Vikan - 03.10.1963, Síða 13

s&jíí plpl _ |

■
í'ii'ívíiíSSwí
' :-'v: ':

i 111
jpftMfMMMI
. :''JP V?
íp:»ÍPl^llll:lÍMiÍ«^^ÍÍ
•\ «:.• , •- , ;
lllíIílliilPIÍM
s S \ A
£M
' . :

..'.■':.■'V":
'■■■.:■' '■':■■■:• '::;
fflgÉk:.
L :...
.... iiip
|p^ÍW«i|ÍplÉÍ

SÍÍIl:
..
111111
. " ■'.: :"- .'■■■

:; ■
í sssS

Hafið þið skóflur hérna?
og rétti Bergi hendina.
„Sömuleiðis,“ sagði hann, frek-
ar dræmt, en þrýsti hönd hennar
svo fast að hana kenndi til. Hann
var vandræðalegur, hún brosti
að honum í laumi: þetta var víst
ekta sveitapiltur, þegar allt kom
til alls. Hann stóð lengi þegjandi
og horfði í kringum sig, en gaut
til hennar augum við og við.
Loks mælti hann:
„Hafið þið skóflur hérna?“
Rödd hans var svo hás og
drengjaleg að Ása gat ekki að
sér gert að skella upp úr. „Nei,
því er nú verr og miður,“ sagði
hún og reyndi að halda aftur
af hlátrinum. „Við höfum víst
engin garðyrkjuáhöld; þau færðu
niðri í bænum. — En hvernig líð-
ur þér annars? Ljómandi var
gaman að heimsækja þig um dag-
inn.“
„Mér þótti líka gaman að þið
skylduð koma,“ sagði hann, en
var reyndar eilítið reiðilegur á
svipinn, líklega af því að hún
hafði hlegið að honum. „Þið ger-
ið mér vonandi þá ánægju að
líta til mín aftur einhvern tíma,
helst á næstunni, því að nú er
margt fallegt að sjá í gróðurhús-
unum mínum.“
„Æ, já,“ sagði Ása, hún varð
dreymandi á svip, er hún minnt-
ist fallegu blómanna er fylltu
húsin hans Bergs. „Það hlýtur að
vera ljómandi gaman að fást við
gróðurinn — og ekki sízt inni í
húsunum, þar sem alltaf er eins
og suðrænt sumar."
„Já, ég gæti nú ekki hugsað
mér neitt annað,“ sagði Bergur.
„Garðyrkja sko, það er vinna í
sambandi við Skaparann líttu á
— og svo er þetta ákaflega spenn"
andi. Maðir sáir nokkrum fræj-
um, sem maður hefur fengið ein-
hvers staðar úti í heimi, og upp
koma litlir angar, sem líta ekki
út fyrir að vera neitt — en bíddu
bara við: áður en varir þá eru
þetta orðnar stórar plöntur,
runnar eða tré, sem bera hin
furðulegustu blöð og blóm.“
Ása Sigurlinnadóttir horfði á
garðyrkjubóndann, eilítið háðs-
leg á svip, en þó með móður-
lega mýkt í augum. Hann leit
satt að segja út fyrir að vera
dálítið einfaldur, strákgreyið, en
góður víst, bezta skinn og lík-
lega dálítið einmana þarna í
garðyrkjustöðinni sinni.
„Leiðist þér ekki að vera alltaf
einn á býlinu þínu? spurði hún
mildum rómi.
„O nei, ekki get ég nú sagt það.
Það er aldrei leiðinlegt að lifa
— misjafnlega spennandi, það er
svo. ■— En gaman hefði ég af
því að þið kæmuð upp eftir til
mín bráðum aftur; það er svo
hressandi að fá góða gesti.“
Einhver smápúki hvíslaði að
Ásu að hún skyldi gera hann
ennþá feimnari en hann var og
hún sagði með dálítið mein-
fýsnu brosi: „Hún er lagleg, hún
Lóa Dalberg —• finnst þér það
ekki, Bergur?‘‘
Garðyrkjubóndinn roðnaði út
að eyrum, en hló jafnframt og
leit allt í einu beint í augu
búðarstúlkunnar. „Jú, hún er
ágæt fyrir sig,“ sagði hann
dræmt. „Hún lætur sem hún sé
anzi veraldarvön.“
„Það er ég nú líka kannski
hrædd um að hún sé,“ sagði Ása
með hægð. „En stundum hvarfl-
ar þó að mér að hún smyrji dá-
lítið þykkt á, telpukornið — og
ef satt skal segja þá hef ég aldrei
séð neitt svoleiðis til hennar. En
við höfum nú heldur ekki þekkzt
lengi.“
„Ja, mér sýnist hún nú vera
sakleysið uppmálað, stúlkan?“
sagði garðyrkjubóndinn og horfði
enn björtum augum sínum á Ásu.
Hún hló lítið eitt og hristi
höfuðið; svo leit hún glettnislega
í hin bláu augu piltsins og sagði:
„Það er nú svona þegar maður er
hrifinn af einhverjum, þá trúir
maður aldrei neinu á hann, nemt
góðu. En ég er hrædd um —.“
Hún þagnaði í miðri setningu,
því að eitthvað í tilliti piltsins
hafði snert hana svo undarlega
að hún fékk allt í einu hjart-
slátt. Hún laut höfði og hélt
áfram lágri röddu: „Ég segi auð-
vitað ekki að það sé neitt að
stelpugreyinu, það eru flestir
svona nú á tímum, eilítið lausir
í rásinni og hún er sjálfsagt elcki
mikið verri en aðrir. En góður
félagi er hún, ágæt vinkona, ég
kann dæmalaust vel við hana. Og
auðvitað myndi hún sjá að sér
ef hún trúlofaðist góðum manni
og giftist; ég hugsa bara að hún
Framhald á bls. 45.
VIKAN 40. tbl.
13