,
það yljar manni. Og svo þetta. —
Framhald á bls. 40.
jq — VIKAN 30. tbl.