Vikan - 15.08.1963, Blaðsíða 35

Aldrei er
Kodak
litfilman
nauðsynlegri
en þegar
teknar eru
blómamyndir
KODACHAOME II 15 DIN
KODACHROME X 19 DIN
EKTACHROME 16 DIN
HANS PETERSEN H.F.
Sími 2-03-13 Bankastræti 4.
Magna. Burðarkarl einn fullyrti
að ekkja Rumbolds byggi enn
þar í þorpinu.
— Það hús er hinum megin
við fljótið, sagði hann. Þér gang-
ið þennan veg þangað til þér
komið á fljótsbakkann og síðan
til vinstri upp með fljótinu,
þangað til þér komið að trébrú,
sem liggur yfir það. En þér verð-
ið að fara gætilega þarna, því
að bakkarnir eru háir og snar-
brattir og víða sleipt — og verð-
ur þó verra þegar fer að rigna.
Honutn varð litið upp í skýja-
þykknið. Það mætti segja mér
að það skylli á úrhellisrigning
þá og þegar, og það með þrumum
og eldingum. En þér hljótið að
verða komnir á leiðarenda þá.
Þér sjáið húsið strax þegar þér
komið yfir á hinn bakkann.
Ransome átti ekki í neinum
erfiðleikum með að rata eftir
þessari leiðsögn; kom þar að, sem
unnið var að breikkun vegarins
og innan skamms var hann kom-
inn að brúnni. Það var nokkurn
veginn jafnsnemma, að hann
kom yfir á hinn bakkann og að
rigningin skall á. Húsið stóð í
trjálundi, spölkorn frá veginum.
Ekki sást nein önnur byggð þeim
meginn fljótsins, en þetta hús,
og bersýnilega hafði brúin verið
gerð yfir fljótið með tilliti til
íbúa þess.
Ekki gat Ransome annað fund-
ið en að ekkjan fagnaði komu
hans. Kvað það ekki oft að gesti
bæri þar að garði.
Ráðskonan bar þeim te. Rans-
ome sá það út um gluggann að
himinninn sortnaði sífellt meir.
Það var komin úrhellisrigning.
Hann vonaði að það tæki sig
ekki of langan tíma að fá spurn-
ingum sínum svarað, svo að hann
gæti náð aftur á járnbrautarstöð-
ina fyrir myrkur. Hann hóf máls
á því, að hann hefði kynnzt
manni ekkjunnar lítilsháttar
fyrrum, þó að það væri að vísu
ekki fyllilega samkvæmt sann-
leikanum.
— Það munaði minnstu að ég
færi í þennan leiðangur með
honum, sagði Ransome. Ég skrif-
aði honum og tjáði mig fúsan til
fararinnar. Fyrst hafnaði hann
boði mínu, en svo virðist hann
hafa séð sig um hönd. Mér barst
bréf frá honum ... Og Ransome
leit fast á ekkjuna, þegar hann
sagði síðustu orðin.
— Já, bréf, endurtók ekkjan
lágt og starði fram undan sér.
Það var eins og hún gengi minn-
ingunni á vald. Já, ég fékk bréf
frá Gregory. Tvö bréf. Og svo
drukknaði hann. Já, þér vitið að
sjálfsögðu, að hann drukknaði?
— Já, ég veit það, svaraði
Ransome.
— Þeir drukknuðu ekki af ein-
trjánungsbátnum, mælti ekkjan
enn. Fyrst var því haldið fram,
en það kom á daginn síðar að
það var ekki rétt. Þeir drukkn-
uðu allir sex. Allir leiðangurs-
mennirnir, en hvorki leiðsögu-
mennirnir né burðarmennirnir.
Þeir björguðust, og það voru
þeir, sem náðu líkum hinna
drukknuðu upp úr fljótinu. Þetta
varð allt með undarlegum hætti.
Gregory skrifaði mér tvö bréf,
skömmu áður en það vildi til ...
Hún spennti hendur í skauti
og tók að stara á þær. — Ég man
enn eftir þeim, White og Hud-
son. Þeir voru báðir einstaklega
skemmtilegir menn. Og svo var
það Mayrick. Honum hef ég
gleymt. Já, og það stóð til að
einn maður enn tæki þátt í þess-
um leiðangri ... Ég man að
Gregory skrifaði honum en fékk
ekkert svar. Það varð ekki neitt
úr því að Gregory skrifaði hon-
um aftur, hann var ekki hneigð-
ur fyrir bréfaskriftir, og auk þess
hafði hann svo mikið að gera við
undirbúning leiðangursins. Og
svo fór, að þeir drukknuðu allir.
Hann skrifaði mér tvö bréf. Yð-
ur langar kannski til að sjá þau?
— Ég geri ráð fyrir að ég sé
maðurinn, sem hann skrifaði,
sagði Ransome. Það er einmitt
þess vegna, að ég er hingað kom-
inn ...
En það var eins og hún heyrði
ekki orð hans. — Tvö bréf, end-
urtók hún. Kannski yður langi
til að sjá þau, fyrst þér þekkt-
uð hann.
Hún leit upp á hann með bæn
í augum.
— Já, mig langar einmitt til að
sjá þau, sagði Ransome vin-
gjarnlega.
Hún sótti bréfin ofan í drag-
kistu. Pappírinn var mjög tekinn
að gulna, blekið að dofna.
— Þetta er fyrra bréfið, sagði
ekkjan.
Hann þekkti þegar kraftmikla
rithöndina. Hann las frásögn
Rumbolds af sjóferðinni, viður-
eigninni við tollþjónana að henni
lokinni og loks lýsingu á Manaos.
Þar hafði hann enn komizt í
þras og erfiðleika; Rumbold
kvartaði yfir því, að hann hefði
verið krafinn greiðslu fyrir sjö
rúm á gististað, enda þótt leið-
angursmennirnir væru ekki
nema sex.
Loks ræddi Rumbold um ferð-
ina upp eftir Iquitosfljóti ... þar
sem hin eiginlega könnunarferð
leiðangursins hefst. Hudson hef-
ur ráðið leiðsögumenn og burð-
armenn. Það verða alls fjórir
eintrjáningsbátar, sem við þurf-
um að fá. Ég hef sett White yfir
birgðirnar, og vona að hann
reynist dugandi í því starfi. Ég
þóttist komast að raun um það
heima á Englandi, að hann væri
góðum hæfileikum búinn. En
eftir að hingað kom, virðist hann
dálítið undarlegur og utan við
sig á stundum, og ef það eykst,
kvíði ég því að hann verði okkur
frekar til trafala en hitt, þegar
inn í frumskóginn kemur. í
morgun komst ég til dæmis að
því, að hann hafði keypt allan
borðbúnað óg þesshát'tar handa
sjö, þó að við leiðangursmenn-
irnir séum ekki nema sex. Þegar
ég ávítaði hann fyrir þetta
sinnuleysi, gat hann ekki komið
með neina viðhlítandi skýr-
ingu ...
Bréfinu lauk á því, að leiðang-
urinn væri í þann veginn að
leggja af stað upp eftir Iquitos-
fljóti til Jaquinta. Þaðan yrði svo
haldið lengra inn í landið.
í hinu bréfinu hélt Rumbold
áfram frásögn sinni þar sem áður
var frá horfið. Á miðri fyrstu
síðu þess las Ransome eftirfar-
andi:
... Þetta er allt harla undar-
legt, og enn sem komið er á ég
örðugt með að gera mér fylli-
lega grein fyrir því. Það er ekki
einungis White, heldur og Hud-
son og jafnvel Mayrick sem virð-
ast haldnir einhverri ímyndun
eða ofskynjun, eða hvað ég á
að kalla það, þegar þeim finnst
að sjöundi leiðangursmaðurinn
sé með í förinni. Þeim virðist öll-
um mjög þvert um geð að vera
einir nokkra stund, einnig er
það, að enginn af þeim vill ganga
síðastur, þegar við erum á ferð.
Loks ber nokkuð á einhverri
annarlegri óró á meðal hinna
innfæddu. Þrír hafa þegar horfið
brott án þess að við vitum meira
um það. Þegar við snæddum
kvöldverð síðast, framreiddi
Mayrick fyrir sjö, og varð sem
furðu lostinn, þegar ég benti hon-
um á mistök hans.
Það er engu líkara en að þessi
ímyndun sýki út frá sér eins og
næm sótt. Þegar kvöldverði var
lokið, gekk ég spölkorn frá tjald-
staðnum, því að mig langaði til
að vera einn í ró og næði svolitla
stund. Þá varð ég þegar gripinn
þeirir undarlegu tilfinningu, að
einhver væri þarna í fylgd með
mér. Og svo sterk varð þessi
annarlega tilfinning, að ég gat
ekki stillt mig um að líta um öxl.
Og nokkur andartök varð þessi
ímyndun svo raunhæf, að ég
hefði getað unnið eið að því, að
ég sæi manninum bregða fyrir
í tunglsljósinu.
Þetta veldur mér þó ekki nein-
um kvíða að ráði. Slík ímyndun
og jafnvel misskynjun er ekki
neitt nýtt. Samskonar, eða að
VIKAN 33. tW. — gg