Vikan - 07.11.1963, Blaðsíða 23

ekki enn, hvað ég get verið góð, þúsund sinnum tryggan
og raunbetri en hún.“
Hún las aðeins gremju og óbeit í svip Vals og sár stuna
leið frá brjósti hennar. Um leið og útidyrnar voru opnaðar,
hratt Valur henni inn í borðstofuna. Stundarkorn stóð hún
kyrr við dyrnar, of lömuð til að geta hreyft sig. Hún heyrði
að barið var á dagstofudyrnar og gengið inn, hún heyrði
Val tala eins og ekkert hefði ískorizt. Þá vaknaði hún sem
af dvala og fór að hugsa um störf sín. Hvað næst? Súkkulað-
ið heimasætunnar, sem þurfti að safna kröftum. Hlægilegt,
ef hún hefði verið í skapi til að hlægja. Hvað hafði maður
eins og Valur að gera með þetta barn? Veikbyggt, daufgert
og auðvitað stórspillt af dekri. Hann mundi fljótlega verða
dauðleiður á henni og leita þess, sem betra var. Enn voru
ekki öll bönd siitin á milli þeirra, hrottaskapur hans núna
mundi mestmegnis stafa af því, að hann var ekki öruggur
um sjálfan sig, þegar hún var annars vegar. Þess vegna
þorði hann ekki að hitta hana, en hún hafði þó getað komið
honum til að lofa því, og það loforð mundi hann ekki þora
að svíkja.
Annað kvöld, hugsaði hún og vonarneisti blossaði upp
í bál. Hún var svo gagntekin sigursælli trú á líkamlegt að-
dráttarafl sitt, að hún fór að gera áætlanir. Valur mundi
koma seint og hún læðast fram myrkan gang og ljúka upp
Hér er gripið niður á tveim stöðum í nýja Reykja-
víkurskáldsögu, sem gerist á árunum 1914-1916. Hún
hefst um líkt leyti og fyrri heimsstyrjöldin er_____
að skella á. Aðalpersónur sögunnar eru:
Valur Vagnsson, kaupsýslumaður, Böðvar Bergsson,
fulltrúi og póstmaður, kona hans Anna Bergsson,
dóttir þeirra, Svandís unnusta og sífian kona Vals
og Olga Ólsen, ástmey Vals.
Qg kvöldstund nokkru síðar
Eftir Þórunni Elfu Magnúsdóttur
fyrir honum í einum saman náttkjól, næfurþunnum og fallega blúnd-
um prýddum. Valur mundi ekki standast hana fremur en vant var,
hvað sem ásetningi hans liði. Blóðið brann í æðum hennar, er hún lagði
það niður fyrir sér, hversu hún skyldi leggja sig alla fram til að veita
honum sem tilbreytingaríkasta og æsilegasta munúð. Hversu unaðslegt
að eiga þetta vald og kunna að beita því, geta hrifið hann með sér til
flugs, kafað með honum regindjúp myrkra nautna með blóðdyninn
fyrir eyrum sér. Fundið algleymi hans almeðvituð sjálf, stjórna, er
honum fyndist hún leiksoppur hans, vera almáttug í undirgefni sinni.
Engin kona mundi nokkru sinni verða honum slík uppspretta sælu
sem hún. f faðmi annarra kvenna hlyti hann að þrá hana ■— og að
lokum ...
Olga sveigði sig, svo að stælt, fagurhvelfd brjóst hennar risu í odda.
Hún strauk sig frá mitti niður mjaðmir og kvið og bráðnaði af munúðar-
hugsunum sínum og ákafri ástarþrá. Hún var heldur hærri en í meðal-
lagi, spengilega vaxin, mjúkleg, en þó stælt. Líkamsform hennar voru
eggjandi eins og þau segðu: Sjáið okkur, grunar ykkur ekki, hversu
yndisleg við erum í nekt okkar?
Yfir eldhúsborðinu hékk spegill. Olga studdi höndunum fram á borð-
ið og horfði'í spegilinn. Þrátt fyrir glóðina, sem innra brann með henni.
var sem marmarasvali léki um hörund hennar, augu hennar dökknuðu
af annarlegum ljóma, írautt, gljámikið hár hennar hringaði sig í lokk-
um yfir enni hennar og vöngum. Fagurrauðar, þrýstnar varir sveigðust
Framhald á bls. 46.
VIKAN 45. tbl. — 23