Vikan - 15.08.1963, Blaðsíða 47

„Mér hefnist fyrir minar bænir“.
Cesare beit á vörina. „Hver
getur um það sagt? Þetta er allt
mun flöknara en við gerum okkur
yfirleitt grein fyrir. Ég bað konu
minni að visu ekki bana, en ég
viðurkenni að ég var oft og tíð-
um að því kominn. Stend ég þá
betur að vígi en þér?“
„Bæn min var framin synd.
Þér takið 'það ekki með i reikn-
inginn. Alvarlegri synd, en þér
getið ef til vill gert yður i liug-
arlund“.
„Þar er i rauninni aðeins um
tæknilegt atriði að ræða, sign-
ora“.
„Væri Armando á lífi“, mælti
hún enn eftir andartaks þögn,
„mundi hann verða tuttugu og
níu ára í næsta mánuði. Hann
var einu ári yngri en ég. En nú
,er líf mitt með öllu tilgangs-
laust. Ég bið þess eins að mega
bverfa til hans“.
Hann hristi böfuðið, en virt-
ist djúpt snortinn. Svo pantaði
hann Ikaffi handa henni.
Þó að Etta væri liætt að gráta,
var þetta í fyrsta skipti mánufí-
um saman, sem henni fannst fargi
af sér létt.
Cesare fylgdi henni á spor-
vagnsstöðina; þegar þau gengu
yfir götuna, sta-kk hann upp á því
að þau hittust aftur áður en langt
urn liði, þar sem þau ættu svo
margt sameiginlegt.
„Ég lifi eins og nunna“, sagði
liún.
Hann lyfti hattinum. „Coragg-
io“. Hún brosti til hans að laun-
um fyrir góðsemi hans.
Þegar hún kom heim um kvöld-
ið saknaði hún Armando sár-
ara en nokkru sinni fyrr. Hún
mundi hann, eins og hann var
þegar þau voru í tilliugalífinu og
henni leið verr fyrir það, að
hún skyldi hafa talað um hann
við Cesare. Og hún hét þvi að
refsa sjálfri sér með þögn og
stöðugu hænahaldi, svo að dvöl
hans í hreinsunareldinum yrði
eitthvað skemmri.
Cesare heimsótti hana á laug-
ardag, viku síðar. Hann hafði
slkrifað nafn hennar í vasabók
sína, og tekizt að liafa uppi á
heimilisfangi hennar með aðstoð
kunningja síns, sem vann lijá
rafveitunni. \
Henni brá, þegar hún kom til
dyra og sá hann standa á þrösk-
uldinum, fölnaði við, enda þótt
hann væri hlédrægur og hikandi.
En liún bauð honum inn, hann
þáði það og baðst afsökunar á
heimsókn sinni; kvaðst hafa kom-
izt að þvi fyrir hendingu livar
hún átti heima og hún spurði
ekkert um það nánar. Hann rétti
henni lítinn fjóluvönd, og hún
tók við honum dálítið vandræða-
leg á svipinn og setti hann í vatn.
„Þér eruð hressari að sjá, sign-
ora“, varð honum að orði.
„Ég syrgi eiginmann minn enn
sem fyrr“, svaraði hún með ang-
urværu brosi.
„Moderazione!" ráðlagði hann
og strauk vasaklútnum um hold-
ug eyru sér. „Þér eruð enn ung
kona og fríð sýnum. Það ættuð
þér að gera yður ljóst. Sjálfs-
traustið er gott í hófi“.
Etta hitaði kaffi og Cessare lét
mótmæli hennar ekki á sig fá,
en skrapp út og keypti kökur
handa þeim með.
Á meðan þau sátu og gerðu sér
gott af kaffinu og meðlætinu,
skýrði hann henni frá því að
hann væri staðráðinn i að fara
úr landi, svo framarlega sem hon-
um byðist ekki einhver góð staða
áður en langt um liði. Eftir
nokkra þögn lét hann svo um-
mælt, að hann teldi sig þegar
hafa goldið hinni látnu sitt og
vel það. „Ég hef verið minningu
hennar trúr, en ég verð líka að
taka tillit til sjálfs min. Og fyrr
eða síðar verð ég að taka upp
eðlilegt líf. Það er ekki nema
rökrétt staðreynd. Lífinu verður
maður að lifa“.
Hún dreypti á kaffinu, undir-
leit.
Cesare reis á fætur. Tók yfir-
höfn sína og þakkaði fyrir sig.
Þegar hann hneppti að sér yfir-
höfninni, kvaðst hann líta inn
aftur, þegar hann ætti leið hjá.
Hann heimsótti á stundum kunn-
ingja sinn, blaðamann, sem
heima ætti þarna í nágrenninu.
„Þér megið ekki gleyma því,
að ég er enn í sorg“, varð Ettu
að orði.
Hann leit á hana með allt að
þvi lotningu.
„Hver mundi ekki virða sorg
yðar, signora?“ spurði hann.
„Hver mundi láta sér til liugar
koma að girnast yður á meðan
þér sitjið i sorgum?“
Hún varð annarlega snortin.
„Þér vitið livernig þetta var“,
sagði liún, eins og þetta krefðist
nánari skýringa.
„Ég veit það,“ sagði liann, „að
við vorum hæði svi-kin. Svo dóu
þau og við þjáumst af sorg. Ivon-
an mín neytti ávaxtanna, hratið
og hýðið kom í minn hlut“.
„Þau þjást líka. Að minnsta
kosti vil ég ekki auka á þjáningar
Armando með þvi að reynast
honum ótrú. Ég vil að hann viti
það og finni að við séum ennþá
hjón“.
„Hann er dauður, signora, og
hjónabandi ykkar þar með slitið.
Ekkert hjónaband getur varað“,
sagði Cesare, „nema að báðir að-
ilar séu á lífi. Nema að þér séuð
í þingum við heilagan anda“.
Hann talaði rólega og tilfinninga-
laust, bætti siðan við og læklk-
aði róminn. „Þarfir yðar og lang-
anir eiga ekki neitt skylt við þann
dauða. Þetta er aðeins einföld
staðreynd, sem þér komizt ekki
lijá að horfast i augu við“.
„Ekki í andlegum skilningi“,
flýtti hún sér að segja.
„Um ást á dauðuin getur aldrei
verið að ræða. Hvorki lílkamlega
né andlega“.
Hana settti dreyrrauða og rödd-
in varð heit og áköf. „Ástin nær
yfir gröf og dauða. Hann verður
að vita það og finna, að ég gjaldi
fyrir mina synd, eins og liann
geldur fyrir sínar syndir. Að
ég flýti för hans i himininn með
því að halda sjálfri mér hreinni
og óspjallaðri. Hann verður að
vita það“.
Cesare kvaddi og fór. En Etta
var öll i uppnámi á eftir, skildi
ekkert í sjálfri sér og dvaldist
enn lengur en hún var vön við
leiði Armando næsta kvöld. Hún
hét sjálfri sér því að tala ekki
við Cesare framar og henni leið
illa næstu vilkurnar.
Hann heimsótti hana um það
hil mánuði siðar, og Etta stóð
i dyrunum, eins og hún vildi
gefa honum til kynna að hún
hefði ekki liugsað sér að bjóða
honum inn. Hún hafði ákveðið
það löngu áður, að einmitt þann-
ig mundi hún taka á móti honum.
En Cesare, sem stóð> þarna með
hattinn 1 hendinni sló hana af
laginu með því að stinga upp á
þvi að þau gengju spölkorn sam-
an. Þessi uppástunga virtist lióg-
vær, svo að hún féllst á hana án
þess að hreyfa andmælum. Þau
gengu niður Via Nomentana.
Etta var á sínum hælahæztu
skóm, Cesare talaði og reykti.
Desember var þegar byrjaður,
liaustlegt en ekki kominn vetur.
Einstalka lauf hékk enn á ein-
staka trjágrein og það var hlý
þoka i lofti. Nokkra stund tal-
aði Cesare um stjórnmálin, en
eftir að þau höfðu drukkið kaffi
á veitingastað á Via Venti Sett-
emhre, og snúið til baka, vakti
hann máls á því, sein hún liafði
vonað að ekki bæri á góma. Það
var eins og Cesare hefði allt í
einu glatað ró sinni, gæti eíkki
komið orðum að því, sem liann
ætlaði að segja. Rödd hans var
áköf, handhreyfingar hans og
áherzlur þrungnar óþolinmæði,
tinnudökk augun hvimandi og
eirðarlaus. Þó að ákefð lians
vekti með henni ótta, gat hún
ekki með neinu móti varizt
henni.
„Signora“, sagði hann, „hvar
svo sem eiginmaður yðar er nú
niðurkominn, getið þér ekki orð-
ið honum að neinu liði með því
að leggja á yður þessi meinlæti.
Þér getið bezt orðið honum að
liði með því að taka upp aftur
eðlilega lifnaðarháttu. Að öðrum
kosti þolir hann tvöfalda refsingu
— bæði fyrir syndir sinar og
að eiga sök á þvi að þér kveljið
yður með þessum meinlætalifn-
aði“.
„Ég legg þá refsingu á mig
fyrir minar eigin syndir, en ekki
að ég sé að refsa honum“. Þetta
kom henni svo á óvart, að hugs-
anir hennar fóru á ringulreið, og
henni var skapi næst að anza
honum eklci orði framar en
strunza heim og skella á hann
hurðinni. En þess í stað heyrði
hún sjálfa sig segja. „Ef kunn-
ingsskapur okkar yrði nánari,
mundi ég líta á það sem saur-
lifnað. Að við óvirtum bæði
minningu hinna látnu með því
að sýna þeim ótryggð“.
Cesare nam staðar undir tré og
það lá við að liann tæki undir
sig stökk um leið og hann rnælti.
„Hvernig stendur á því, að þér
viljið endilega snúa öllu öfugt
við Þau — þau sviku okkur.
Fyrirgefið orðalagið, signora, en
konan mín var lióra. Maðurinn
yðar var hórkarl. Við syrgjum þau
af þvi að við hötum þau. Við verð-
um að hera virðingu fyrir sjálfum
okkur og horfast í augu við þá
ktaðreynd“.
„Segið ekki meira“, stundi hún,
og lierti gönguna. „Ekki orð
meira. Ég vil ekki heyra þetta“.
- 47
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsbekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR ER ÖRKIN HANS NOAl
Það cr alltaf saml lclkurlnn i hénnl Ynd-
isfríð okkar. Hún hcfur fallð örkina hans
Nóa elnhvcrs staðar f blaðlnu og hcitir
gáðum verðlaunum hanða þelm, sem getur
fundið örkina. Verðlaunln cru stár kon-
fektkassl, fullur at hezta konfcktl, og
framleiðandinn er auðvitað Sælgætisgcrð-
in Nái.
Nafn
Helmlll
Örkin er á bls.
Sfðast cr drcglð var lilaut verðlaunln:
ADDA B. JÓNSDÓTXIK,
Blönduhlíð 21, Reykjavík.
Vinninganna má vitja á skrifstofu
Vikunnar.
VIKAN 33. tbl.