Vikan - 25.07.1963, Blaðsíða 31

Ekkja nokkur hafði misst
eiginmann sinn og stuttu síðar
son sinn, sero hún elskaði mjög.
Nú vonaðist hún til þess að ná
sambandi við þá með aðstoð
miðils. Og dag einn kom einmitt
til hennar miðill, sem bauðst til
þess að koma henni í samband
við hina framliðnu. Þetta var
víðfrægur og dáður miðill um
þessar mundir — en við kom-
umst að því, að þetta var hinn
versti svikahrappur.
Ekki leið á löngu áður en
ekkjan var. komin í glæsilegt
hús við breiðgötu í London, og
þar beið hún eftir „samband-
inu“. Þetta var síður en svo ó-
dýrt — hvsr fundur kostaði tíu
guineas, yíir þúsund krónur.
Til þess að kynna sér allar að-
stæ'our hjá ekkjunni, hafði mið-
illinn sent nokkra vini sína á
gistihúsið, þar sem ekkjan bjó.
Þeir umgengust ekkjuna tals-
vert á gistihúsinu, og eins og
gengur og gerist, tók ekkjan
brátt að segja þeim þaetti úr
ævisögu sinni. Þetta færði mið-
illinn sér í nyt, og ekkjuna rak
í rogastanz. Allt stóð þetta
heima, sem miðillinn sagði, og
ekkjan hafði það orðið á tilfinn-
ingunni að maður hennar sæti
beinlínis við hlið hennar.
Þá var loks kominn tími til
að miðillinn byrjaði að daðra
við konuna. Að vísu var hann
giftur bráðmyndarlegri konu, en
hann kvaðst mundu sækja um
skilnað. Ekkjunni leizt ekki sem
bezt á þetta, því að hún hafði
alls ekki í hyggju að giftast
aftur, en loks féllst hún á að
þýðast hann, ef hann skildi við
konu sína.
Þessi ást, sem nánast var and-
leg, varð skammlíf. Ekkjan
hélt fundunum áfram og grun-
aði ekki hið minnsta. Miðillinn
skýldi litlum hátalara í klasðum
sínum og öðrum í ljósakrónunni,
þannig að allur boðskapurinn
frá heimi framliðinna virtist
svífa í loftinu. Aldrei minntust
andarnir á samband ekkjunnar
og miðilsins.
Holdgun anilans.
Dag einn, er ekkjan hafði á-
kveðið að ná sambandi við ást-
vini sínn látnu, fékk miðillinn
annann mann í lið með sér, til
þess að . gabba nú ekkjuna
hressilega. Ekkian átti að af-
henda -miðlinum 15000 pund, til
þess að ,,frelsa“ hinn látna eig-
inmann hennar. Þetta var gert
vegna ekkjunnar sjálfrar, átti
hinn meðseki að tilkynna. Ef
hún gerði það ekki, gæti illa
farið fyrir henni.
Þetta hreif. Ekkjan komst við,
einkum þar sem hún þóttist viss
um að miðill númer tvö vissi
ekkert um miðil númer eitt.
Auðvitað fór hún strax til vin-
ar síns, miðils númer eitt og
sagði honum frá þessu, og brátt
voru þau bæði komin á veitinga-
stað, til þess að halda þetta há-
tíðlegt, Sama kvöld var hún svo
kynnt fyrir manni, sem fékkst
við andatrú — sem var reyndar
„góðkunningi“ Scotland Yard,
þar eð hann var tíður gestur í
fangelsum landsins.
Báðir voru þeir kumpánar
glaðir yfir þvi, að ekkjan hafði
náð sambandi við eiginmann
sinn, og miðill númer eitt til-
kynnti, að kona hans hefði beð-
ið sig um að fá að fara utan og
koma þar á fót verzlun, til þess
að hann gæti verið frjáls ferða
sinna. Þannig röbbuðu þau lengi
kvölds, og loks varð það úr, að
ekkjan fór í bankann og tók þar
út 15000 pund. Sjálfir fylgdu
þeir henni í bankann.
En rétt áður en komið var að
bankanum, afsakaði miðill eitt
sig og kvaðst þurfa að sinna
brýnu erindi, en vinur hans
fylgdi henni áfram til bankans.
Þrátt fyrir aðvaranir banka-
stjórans, tók hún út peningana
og fól þá í hendur miðlanna
tveggja. Síðan fór hún og vinur
hennar í nokkurs konar brúð-
kaupsferð um landið. Ævintýr-
inu iauk skyndilega, er tilkynnt
var, að kona miðilsins hefði
framið sjálfsmorð. Hún hafði
opnað fyrir gasið í örvæntingu
sinni yfir svikum manns síns.
Það kom síðar í ljós, að hún
hafði engum peningum yfir að
ráða; svikararnir höfðu séð fyrir
því. Ekkian sá sig nú skyndilega
um hönd, húðskammaði svika-
hrappana, stökk inn í leigubíl og
sagði við bílstjórann: — Scot-
land Yard.
Þannig heyrði ég söguna. Og
ekkjan þrætti lengi fyrir sam-
band sitt og miðilsins. Hún var
hrædd við að málið yrði opin-
bert, svo að við gátum ekkért
aðhafzt.
Miðlarnir tveir voru farnir til
Suður-Afríku, þar sem þeir
reyndu svipuð brögð. En þar
elti íánið þá ekki sem fyrr, svo
að þeir sneru snauðir aftur til
London — þar sem þeir ætluðu
að beita aftur sömu klækjum við
ekkjuna. En í þetta . sinn brást
þeim bogalistin.
Nú hafði blað andatrúar-
— VIKAN 30. tbl.
í HÁTALARA
MIÐILSINS
Hol röddin frá ríki framliðinna
sagði: Borgaðu honum milljón
krónur - til þess að maðurinn
þinn öðlist frið...
Flesfir eiga sínar veiku hliðar —
og harðsvíraðir svikarar ern ó-
trúlega slungnir í því að koma
auga á þessar veiku hliðar og
verða sér þannig úfi um auðfeng-
inn gróða. En Percy Smith sýnir
einnig fram á, að þessir ófyrir-
leitnu svikarar eiga sér líka veik-
ar hliðar — sem nær alltaf verða
þeim að falli .....
manna komizt á snoðir um þetta
mál, og það kom brátt í ljós, að
þessir svikamiðlar áttu sér langt
syndaregistur að baki. Og þeir
beittu hinum ótrúlegustu klækj-
um, meðal annars tæki einu,
sem glapti saklausa og trúgjarna
menn frá allri skynsemi. Her-
.bergið, þar sem kuklið fór fram,
var nálægt sjö fermetrum á
stærð. Það var hátt undir loft.
Dyr lágu að forstofunni. Tíu
til tólf stólum var komið fyrir
í röð andspænis fornfálegum og
hátíðlegum stól í hinum enda
herbergisins. Stórt borð stóð á
miðju gólfi og á gólfinu var
þykkt teppi með messingbrydd-
ingum, og í einu horninu hékk
lampi, sem sendi dauft, rautt
ljós um herbergið.
„Miðlarnir" fóru nú að sem
hér segir: Þegar „viðskiptavin-
irnir“ komu þangað, urðu allir
að fara úr yfirhöfnunum í for-
stofunni og leggja veski og því-
líkt í skáp, sem síðar var læst.
Hver hafði sinn lykil að eigin
hólfi í skápnum. Síðan var farið
með fólkið inn í „andastofuna11,
og stuttu síðar kom miðillinn
inn og settist í stólinn. Nú var
tekið að leika annarlega tónlist
á grammófón, og um leið virtist
miðillinn falla í trans. Tónlistin
þagnaði, og ómurinn frá lúðr-
'um, trommum og fjarlægum
röddum fyllti herbergið. Radd-
irnar kölluðu á nöfn eins og
„Cheng Ling“ og „Brennandi
vatn“ o. s. frv., og viðskiptavin-
irnir hlustuðu dolfallnir. Þá
heyrðu þeir sagt frá smávægi-
legustu hlutum úr fortíð þeirra.
Hér var ekki um að villast. Loks
gramdist augsýnilega andanum,
því hann kastaði lúðrunum og
trommunum í gólfið.
Miðillinn var allan tímann í
trans, en í rauninni var hann í
stöðugu sambandi við mann í
næsta herbergi. Áður en miðill-
inn fór inn í herbergið, fór hann
í skó með koparhælum. Frá
skónum lágu leiðslur upp sokk-
ana og undirfötin að litlum há-
talara, sem falin var í klæðum
hans. Þegar hann lagði hælinn á
messingbryddingarnar í tepp-
inu, náði hann sambandi við fé-
laga sinn í næsta herbergi, og
sá sagði lionum frá öllu iþví,
sem fannst í veskjum og eigum
viðskiptavinanna. Þannig gat
hann sagt fólkinu hina ótrúleg-
ustu hluti um það sjálft. f gegn-
um hátalarann í loftinu barst
svo drungaleg rödd hans — og
fólkið stóð á öndinni af undrurr
og skelfingu.
VIKAN 30. tbl.
31