Vikan - 15.08.1963, Blaðsíða 13

hafði lokið bænum sínuni. Hún renndi talna-
bandinu i handtösku sína og spennti upp
svörtu regnhlífina. Maðurinn, sem staðið
liafði við næsta leiði, bar dökkgrænan borsa-
linohatt og svarta yfirhöfn aðskorna, og nam
nú staðar rétt lijá henni; skýldi sígarettunni
sinum nettu höndum og kveikti í henni. Þeg-
ar hann sá að hún sneri á brott frá leiðinu,
lyfti liann liattinum lítið eitt. Þetta var lág-
vaxinn maður, dökkeygur ineð lítið yfirvar-
arskegg. Eyrun helzt til holdmikil, en ann-
ars var hann fríður sýnum.
„Eiginmaður yðar?“ spurði hann með
virðingu, andaði frá sér reyknum um leið
og hann talaði, hélt sigarettunni upp í lófann
til að verja hana regnúðanum.
Henni brá dálitið, vissi ekki hvort hún
ætti að svara honuin nema með ]iví að kinka
kolli og lialda síðan leiðar sinnar, en með-
vitundin um að hann væri líka í sorgum
vakti með henni samúð.
Ilún kvað svo vera.
í svip hans ojr framkomu hreytti ásetningi
hennar og hún gekk við hlið honum yfir
gjtuna. Hann stýrði för þeirra með því að
snerta mjúklega olnboga hennar annarri
hendi, en hélt regnhlífinni hátt með hinni.
Hún sagði að það setti að sér kuldahroll svo
að þau gengu inn í veitingastofuna.
Hann bað um heitt kaffi og Etta þáði
lcöku, sem hún nartaði í fyrir hæversku sak-
ir. Hann ræddi um sjálfan sig á milli þess
sem hann sogaði að sér reykinn úr sígarett-
unni. Iiann talaði lágri röddu og kunni vel
að haga orðum sinum. Ifann var blaðamað-
ur, sagði hann. Hafði áður verið starfsmað-
ur í einni af skrifstofum hins opinbera, en
vinnan þar var dapurleg, svo að hann sagði
upp stöðunni, þó að hann ætti víst að vera
þar yfirmaður. „Ég liefði orðið yfirmaður
leiðindanna", sagði hann. Nú var hann liálft
í hvoru að hugsa um að flytjast til Banda-
ríkjanna. Hann átti bróður í Ðoston, sem
vildi að hann kæmi þangað og dveldist þar
SETRA EN DAUÐINN
P BERNHARD
Hann leit í áttina að leiðinu, þar sem
hann hafði staðið „Eiginkona mín. Dag nokk-
urn þegar ég var við vinnu mína og hún
var að hraða sér á fund clskhuga síns, varð
hún fyrir leigubil á Piazza Bologna og beið
samstundis bana“. Hann talaði beiskjulaust,
án heyranlegrar tilfinningasemi, en leit und-
an um leið. Hún veitti því athygli að hann
hafði brett upp kragann á yfirhöfninni, sem
tekin var að vökna af regni. Hikandi bauð
hún honum að ganga undir regnhlífinni að
sporvagnsstöðinni;.
„Cesare Montaldo“, mælti hann lágt, tók
við regnhlífinni, alvarlegur á svip, og liélt
henni svo hátt að liún skýldi þeim báðum
fyrir regnúðanum.
„Etta 01iva“. Hún gekk á hælaháum skóm
og var allt að því höfði hærri en liann.
Þau gengu hægum skrefum um grátviðar-
göngin út úr kirkjugarðinum. Etta lét ekki
á því bera, að saga hans hafði svo sterk
álirif á hana, að hún hafði ekkert samúðar-
orð á takteinum.
„S'orgin er þungbær“, mælti Cesare. „Ef
fólk gerði sér almennt grein fyrir því, kveddu
ekki eins margir þetta llf“.
Hún varp þungt öndinni, en brosti þó
eilítið.
Hinum megin við strætið skammt frá spor-
vagnsstöðinni, var veitingastaður undir tjald-
skjóli. Cesare spurði hvort hann mætti bjóða
henni kaffi eða kannski is.
Hún þaklkaði boð hans og var að því kom-
in að hafna þvi, en harmþrungin alvaran
MALAMUD
í nokkra mánuði og ákvæði síðan hvort hann
settist þar að fyrir lullt og allt. Þessi bróð-
ir lians hélt að þeir gætu komið því þannig
fyrir að hann kæmist til Bandarikjanna yfir
Kanada. Sjálfur hafði hann hugleitt málið,
en var í vafa um að liann gæti slitið þannig
öll bönd við umhver.fi sitt og lífsvenjur. Henni
heyrðist það líka á honum, að hann kviði
því að sér mundi falla þungt að geta ekki
vitjað legstaðar eiginkonu sinnar þegar
söknuðurinn settist að honum. „Þér vitið
sjálf hvernig það er“, sagði hann, „þegar
maður hefur unnað einhverjum".
Etta dró vasaklútinn upp úr handtösku
sinni og brá honum að augum sér.
„Og hvað um yður?“ spurði hann sam-
úðarrómi.
Sjálfri sér til mikillar undrunar tók hún
að segja honum sögu sina. Þó að hún hefði
margsinnis trúað prestinum fyrir lienni,
hafði hún aldrei sagt liana neinum öðrum,
ekki einu sinni beztu vinum sínum.. En nú
sagði hún hana manni, sem liún þekkti ekki
neitt, einungis vegna þess að hann leit út
fyrir að geta skilið hana. Og þó að hún sæi
eftir þvi síðar, breytti það engu, þar seiri
hún mundi aldrei sjá liann aftur.
Ilún játaði, að hún hefði beðið eiginmanni
sínum bana, og Cesare setti frá sér kaffi-
bollann og sat með sígarettuna á milli var-
anna, en sogaði ekki að sér reykinn á meðan
hún talaði.
Armando, sagði hún, hafði orðið ástfang-
inn af ungri frænku hennar sem kom frá
Perugia til að leita sér atvinnu í Róm
yfir sumarið. Faðir liennar hafði far-
ið þess á leit að hún fengi að búa
hjá þeim, og ]iegar þau Armando og
Etta höfðu rætt það sín á milli, létu
þau gott heita að hún yrði lijá þeim
nokkurn tíma. Þau ætluðu að nota
peningana, sem hún greiddi fyrir hús-
næðið og fæðið, til að kaupa notað
sjónvarpsviðtæki, svo að þau gætu
fylgzt með Lascia a Raddoppia get-
raunaþættinum, sem allir í Rómaborg
sátu yfir á hverju þriðjudagskvöldi,
því að þá þurftu þau ekki framar að
bíða þess með eftirvæntingu að ein-
hver byði þeim heim til að horfa á
þáttinn, eða að sætta sig við að þiggja
heimboð nágranna, sem þau vildu ekk-
ert hafa saman við að sælda. Og svo
kom frænkan, Laura Ansaldo, stór-
beinótt, snoppufríð átján ára stúlka
með mikið, jarpt hár og stór augu.
Hún svaf á legubekk í dagstofunni,
var viðfelldin í allri framkomu, og
fús að hjálpa til i eldhúsinu fyrir
og eftir ikvöldmatinn. Ettu hafði líkað
vel við hana á allan hátt, þangað til
hún komst að raun um að Armando
var liættur að sjá sólina fyrir henni.
Hún reyndi þá að koma Lauru burt
af heimilinu, en Armando hafði í
hótunum, kvaðst fara sína leið, ef
hún amaðist við stúlkunni. Þegar Etta
kom heim úr vinnunni nokkrum dög-
um síðar kom hún að þeim i miðjum
leik 1 hjónarúminu. Og Etta hafði
hrópað og grátið, og kallað Lauru hel-
vízka hóru og hótað að myrða hana
ef hún hefði sig ekki á brott úr hús-
inu samstundis. Armando lét bugast.
Hann hét því að sendá stúlkuna strax
í stað til Perugia, og daginn eftir
lagði hún af stað með lestinni frá
.Stazione Termini. En þegar til kom
fékk hann ekki afborið skilnaðinn.
Hann varð slappur á taugum og eirð-
arlaus. Laugardag einn gekk hann til
skrifta og daginn eftir var hann til
altaris í fyrsta skipti í tiu ár, en í
stað þess að honurn yrði rórra, þráði
hann stúlkuna af meiri ástríðu en
nokkru sinni fyrr. Eftir viku sagði
hann Ettu, að hann ætlaði að sækja
stúlkuna og hafa hana með sér til Róm-
„Ef þú ætlar að koma með þá hóru
hingað aftur“, æpti Etta upp yfir sig,
„skal ég biðja lil Krists, að þú dettir
niður dauður áður en þú nærð fundi
hennar“.
„Fyrst svo er“, svaraði Armando,
„skaltu byrja á bæninni strax“.
Og þegar hann lagði af stað, féll
hún á kné og bað þess af öllu lijarta
að hann hlyti bana.
Ivunningi Armando ók vorubil og
þetta kvöld þurfti hann að fara til
Assisi. Armando tók sér far með hon-
um til Perugia, þar scm bílstjórinn
átti svo að taka hann og stúlkuna
með sér i bakaleiðinni til Rómar. Það
var byrjað að skyggja þegar þeir lögðu
Framhald á bls. 46.
VIKAN 33. tbl. - iq