Vikan - 07.11.1963, Blaðsíða 38

kistunum hverri á eftir annarri,
og undrun Fleigs og félaga hans
óx með hverri. f fjórum kistun-
um var einungis gull. í þeirri
fimmtu voru silfurstengur og
platína. Sú sjötta innihélt stafla
af gulldiskum og auk hans kassa
fullan af dýrum steinum.
„ÉG ÆTLA AÐ SÖKKVA
FARMINUM"!
„Demantar, því sem næst
8.000 karöt,“ hélt Dall áfram
hlutlausri röddu. „Rúbínar 2.000
karöt, smaragðar 950 karöt, aðrir
steinar nálægt 4.000 karötum.
Móttekið."
Fleig varð agndofa. Þessi
farmur var milljónavirði — ó-
mögulegt að segja hve margra.
Og hann var ábyrgur fyrir þeim
á meira en 400 mílna sjóleið. Gott
og vel, hann hafði verið að bíða
eftir skipunum. Nú hafði hann
fengið þær.
Þegar kistunum hafði verið
læst að nýju, kvittaði Dall fyrir
móttökuna á skjalinu, sem
Gestapómaðurinn rétti honum.
Liðsforingjarnir þrír, sem með
honum voru, voru allir vitni að
undirskrift hans, svo og Fleig,
skipsfélagar hans þrír og lautin-
antinn úr flotanum. Að því búnu
hafði Gestapómaðurinn sig á
brott.
Jafnskjótt og bílarnir voru
komnir í hvarf, gekk Dall iítið
eitt afsíðis og benti Fleig að ræða
við sig.
„Mér er fyrirskipað," sagði
hann í lágum hljóðum, „að varpa
farminum fyrir borð, ef hætta
er á að báturinn verði hertekinn.
Haldið þér að þér gætuð ekki
haft upp á dufli ög einhverjum
festargarmi áður en við förum?“
„Ég skal reyna það, herra
kólónel. Það ætti að vera eitt-
hvað af svoleiðis hér í nágrenn-
inu.“
„Gott. En ég ætlast ekki til
að þér hafið mikið fyrir þessu.
Náið duflunum og festinni á eins
umstangslítinn hátt og yður er
unnt. Þér skiljið?"
Peter Fleig glotti. Honum var
farið að geðjast vel að þessum
herforingja, sem gat talað við
undirmenn sína án þess að gera
sér allt far um að auðmýkja þá.
„Ég er gamall sjómaður, herra
kólónel,“ sagði hann. „Við skul-
um sjá hvað ég get grafið upp.“
Skömmu eftir klukkan sjö um
kvöldið tóku hinar þrjár tuttugu
strokka vélar tundurskeytabáts-
ins að hósta sig í gang, og far-
kosturinn mjakaðist hægt og síg-
andi út úr höfn Castellamare.
Fleig stóð við stýrið og leit til
himins. Sem betur fór var lág-
skýjað, svo að ekki þurfti að
kvíða fyrir áleitni bandarískra
flugvéla. Til hægri brá fyrir
rauðum glömpum í skýjunum;
sem stöfuðu frá eldinum í Vesú-
víusi. Að baki gat einnig að líta
hvarflandi leiftur; þar voru fall-
byssurnar við Salemo að verki.
Ég er þó að minnsta kosti laus
við þær, hugsaði Fleig.
Alla nóttina hélt báturinn
áfram í norðvestur, og í dögun
voru þeir undan strönd Korsíku,
á leið til Bastia.
En sem þeir nálguðust á-
kvörðunarstaðinn, barst þeim allt
í einu til eyrna lágt, urrandi
hljóð, sem varð von bráðar að
óslitnum drunum, er hækkuðu
með hverri sekúndu.
HÖFN 1 BÁLI.
„Flugvélar!” grenjaði Dall.
„Nær ströndinni!"
Fleig sneri stýrishjólinu æfðri
hendi og báturinn tók stefnu upp
undir ströndina. Þeir sáu nú flug-
vélarnar, geysimikinn flota, sem
virtist ná endalaust í suðurátt.
Þetta voru bandarískar sprengju-
flugvélar á leið í norðurátt.
Fleig tók aftur upp fyrri stefnu.
Fáum mínútum síðar kváðu
við miklar sprengidrunur, og þar
með fylgdi áköf skothríð. í fjar-
lægð tók himinninn að hyljast
svörtum reykjarbólstrum, og
miklir strókar risu upp frá Bast-
ia. Höfnin þar hafði orðið fyrir
árás.
„Keyrið nær, Fleig,“ fyrirskip-
aði kólónelinn. „Við skulum líta
á verksummerkin.“
Að skammri stund liðinni sáu
þeir skipin, sem þeim hafði verið
ætlað að fylgja. Skipalestin hafði
verið komin út frá Bastia, en
Bandaríkjamennirnir höfðu samt
sem áður sett hana hjá. Sum
skipanna loguðu glatt, en önnur
hringsnerust stjórnlaus rétt utan
við hafnargarðinn.
Bastia sjálf virtist standa í
björtu báli. Sprengingar kváðu
þar við öðru hvoru og þeyttu
braki og reykjarbólstrum í háa-
loft.
„Breytið stefnunni," fyrirskip-
aði Dall. „Við sameinumst ekki
skipalestinni héðan af.“
Fleig snarsneri stýrishjólinu
og leit um leið á kólónelinn. Þótt
undarlegt mætti heita, gat hann
ekki betur séð en Dall væri bros-
andi!
Úti fyrir ósum Goloár, um það
bil fimmtán mílur fyrir sunnan
Bastia, gaf Dall skipun um að
vélar bátsins yrðu stöðvaðar.
Síðan kallaði hann félaga sína
þrjá og Fleig og menn hans.sam-
an aftur á.
„Svo er að sjá,“ sagði hann,
„að Bandaríkjamennirnir hafi
ónýtt ferðaáætlun okkar. Þar af
leiðandi verðum við að taka hinn
kostinn, sem við eigum völ á,
samkvæmt gefnum skipunum.
Við verðum að varpa kistunum
fyrir borð. Hvert er yðar álit,
Rossmeier?"
Helmut Rossmeier höfuðsmað-
ur kinkaði kolli til samþykkis.
„Pleist? Arnvogel?" spurði
Dall og sneri sér að hinum liðs-
foringjunum tveimur. Báðir
kinkuðu kolli — og báðir brostu
Kólónelinn sneri sér nú að
Fleig.
„Þér og menn yðar verðið vitni.
Þar eð okkur er ómögulegt að
sameinast skipalestinni, og get-
um auk þess búizt við árás ó-
vinanna, komumst við ekki hjá
því að varpa farminum fyrir
borð. Er það ekki rétt, Fleig?“
Fleig var nú ekki alveg á því,
en kinkaði engu að síður kolli.
Hér var eitthvað furðulegt á
seyði. Bandarísku flugvélarnar
voru þegar á leið til stöðva sinna
í Afríku, enda höfðu þær lokið
hlutverki sínu með prýði. Árás-
inni var lokið, svo þess vegna
gat báturinn haldið áfram til
Bastia, en Dall og félagar virtust
vera ákveðnir að fara ekki lengra
með farminp, eins og það hefði
verið ákveðið fyrirfram. Gott og
vel, það kemur mér ekki við,
hugsaði varabátsmaðurinn.
„Prýðilegt, Fleig,“ sagði Dall.
„Lofið mér að líta á sjókortið
yðar.“
Þeir leituðu nú á kortinu unz
þeir fundu blett, þar sem dýpið
var talið um þrjátíu faðmar, og
botninn klöpp.
„Það er hæfilegt,“ sagði kóló-
nelinn. „Við förum þá þangað.
Fleig, látið menn yðar festa dufl
og festi við hverja kistu.“
„Hve langa festi, herra kóló-
nel?“
„Þrjátíu metra við hverja
kistu.“
Nú fór Fleig að skilja, hvernig
í málinu lá. Dall ætlaði duflunum
að fljóta, ekki á yfirborðinu,
heldur á miðri leið til botns.
Þannig myndu þau verða til leið-
beiningar þeim, er finna vildu
kisturnar síðar meir, þó því að-
eins að þeir vissu hvar ætti að
leita þeirra.
Þegar þeir komu á staðinn,
sem þeir höfðu merkt við á kort-
inu, lét Fleig Schwerig mæla
dýpið. Það reyndist vera ná-
kvæmlega þrjátíu faðmar. Fleig
kastaði akkeri.
„Prýðilegt," sagði Dall. „Jæja,
þekkið þér á pelórusinn þann
arna?“
„Vissulega."
„Þá vil ég fá þríhyrningsmæl-
ingu á staðsetningu okkar út frá
kennileitum í landi. Húsið þarna
— þetta þarna á brúnni. Takið
mið út frá því.“
Fleig laut yfir pelórusinn og
miðaði út húsið.
„Staðsetning þrír-fjórir-núll,“
kallaði hann.
„Þrír-fjórir-núll,“ endurtók
Dall og skrifaði staðsetninguna
hjá sér. „Takið vitann þarna
næst.“
„Tveir-núll-átta,“ sagði Fleig
og miðaði pelórusnum.
FJÁRSJÓÐUR Á HAFSBOTNI.
„Gott. Við þurfum eitt í við-
bót. Hvað segið þér um trjá-
lundinn þarna?“
Fleig stillti tækið að nýju.
„Tveir-sex-tveir,“ upplýsti
hann.
„Ágætt. Varpið kistunum fyrir
borð!“
Sjóliðarnir festu nú hinar níð-
þungu kistur við tundurskeyta-
vinduna og komu þeim þannig
aftur í skut. Síðan var þeim rutt
út fyrir borðstokkinn, einni af
annarri. Um síðir varð verkinu
lokið, og fjársjóður Rommels
marskálks lá vel geymdur á
botni Miðjarðarhafsins.
„Þá förum við til La Spezia,“
mælti Dall. „Við verðum að kom-
ast til ítalíu og gefa skýrslu um
aðgerðir okkar.“
Þar eð báturinn var nú laus
við hinn þunga farm, tók ferðin
Ungfru yndisfrið
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR ER ORKIN HANS NOA?
I*að cr alJtaf sami leikurinn í hcnni Ynd-
isfríð okkar. Hún hcfur falið Örkina hans
Nóa cinhvers staðar í blaðinu og hcitir
góðum verðlaunum. handa þcim, sem getur
fundið örkina. Vcrfelaunin cru stór kon-
fektkassi, fullur af bezta konfekti, og
framleiðandinn cr auðvitað Sælgætisgerð-
in Nóio
Nafn
Ileimili
Örkin cr á bis.
Síðast er dregið var hlaut yerðlaunin:
Teitur Borgþórsson
Birkivöllum 4, Selfossi.
Vinninganna má vitja á skrifstofu
Vikunnar.
gg — VIKAN 45. tbl.