Vikan - 25.07.1963, Blaðsíða 40

Þau hittust í Róm. Frh.
kvöld. Þau gleymdu stund og
stað og sáu ekkert nema hvort
annað. Forvitin augu gestanna
við næstu borð höfðu engin áhrif
á þau.
-— Ég er svo hamingjusöm,
John. Er hægt að sjá það á mér?
Hún tók upp púðurdósina sína
og leit í spegilinn. — Jú, það er
auðséð! Svo leit hún í kringum
sig og bætti við: — Ætli að það
sé ekki bezt að við förum héð-
an, áður en gestirnir koma hing-
að að borðinu til okkar og fara,
að óska okkur til hamingju.
Þau óku hægt til Rómar. Þeg-
ar þau stönzuðu við hótelið,
sagði John: — Við skulum klæða
okkur í sparifötin og halda þetta
hátíðlegt með kampavíni og
dansa dálítið.
Allt í einu stakk hann hönd-
inni í vasann og kom upp með
lítinn pakka. — Þegar ég keypti
þetta, þá vissi ég ekki hvort það
yrði minningargjöf til þín, til
minningar um þessa hamingju-
daga í Róm, eða hvort þú mundir
bera hann á fingrinum, til þess
að allir gætu séð, að þú tilheyrir
mér. Hann opnaði öskjuna og
tók upp fallegan gamlan hring
með grænum jadesteini í víra-
virkisumgerð. — Leyfðu mér að
draga hann á fingur þér, elskan
mín.
— Hann er yndislegur. Hún
strauk hann með vörunum, and-
aði djúpt og sagði: — John, ég
mun gera allt, sem í mínu valdi
stendur, til þess að verða þér góð
kona.
Þau leiddust inn að afgreiðslu-
borðinu og sóttu póstinn. Það var
bréf til John frá Tom.
Þegar hann kom upp í her-
bergið sitt, reif hann upp um-
slagið og byrjaði að lesa. Hann
stirðnaði upp.
„Yndislega Lisa! Þú ert nú
meiri manneskjan. En að þú
skulir hafa brjóst í þér til að láta
ekkert heyrast frá þér! Hvers
vegna hefurðu ekki skrifað mér
hvernig þetta hefur gengið? Ef
þér hefur tekizt að fá John til
að vaka fram yfir miðnætti eitt
einasta kvöld, hefurðu unnið
veðmálið, og ef þér hefur þar
að auki tekizt að gera hann hrif-
inn af þér, tvöfalda ég upphæð-
ina. Það er hundleiðinlegt í
London núna. Geturðu ekki farið
að flýta þér heim? Kær kveðja,
Tom.
P.S. Ég sendi John líka nokkr-
ar línur, en minnist ekki á þig.
Við skulum eiga þetta leyndar-
mál saman, þar til við hittum
hann einhvern tíma í London.“
John sat og huldi andlitið í
örmum sér. Þetta var eins og
martröð. Hann hafði kuðlað
bréfinu saman, en tók það nú og
sléttaði úr því.
Nei, þetta var ekki martröð.
Þetta var sannleikurinn. Tom og
Lisa gátu nú hlegið saman að
honum. Síminn hringdi, en hann
heyrði það ekki og gekk hratt
út úr herberginu og stanzaði við
dyr Lísu.
— Bíddu andartak, ástin mín,
kallaði hún. Þegar hún opnaði,
spurði hún undrandi: — Hvað
hefur komið fyrir, John?
Flann skellti hurðinni á eftir
sér. - - Ertu búin að lesa bréfin
þín?
— Nei. Rödd hennar varð ang-
istarfull. — Þau liggja þarna á
skrifborðinu.
— Þar er bréf, sem skrifað er
til mín. Tom skrifaði okkur báð-
um, en víxlaði bréfunum í um-
slögin. Þér er óhætt að svara
honum og segja, að þú hafir unn-
ið veðmálið.
— Ég hef verið að reyna að
segja þér þetta. Hún var náföl.
— En ég komst aldrei að.
— Vinur vinar míns! Hann
kreppti hnefana og varð að taka
á öllum styrk sínum til að taka
ekki um herðar henni og hrista
hana til. — Hvers vegna laugstu?
Þú ert síðasta vinkonan hans
Tom — ein af mörgum ljóshærð-
um!
Tárin runnu niður vanga henn-
ar og hún hristi höfuðið.
- - Tom er vinur stúlku, sem
ég þekki. Eitt kvöld fórum við
þrjú saman út og ég . .. já, ég
minntist á það, að ég ætlaði til
Rómar og ...
— Þegiðu! Andlit hans var
jafnvel enn fölara en hennar. —
Þetta bréf er ekki frá manni,
sem þú hefur aðeins hitt einu
sinni á ævinni.
— Ó, þú veizt hvernig Tom er,
sagði hún. — Hann lætur alltaf
eins og hann hafi geysilegan á-
huga á hverri nýrri stúlku, sem
hann hittir. John, þú verður að
trúa mér. Ég hef aldrei verið með
honum — hvorki þetta kvöld né
önnur.
— Ég verð að viðurkenna, að
það er auðvelt fyrir þig að yekja
áhuga karlmanna á þér. Hann
sá að hún blóðroðnaði og þótti
fyrir því að særa hana, en hann
réði ekki við það. — Hvers vegna
lagðirðu svona mikið að þér við
að vinna veðmálið? Hver voru
verðlaunin? Var það Koh-i-noor-
demanturinn?
—- John! Nú var hún orðin
reið. Hún gekk að skrifborðinu
og studdi sig við það. — Já, þetta
var sjálfsagt eintóm vitleysa.
— Þú vissir hver ég var, þegar
þú sást mig í borðsalnum og
brostir við mér.
— Nei. Hún strauk hárið frá
enninu. — Ég elska þig, John,
sagði hún lágt, — en ég vil ekki
eiga mann, sem lætur stoltið
ganga fyrir öllu. Hún dró hring-
inn af fingri sér og rétti honum.
— Mér finnst það hræðilegt, að
þú skulir geta fengið þig til þess,
að trúa þessu á mig.
Hann leít á hringinn, eins og'
hann hefði aldrei séð hann áður.
Svo lagði hann hringinn á skrif-
borðið og gekk út. Honum heyrð-
ist hún hrópa á hann, en hann
hljóp niður stigann, í gegnum
forsalinn og út í litla garðinn
bak við hótelið. Þar settist hann
á bekk og starði út í bláinn. Auð-
vitað var stolt hans sært! En
mundi ekki hverjum einasta
manni sárna það, að stúlka gerði
hann með vilja ástfanginn af sér,
bara til þess að geta hlegið að
því á eftir?
Hann lét hugann reika til
fyrsta kvöldsins, sem þau höfðu
verið saman. Þá hafði hann ekki
verið orðinn ástfanginn af henni.
Þá hafði hann reynt að vera ekki
eins og Tom hafði lýst honum —
heldur fjörugur samkvæmismað-
ur, sem dansaði og drakk kampa-
vín með stúlkunum og endaði
ltvöldið með löngum kossi, sem
hafði enga þýðingu fyrir hann.
Það var hann sjálfur, en ekki
Lísa, sem hafði verið falskur
Hann gekk inn aftur og upp
að herbergi Lísu. Hann barði
varlega að dyrum.
Hún opnaði og hvíslaði: John!
Hann tók hana í faðminn og
bar hana að stól við gluggann.
— Ástin mín, geturðu fyrir-
gefið mér? Ég vissi ekki hvað
ég gerði.
— Það var mér að kenna, svar-
aði hún. — Ég hefði átt að segja
þér þetta fyrir löngu, hefði átt
að neyða þig til að hlusta á mig
— en ég vildi ekki að þú héldir
... að ...
Hann tók fram í fyrir henni
með löngum og heitum kossi.
Seinna losaði hún sig úr
faðmi hans og sagði: — John, ég
verð að segja þér hvað ég átti að
fá í verðlaun, ef Tom tapaði veð-
málinu. Það var ekki demantur,
því geturðu trúað. Hún hló. -—•
Það var ís! Ég hef víst aldrei
sagt þér það, en ég er alveg vit-
laus í ís!
Þau hlógu bæði eins og þau
hefðu aldrei heyrt neitt jafn
fyndið fyrr — en svo varð hann
að kyssa hana aftur.
En þá stóð hún snöggt upp og
gekk að skrifborðinu og tók
hringinn. Þegar hún kom aftur
til hans, fékk hún honum hring-
inn, svo að hann gæti sett hann
aftur á fingur hennar.
GG.
HVER í SÍNU BTJRI.
Framhald af bls. 10.
Hann réttir flöskuna að ljós-
hærða manninum. -— Gerðu svo
vel, vinur, fáðu þér einn.
Maðurinn hopar aðeins aftur
á bak, og bandar hendi við flösk-
unni. Svo tekur hann rögg á sig:
- Þú skalt ekki vera hérna leng-
ur, börnin eru að koma út að
leika sér, svo þú færð engan frið.
Auk þess held ég að þri eigir alls
ekki heima í þessu hverfi.
/
Nei, maðurinn minn er ekki lítill og sköllóttur, hann
er ekki með gleraugu, hann er ekki ....
— VIKAN 30. tbl.