Vikan - 15.08.1963, Blaðsíða 23

fjölskyldunnar — og mér hefur
alltaf fundizt það einkar hug-
þekk venja — að nota orðalagið
„við“ og „okkur“; „við höfum
hugsað okkur þetta,“ eða „við
höfum ákveðið það,“ og eins er
alltaf talað um „köttinn okkar,“
„hundinn okkar“ og „bílinn okk-
ar“. Að mínu áliti er þetta jafn
óvefengjanlegt og ljóst merki
um eðlilegt og heilbrigt fjöl-
skyldulíf og asinn, sem sífellt
er á Clarissu, ber því vitni að
hún sé eðlileg og heilbrigð
stúlka.
„Þetta er arfur,“ svaraði Molly
hef verið að hugleiða," sagði
Molly. „Og ég held að eini stað-
urinn, sem til greina getur kom-
ið, sé yfir stigapallinum upp á
loftið.“
„Og þar er líka einmitt rétta
birtan,“ mælti Clarissa af sinni
listskólaþekkingu. „Ekki bein
birta eða sterk, dálítið rökkv-
uð . . . þessi mynd krefst nefni-
lega samskonar birtu og Las
Meninas. Við skulum fara með
hana þangað og sjá hvort hún
nýtur sín ekki vel þar.“
Og nú fórum við George að
ganga í það að hengja upp mál-
„En nú þarf þess svo sannar-
lega ekki með“.
Við George þvoðum okkur um
hendurnar, og á eftir það beið
okkar ljúffengur kvöldverður á
borðum. Molly sá um það. Ég
hef alltaf haft mikla ánægju af
að heimsækja Anstrutherhjónin,
en ekki man ég til að ég hafi
nokkum tíma átt öllu skemmti-
legra kvöld á heimili þeirra.
2.
Að mig minnir, var um það
bil hálfur mánuður liðinn frá
því er við hengdum upp mál-
að vaða yfir læk. Ég vissi líka
að George þótti mjög vænt um
þessa mynd; hann hafði einu
sinni sagt mér frá því, að þetta
væri fyrsta myndin, sem hann
hefði keypt; klófesti hana á mál-
verkauppboði endur fyrir löngu.
Hann ákvað eftir nokkra um-
hugsun að hengja hana upp
frammi í anddyrinu. Það vildi
svo vel til, að hún var mun
minni heldur en málverkið af
stúlkunni, svo að bletturinn,
sem myndast hafði bak við hana,
mundi ekki sjást.
Loks var þá þessum málverka-
MYNDIN
SAGA í HEILU LAGI í ÞESSU BLAÐI
eftir
Margary Sharp
MIG VAR FARIÐ AÐ GRUNA, AÐ EF TIL VILL
HAFI ÞAÐ VERIÐ YAFASAMT LÁN FYRIR
ANSTRUTHERFJÖLSKYLDUNA AÐ FÁ MYND-
INA í ARF, ÞÓ HÚN VÆRI ÓUMDEILANLEGT
MEISTARAVERK. EN AÐ SJÁLFSÖGÐU FORÐ-
AÐIST ÉG AÐ YMPRA Á SLÍKU VIÐ NOKKURN,
ALLRA SÍZT GEORGE.
henni. „Kallarðu okkur ekki
heppin?"
„Jú, ég held að það svari því!
Hver hefur málað þessa mynd?“
spurði Clarissa.
Við hin litum hvert á annað.
Þótt einkennilegt mætti virðast,
þá höfðum við ekkert gætt að
því. Myndin var svo áhrifasterk
og gædd svo sjálfstæðu lífi, að
okkur hafði algerlega gleymzt
að taka það með í reikninginn,
að hún gat ekki hafa orðið til
af sjálfri sér, heldur hlaut hún
að sjálfsögðu að eiga sér höfund.
Og nú kom annað í ljós, sem
ekki var síður undarlegt — það
var hvorki finnanlegt neitt nafn,
fangamark né nokkurt slíkt
annað merki á myndinni, sem
gefið gæti til kynna hver sá
listamaður hefði verið, sem
skapaði slíkt meistaraverk.
Hvernig, sem við leituðum; já,
Clarissa fékk föður sinn meira
að segja til að taka málverkið
úr ytri umgerðinni, án þess að
það bæri nokkurn árangur.
„Bara betra,“ varð Clarissu að
orði. „Þá er það eftir einhvern
óþekktan meistara. Hvar eigum
við að setja það á vegg?“
„Það er einmitt það, sem ég
verkið. Það er iðulega, sem ég
aðstoða hann við ýmislegt þess
háttar, því að þó ég sé sjálfur
piparsveinn, hef ég góðan smekk
fyrir því, hvað fer bezt á heim-
ili, auk þess sem ég er laghent-
ur og hef gaman af að fást við
slíkt. Þetta tók okkur þó mun
lengri tíma, en við bjuggumst
við, eins og raunar fer alltaf
fyrir manni, þegar um svona
smámuni er að ræða. Það stend-
ur ekki á sama hvernig það er
gert, og það átti líka eftir að
koma á daginn, að þetta viðvik
var vel þess virði, að ekki væri
kastað til þess höndunum. Það
var eins og veggurinn, stigapall-
urinn sjálfur og allt umhverfi
fengi nýtt líf.
„Þetta er ekki einu sinni
Velasques — þetta er sjálfur
meistari meistaranna . .. Goya!“
hrópaði Clarissa frá sér numin
af hrifningu og starði á mynd-
ina.
Og Molly, sem að vísu gat
ekki talað af sömu fagþekkingu
og dóttirin, horfði líka lengi á
málverkið, eftir að það var kom-
ið þarna á sinn stað. „Ég hef oft
verið að hugsa um að setja blóm
hérna á stigapallinn", sagði hún.
verkið, þegar ég heimsótti þau
hjónin næst. í rauninni var það
Clarissa, sem hafði ráðið því
hvar málverkinu var valinn
staður; Molly lét hana um það,
eins og svo margt annað. Það
hefði verið synd að segja, að
Molly væri að halda sínum
vilja fram yfirleitt. Ég var oft
að hugleiða þetta seinna. Ein-
mitt þetta ...
„Clarissa segir, að það beri
ekki nógu mikið á málverkinu
þarna. Maður njóti þess ekki
nógu vel“, varð Molly að orði,
þegar ég var kominn inn. „Hún
heldur því fram, að það eigi
það fyllilega skilið að hanga
hérna, inni í setustofunni“.
„Einmitt þarna yfir arinhill-
unni“, sagði Clarissa ákveðin.
„Við skulum sjá það, að mál-
verkið gerbreytir setustofunni".
Við George litum hvor á ann-
an og sáum okkar sæng upp
reidda. Við yrðum að taka aftur
til við hamar og nagla, og í þetta
skiptið sáum við það meira að
segja fyrirfram, að þetta yrði
tafsamt verk og vandasamt. Það
hékk nefnilega þegar málverk
yfir arinnhillunni; laglegasta
vatnslitamynd af kúm, sem voru
tilflutningi lokið, að minnsta
kosti í bili, og við George gát-
um virt fyrir okkur árangurinn
af erfiði okkar. Ég hlaut að við-
urkenna að Clarissa hafði rétt
fyrir sér — málverkið naut sín
jafnvel enn betur þarna, en uppi
yfir stigapallinum. f rauninni
drottnaði það yfir setustofunni,
gerbreytti henni, öldungis eins
og Clarissa hafði fullyrt. En mig
langaði mest til að vita hvernig
Molly félli sú breyting. Hún
hlaut að koma mest við hana,
sem sat öllum stundum þarna í
stofunni, annað hvort við sauma,
eða við bréfaskriftir.
Satt bezt að segja, þá er ég að
vissu leyti ástfanginn af Molly
Anstruther, það er eins gott að
ég játi það strax með tilliti til
þess, sem á eftir fer. En ég vil
um leið taka það fram, að þessi
ást mín er eins meinlaus og
hugsazt getur, og að sjálfsögðu
hef ég haldið henni algerlega
leyndri, svo að jafnvel hún hef-
ur aldrei orðið þess áskynja -—
að minnsta kosti ekki það ég
veit — og eru konur þó næmar
á slíkt. En þessi ást mín hefur
þó orðið til þess, að ég hef veitt
henni mun nánari athygli en áð-
VIKAN 33. tbl. — 23