Vikan - 03.10.1963, Blaðsíða 12

FRflMHIILDSSflGflN
eftir
Kristmann Guðmundsson
TEIKNING ÞÖRDfS TRYGGVADÓTTIR 5. HLUTI
Sigtryggur stórkaupmaður vill ná í
Ásu fyrir konu, og Herjólfur sál-
fræðistúdent gengur á eftir Lóu vin-
konu hennar, af sömu ástæðu. Þeir
eru vægast sagt ekki góðir vinir,
herrarnir, og stríða hvor öðrum eftir
beztu getu. Dag einn fara þau fjögur
í stutta skemmtiferð, heimsækja Berg
Þorsteinsson garðyrkjuhónda í Mos-
fellsdal og horða þar hádegisverð.
Undir borðum er svo ákveðið að þau
fari fjögur saman í sumarfrí norður
í land í byrjun júlí.
En heima í steinbænum situr
Guðríður spákona og drekkur kaffi
með vinkonu sinni Jakobínu Jóns og
Grími götusópara. Talið berst að syni
Guðríðar, sem er orðinn milljóner í
Ameríku vegna uppfinninga sinna. og
þau fara að bollaleggja um framtíð-
ina. Líklega getur Guðríður samt
ekki lagt spámennskuna alveg á hill-
una, vegna þingmannanna, sem sumir
fara eftir leiðbeiningum hennar í
landsmálum . . .
Grímur var enn talsvert niður-
lútur, ekki ólíkur strák sem hef-
ur fengið snuprur. En allt í einu
lyfti hann höfði og leit á frú
Guðríði. „Þú hefur aldrei viljað
spá fyrir mér, Gudda mín,“ sagði
hann. „En nú langar mig til að
biðja þig að gera það. Ég hef
verið eitthvað svo andskoti leiður
í skapinu upp á síðkastið og það
kann ég ekki við, það er mér
alveg nýtt, ef ég get ekki haft
ánægju af tilverunni og fundið
það sem feitt er á stykkinu þar.
Þú ættir nú að gera það fyrir
mig Gudda mín, að skyggnast
eitthvað svolítið inn í framtíðina
fyrir Grím gamla.“
Spákonan laut höfði og hugsaði
sig um nokkra stund, en allt í
einu rétti hún úr sér, greip kort-
stokk sem lá á borðinu, stokkaði
hann vandlega og bað Grím því
næst að draga þrjú spil. Síðan
tók hún að leggja fyrir hann
stjörnur og ferhyminga á borð-
ið, og loks er allur stokkurinn
var þannig dreifður, leit hún á
þau spil er gestur hennar hafði
dregið.
„O, þetta er allt í snotrasta lagi
hjá þér Grímur minn,“ sagði hún
góðlátlega. „Ég sé ekki betur en
þú giftist bráðum, og það konu
sem er talsvert loðin um lóf-
ana — já það sýnist mér, ekki
ber á öðru. Ég held bara að hún
sé húseigandi.“
Spákonan þagnaði skyndilega
og brúnir hennar sigu, hún varð
dökkrjóð í kinnum og laut höfði
svo að minna bæri á því. En
Grímur var allur í einum ljóma:
„Mæltu kvenna heilust, Gudda,
min,“ sagði hann og brosti út að
eyrum. En svo var sem hann
myndi allt í einu eftir einhverju
óþægilegu, og einnig hann varð
kafrjóður í framan; hann þreif
upp baukinn sinn í skyndi og
stútaði sig á honum.
Frú Guðríður rétti snöggt úr
sér, sópaði saman spilunum og
fussaði. „Það er ekkert að marka
spil,“ sagði hún kuldalega.
„Kaffibollinn er það sem gildir,
svo hefur mér ávallt reynzt.“
Jakobína Jóns studdi hönd
undir kinn og reyndi að leyna
brosi sínu, en augun Ijómuðu af
glettni.
Það var tekið að bregða birtu
og skömmu síðar heyrðist bif-
reið stoppa fyrir utan. Þau
heyrðu óm af háværum og glöð-
um kveðjum, en nokkru eftir
kom Ása inn. Hún var hress og
glöð og stóru augun hennar Ijóm-
uðu af kátínu. — „Nei, sitjið þið
hérna öll!“ sagði hún. „Og
mamma að spá fyrir ykkur? —
Aldrei vill hún spá mér, hvernig
sem á því getur staðið; hvers
vegna viltu ekki spá mér,
mamma?“
Frú Guðríður var reiðileg á
svip og anzaði ekki dóttur sinni
öðru en því, að hún hristi höf-
uðið.
„Jæja,“ sagði Ása og kastaði
kápunni sinni á stól. „Þetta var
anzi hreint gaman. Við hittum
þarna skrítinn náunga — já sá
var nú einkennilegur. En það er
fallegt uppfrá hjá honum. Ég
gekk með honum upp á hæðina
áðan, til að sjá sólarlagið — já,
hann er skrýtinn, smakkar ekki
vín — og allt, sem hann segir
er eitthvað öðruvísi en maður er
vanur að heyra. Dugnaðarstrákur
held ég; byrjaði með ekki neitt,
segir Sigtryggur, og á nú allra
snotrustu garðyrkjustöð. Skrýt-
inn fugl — segist ekki vilja verða
ríkur, vill ekki hafa stærri stöð
en hann geti sjálfur passað —
það er nóg fyrir mig, sagði hann,
og þegar ég spurði hann hvort
hann ætlaði sér að lifa alltaf
einlífi, þá roðnaði hann eins og
drengur, alveg út undir eyru og
gat ekkert sagt. — Veiztu það,
mamma, að við höfum ákveðið
að fara öll norður í land í byrjun
júlí, kannske alla leið austur á
firði. Sigtryggur hefur boðið okk-
ur. Við höfum tjald með og Árni,
þarna bílstjórinn hans Trygga,
keyrir og kokkar ofan i okkur
þegar þess þarf. — Ég hef bara
áhyggjur af einu; og það er sam-
komulagið þeirra strákanna.
Herri er svo vitlaus, alltaf með
einhverja mikilmennsku við Sig-
trygg, svo er hann líka kommú-
nisti að ég held, en Tryggi er
nú ekkert hrifinn af þeim. —
Jæja mamma, ég fer upp að hvíla
mig.“
X
Ása Sigurlinnadóttir varð bæði
hissa og glöð þegar Bergur garð-
yrkjubóndi snaraðist allt í einu
inn í búðina til hennar. Það var
eldsnemma á sólbjörtum maí-
morgni; hún var nýbúin að opna
dyrnar og sat geispandi á búðar-
borðinu.
Rösklega hálfur mánuður var
liðin síðan hún hafði verið gest-
ur hans í gróðrarstöðinni og það
hafði stundum hvarflað að henni
þessa liðnu daga að hana langaði
til að sjá hann aftur. Nú stóð
hann þarna ljóslifandi klæddur
gráum tweed-buxum og ljósri
peysu, berhöfðaður; ljósjarpt hár-
ið bylgjaðist um höfuð honum og
blá augun voru hýrleg en svipur-
inn dálítið vandræðalegur.
„Nei, sæll og blessaður og
þakka þér fyrir síðast," sagði Ása
— VIKAN 40. tbl.