Vikan - 25.07.1963, Blaðsíða 49

una sina á bekkinn og benti
henni að setjast.
„Mig langar til að tala nánar
við yður um hann Dmitri,“ sagði
hún.
„Sjálfsagt. Hvenær sem þér
viljið. Kannski strax?“
„Nei,“ flýtti hún sér að svara.
„Við megum ekki láta á því bera,
að við þekkjumst náið — það
er ekki til þess ætlazt. Og það
gæti komið okkur í nokkurn
vanda, ef það sæist að við rædd-
umst of mikið við.“
„Sovétríkin — athvarf allra
frelsisunnandi manna," sagði
hann lágt.
Hann sá að hún beit á vörina,
og þó skuggsýnt væri þarna í
kajllaranum, fór reiðiglampinn,
sem kviknaði í augum hennar,
ekki framhjá honum.
„Allt í lagi,“ sagði hann. „Allt
í lagi. Ég biðst afsökunar. Ég
geri ráð fyrir að ég sé orðinn of
syfjaður til þess að leita lags
með því að beita leikbrögðum.“
Hann þagði andartak. „Hvenær
hentar bezt fyrir yður að við
tölum saman?“ spurði hann.
„Gæti það orðið á morgun? í
herbergi mínu í gistihúsinu, um
þrjúleytið?"
„Áreiðanlega.“
Framhald í næsta blaði.
HN APPURINN.
Framhald af bls. 16.
sál, kannski. Hún hefur ekki enn-
þá farið yfir brúna sem aðskilur
barn og konu.“ Hann fékk sér
slurk úr glasinu. „Blackwell, það
hét hún. Aumingja Annie, þetta
fékk víst töluvert á hana.“
„Hvar er listmunabúðin henn-
ar, herra Reynolds?“
„Rétt við miðtorgið. Þér getið
ekki villzt.“
Ég fór eftir leiðbeiningum
veitingamannsins, og kom að
skilti, sem á stóð ÞJÓÐLEGIR
LISTMUNIR. Það voru hlerar
fyrir gluggunum, en ljós skein
út á milli þeirra, 'íg innifyrir
heyrðust einhverjii taktfastir
dynkir.
Dynkirnri hættu um leið og
ég bankaði á hurðina milli hler-
anna. Hælar smullu við stein, og
það ískraði í hjörum, þegar
dyrnar voru opnaðar. Smávaxin
kona, með geysistóra eyrnalokka,
gægðist út um rifuna. „Hvað vilj-
ið þér, um hánótt.“
„Ég veit að ég kem seint ung-
frú Castle, en ég var að vonast
til að geta flogið héðan í fyrra-
málið. Nafn mitt er Archer ■—“
„Ég veit hver þér eruð,“ sagði
hún ásakandi.
„Fréttirnar berast hratt hér í
Ajijic.“
„Já, finnst yður það ekki?
Claude Stacy á hótelinu er mjög
góður vinur minn.“
„Ég hef heyrt, að Burke Damis
hafi verið það líka.“
„Ef þér dveljið hér nógu lengi,
þá getið þér víst fengið að heyra
flest, bæði satt og logið.“
Hún mælti þetta rólega, en
undir niðri vottaði fyrir óhyggj-
um, og hún var á varðbergi.
„Samt,“ sagði ég, „var Burke
Damis vinur yðar, er ekki svo?“
„Meira eða minna.“
„Meira til að byrja með, en
minna síðast, þegar Harriet
Blackwell birtist á sjónarsvið-
inu?“
Hún þagði drykklanga stund.
Síðan sagði hún, og það var ó-
þægilegur broddur i röddinni:
„Hún stal honum ekki frá mér
á heiðarlegan hátt, herra Archer.
Hún keypti hann. Mín stærstu
mistök voru, að gera mér ekki
grein fyrir, að hann var til sölu.“
„Nú ætlar hún að giftast hon-
um í blóra við mótmæli föður
síns. Vissuð þér það?“
„Ég vissi, að það var það, sem
hún hafði alltaf í huga. Ég er hissa
á Burke, að —“ Hún hætti við
hálflokna setningu. „En það er
ekkert, sem ég get gert, jafnvel
þótt ég vildi það.“
„Jafnvel þótt Harriet sé í
hættu stödd?“
„Hættu frá Burke? Það er al-
gjörlega ómögulegt.“ En sann-
færingarkraftinn vantaði í rödd-
ina.
„Hjónaleysin hafa horfið af
sjónarsviðinu. Ég held að við
ættum að tala svolítið saman,
ungfrú Castle."
„Já, kannski ættum við að
gera það.“
Ég gekk á eftir henni inn í
herbergi handan við búðina. Vef-
stóll stóð þar á miðju gólfi, og
í honum var mjög fallegur og
litskrúðugur vefnaður. Allir
veggir og húsgögn voru þakin
samskonar vefnaði, haglega gerð-
um. Málaratrönur stóðu einnig
í herberginu.
Hún benti mér að setjast. Hún
stillti sér upp við vefstólinn,
eins og til þess að vernda vefn-
aðinn, sem hún var að vinna.
„Þér gáfuð í skyn, að Harriet
Blackwell væri í hættu stödd,
herra Archer.“
„Það eru margir um þá skoð-
un.“
„Hættan getur stafað innan
frá. Harriet er sálarlega óörugg,
eyðilögð af of miklum peningum
og of lítilli ástúð. Hún féll fyrir
Burke eins og dauðskotinn fugl,
bara vegna þess, að hann var
vingjarnlegur við hana.“
„Hvernig félluð þér fyrir hon-
um?“
Hún brosti, einkennilegu, döpru
brosi. „Á sama hátt.“
„Hvemig hittuð þér hann
fyrst?“
„Hann leigði hjá mér vinnu-
stofu, sem ég var ekki að nota
þá í svipinn. Hann vildi fá, að
mála í friði. Þetta var um það
bil í miðjum maí. Það gæti eins
hafa verið fyrir mörgum árum.“
Hún leit niður á vefnaðinn. „Að
minnsta kosti hefi ég komið í
verk margra ára vinnu við að
reyna að gleyma honum.“
„Talaði hann mikið um sjálfan
sig?“
„Við töluðum um allt milli
himns og jarðar. Þetta var dá-
samlegasti mánuðurinn í lífi
mínu, og ég held hans líka. Hann
sagði svo, margoft.“
„Hvers vegna snéri hann þá
bakinu við yður, svona allt í
einu?“
„Þetta er mjög sársaukafull
spurning, herra Archer.“
„Ég veit það, og ég bið afsök-
unar. Ég er að reyna að komast
að því, hvernig Harriet komst í
;spilið.“
„Ég get ekki útskýrt það,“
sagði hún, og andvarpaði lítil-
lega. „Hún var bara hér allt í
einu, og svo leiddi eitt af öðru.“
„Talaði hann nokkurn tíma um
hana áður en hún kom?“
„Nei, þau hittust fyrst hér í
■Ajijic."
„Eruð þér alveg viss um það?“
MERKIÐ ER
Hún varð dimm á svipinn. „Ég
er viss. Tveimur tímum eftir að
hún kynntist honum, sveik hann
fyrsta stefnumót sitt við mig. Ég
hringdi í hann út af því, og hann
sagði mér — sagði að hann væri
ástfanginn í henni, og hún í hon-
um. Einhvern veginn fannst mér
nú ástin vera meiri af hennar
hálfu.“
„Hvers vegna?“
„Hvernig hann horfði á hana,
og hvernig hann horfði ekki á
hana. Hann virkaði á mig eins
og maður, sem er að vinna nauð-
synlegt en ógeðfellt starf. Og þau
möluðu ekki saman, eins og ást-
fangið fólk gerir — eins og við
Burke gerðum.“
„Hvernig vitið þér það?“
Hún skipti litum af skömm, en
VIKAN 30. tbl. — 49