Vikan - 15.08.1963, Blaðsíða 16

Þetta höfðu verið undarlegir
dagar. Henni hafði oft orðið
hugsað til Grant Hollis. Um
morguninn, þegar þau kvöddust
og hún hraðaði sér inn í gisti-
húsið, hafði hún verið haldin
þeirri einkennilegu tilfinningu,
að í rauninni hefði það ekki ver-
ið hún sjálf, sem átti stefnumót
við hann úti á hjarninu í morg-
unsárið, svo óskiljanlegt var
henni það, sem gerzt hafði hið
innra með henni. Hún varð að
viðurkenna, að það hafði valdið
henni vonbrigðum, að hann
skyldi ekki kyssa hana. Hvernig
mátti slíkt vera? Hvað gat þessi
maður verið henni? Þetta var
allt svo frámunalega fjarstæðu-
kennt og heimskulegt.
Hún gekk inn í veitingastofuna
milli vonar og ótta við að hann
væri þar staddur. Þegar hún sá
hann þar, var sem hún væri lost-
in ósýnilegri hendi. Hann horfði
til dyra og augu þeirra mættust.
Hún varð að beita sjálfa sig
valdi, svo að hún gæti gengið
framhjá honum án þess að látast
taka eftir honum. Hún skiptist á
nokkrum hversdagslegum orðum
við konuna, sem hafði umsjón
með veitingastofunni þennan
hluta dagsins. Svo hraðaði hún
sér út aftur.
Hún hélt upp stigana. Tókst
með naumindum að hafa hemil
á óþolinmæði sinni á meðan um-
sjónarkonan á ganginum var að
gaufa við að opna herbergið, og
heyrði sjálfa sig síðan segja
henni að fara samstundis niður
og undirbúa það að hún gæti
tekið sér bað, áður en hún færi
aftur til vinnu sinnar í veitinga-
stofunni.
„Það verður ekki auðvelt að
koma því í kring,“ tuldraði
gamla konan. „Ég veit hreint
ekki hvort það verður hægt.“
Þetta var hún að tauta um stund,
og Katya vissi ekki sitt rjúkandi
ráð. Hvað átti hún til bragðs að
taka, ef Grant IIollis bæri að,
áður en sú gamla hypjaði sig á
brott? hugsaði hún.
Loks hélt gamla konan fram
ganginn og niður stigana. Katya
stóð í opnum herbergisdyrunum
og beið Grants. Þegar hún svo
heyrði fótatak í stiganum, vissi
hún ósjálfrátt að hann var að
koma.
„Komdu inn, fljótt," hvíslaði
hún. „Ég get ekki reitt mig á
þennan kerlingarbjálfa." Rödd
hennar var kaldranaleg, auð-
heyranlega með vilja; viðleitni
til að leyna því hve innilega hún
fagnaði komu hans.
Hann smeygði sér framhjá
henni inn um dyrnar, svo náið
að klæði þeirra snertust, og hún
gat ekki dulið það, að jafnvel
svo lausleg snerting hafði áhrif
á hana. Hún skellti hurð að stöf-
um og skaut slagbrandinum fyr-
ir, hallaðist upp að dyrastafn-
um, eins og hún þyrði ekki að
hreyfa sig.
Jg — VIKAN 33. tbl.
OTLAGARNIR
FRAMHALDSSAGAN
6. HLUTI
eftir ROBERT F. MIRVISH
teikning BALTASAR
HÚN HAFÐI EKKI MINNSTU HUGMYND UM HVAÐ
OLLI SLÍKU ÓSJÁLFRÆÐI;
AÐ ÞESSI FRAMANDI MAÐUR ... ÚTLENDINGUR ...
SKYLDI NÁ SLÍKUM TÖKUM Á HENNI.
'Æmmmmm
iill
—

■
.
$Jj

'UUÚÚUU:-;:';
-y.
■
V, • -
•
■ ■■■ ■■'■/■■ ■:■'■'
|§P
P™’Á |$11 - 'jm

. ■
ýýM ''A'V, '\
■ '■■::’. ~ . •
SJb “', \
, , V ,V " ,
■ ■............
:
pftíiSi
W§WÍw:í
'•yfy-iS'/.ý