Vikan - 03.10.1963, Blaðsíða 47

Islenzk nútímahúsgöyn
klædd skinni ng ullaráklæði
Fást í húsgagnaverzlunum víSa um land.
SINDRAHÚSGÖGN HVERFISGÖTU 42 - RVÍK
sagSi hún loks lágum rómi. „Eng-
inn vafi er á því að illa getur
farið, ef þið fylgið kommúnist-
um of langt, því að svo lítur út
sem þið hafið ekki bolmagn til
að reisa rönd við þeim, ef þið
hjálpið þeim til sigurs í næstu
kosningum. Á hinn bóginn mun-
ið þið hafa róið ykkur nokkuð
langt út á djúpið með þeim, svo
að illt er að snúa við. Ég fæ
ekki betur séð en að eina vonin
um viðreisn flokksins ykkar sé
þegar allt kemur til alls að ná
samningum við íhaldið — eigin-
lega hvað sem það kostar.“
Jón Guðvaldsson var orðinn
ókyrr í stólnum og hann gaut
augunum sitt á hvað um herberg-
ið. „Það er ólukkans neyð að
þurfa þess,“ sagði hann, ,,og sjálf-
sagt fæst ekki helmingur flokks-
manna til að ganga inn á slíka
lausn málanna. En ég skal segja
yður eins og er, Guðríður mín,
að ég er orðinn hræddur við
þetta — alvarlega hræddur.
Haldið þér virkilega að kommú-
nistar muni — beita ofbeldi, ef
þeim gefst færi, drepa eitthvað
af okkur og svoleiðis?"
„Ekki veit ég það með vissu,“
sagði spákonan dræmt. „En
valdalausir með öllu verðið þið
eftir nokkurt skeið í samvinn-
unni við þá karla. Það stendur
hér alveg örugglega skráð. En
ekki held ég að þið sleppið bil-
lega út úr samningum við íhald-
ið, þó er það víst eina vonin.“
Þingmaðurinn velti vöngum og
gaut lævísum augum sitt á hvað.
„Þetta er orðin bölvuð svika-
mylla,“ sagði hann með gremju-
rómi, „og skrattinn sjálfur má
vita hvernig það fer. — Mér hef-
ur satt að segja dottið í hug ein
leið. En ég á mikið undir trún-
aði yðar Guðríður mín að þér
segið þetta engum: Eins og þér
vitið verður maður að bræða og
smjúga og jeinka til í stjórnmál-
unum, það gengur ekkert öðru-
vísi, svo ég hef átt tal við nokkra
af mínum mönnum, karla sem ég
tel örugga, um að reyna að gera
einhvers konar leynisamning við
hægri skrattana. Gætirðu nokkuð
séð hvernig það gengi, ef ég legði
út í þetta?“
Spákonan var brúnaþung er
hún tók aftur að rýna í bollann,
og öðru hvoru hristi hún höfuð-
ið lítið eitt. „Eftir því sem ég
bezt fæ séð er þetta fær leið,“
sagði hún loks. „En það mun
kosta stríð og rifrildi, gæti jafn-
vel orsakað einhvern klofning,
en þó held ég nú ekki. Að öllu
verður að fara gætliega það er
bersýnilegt.“
„Gætilega — já, það er nú
líkast til. Maður verður að fara
með þetta eins og mannsmorð,
góða, og fáum er treystandi, sum
helvítin líkleg til að kjafta frá
og þá er allt í báli. En ég hef nú
þá trú að þarna sé eitthvað hægt
að gera, og líklega er það ein-
asta leiðin?“
Spákonan svaraði þessu ekki
beinlínis en kinkaði kolli alvar-
leg á svip. — f rauninni var hún
með hugann við allt annað en
spádómana að þessu sinni, því
að um morguninn hafði hún
fengið bréf frá syni sínum, Hann-
esi, þar sem hann sagði aðeins
stuttlega að hann kæmi heim í
byrjun júlí. Ekkert annað, ekki
orð um peninga eða neitt þess
háttar, nema hvað hann skrifaði
neðst á örkina: „Ég vona, mamma
mín, að ég geti fengið gamla
herbergið mitt aftur?“ — Gamla
herbergið! Hvað hafði milljóna-
mæringur að gera við gamla
herbergið á loftinu?
„Sjáið þér þarna nokkuð fleira,
Guðríður mín — kvenmann eða
svoleiðis?"
„Mjú,“ tautaði spákonan.
„Kvenmann? — Ó, já, jú, það
er hérna kona sem hugsar mik-
ið um yður — dökkhærð, í hærra
lagi og grönn, gæti það ekki pass-
að?“
Þingmaðurinn brosti lymsku-
lega og strauk sér um munninn.
„Jú, svo sem, það held ég að það
passi vel. Hún er ráðskona hjá
mér, telpukornið, skiljið þér, ég
hef nú svona öðru hvoru verið
að fara á fjörurnar við hana; hún
er dálítið treg. Haldið þér að það
þýði nokkuð eða verð ég kannske
að giftast henni?“
„Það gæti svo farið að það
yrði að kosta sterkari bönd, því
að konan virðist nokkuð mikil
fyrir sér.“
„Já, það má nú segja, hún veit
hvað hún vill — ekki að tala um
að sleppa manni neitt fyrr en
búið er að koma á mann hnapp-
eldunni."
„Það er von hún vilji giftast
yður,“ sagði spákonan með hóg-
væru brosi. „Hvaða konu langar
ekki til að verða ráðherrafrú?“
Jón Guðvaldsson lyftist allur
í sætinu og leit aldrei þessu vant
beint framan í spákonuna. „Ha
— ráðherrafrú? -—• Sjáið þér
nokkuð um það — ha?“
Frú Guðríður brosti íbyggnis-
lega. „Ef vel er á spilunum hald-
ið, má komast langt, herra þing-
maður, það vitið þér náttúrlega
eins vel og ég. Og mér er nær að
halda — svona ekki allt of langt
úti í framtíðinni, ef að skynsam-
lega er að öllu farið, — jæja,
ég vil auðvitað ekki fullyrða
neitt. En þér verðið áreiðanlega
ekki ráðherra í stjórn með
kommúnistum."
Jón Guðvaldsson þingmaður
reis á fætur, snerist tvisvar,
þrisvar um sjálfan sig, síðan rétti
hann spákonunni höndina í
kveðjuskyni. „Ég hef ekki aura á
mér núna Guðríður, en næst þeg-
ar ég á leið framhjá skal ég borga
þetta. Og ef allt gengur vel —
ef þetta skyldi nú rætast sem
þér voruð að segja, þá skal ég
svei mér muna eftir yður.“
Spákonan kvaddi þingmanninn
VIKAN 40. tbl. — 47