Vikan - 07.11.1963, Blaðsíða 40

LILLU
KRYDD
ER ÁVALLT
BEZT
EFNAGERÐ RE YKJAVIKUR H. F.
„Hveir veit? Við vitum ekki
einu sinni hve mikið er þarna.
En eitthvað verður gert til að
launa yður.“
„Og ef ég neita?“
Nú var komið að Pellegrin að
halla sér aftur á bak í stólnum.
„Leyfið mér að benda yður á,
Fleig, að rupl, jafnvel á stríðs-
tímum og framkvæmt samkvæmt
skipunum hernaðaryfirvalda, er
glæpur. Að vísu rænduð þér ekki
fénu sjálfur, þar eð þér voruð
ekki í Bevisenschutz-kommándo.
Engu að síður áttuð þér það mik-
inn hlut að málinu, að við verð-
um í engum vandræðum með að
tryggja yður heilsusamlegan dóm
upp á þrælkunarvinnu."
Fleig átti einskis úrkosta.
Hann samþykkti að leiðþeina
frönskum kafaraleiðangri, sem
ná átti upp fjársjóðnum, en hann
harðneitaði að láta uppi tölurnar
varðandi staðsetninguna, sem þó
stóðu honum enn skýrt fyrir hug-
skotssjónum 340, 208, 262.
Fleig var nú fluttur til París-
ar og geymdur þar, meðan
franska fjármálaráðuneytið gróf
upp pening til að kosta köfunar-
leiðangurinn. Og í ágúst 1948 var
hann sendur til Korsíku undir
umsjá hervarða.
Þegar til Bastia koin, var hon-
um sleppt lausum. Frakkarnir
vissu, að hjálparlaust kæmist
hann ekki frá eynni, og peninga
hafði hann enga. Enda þótt hann
mætti ganga um eins og honum
þóknaðist meðan leiðangurinn
var undirbúinn, var hann því í
rauninni fangi.
En hann tók því með stillingu.
Frakkarnir borguðu hótelreikn-
ing hans og önnur útgjöld. í
fyrsta sinn svo árum skipti hafði
Fleig nú nóg að borða, og auk
þess nóg að drekka og reykja.
Erfiði var honum heldur ekki til
baga, því þar eð vonzkuveður
olli því að fresta varð leitinni
að fjársjóðnum, var ■ bókstaflega
ekkert að gera.
Þar á ofan var það svo
Concetta Mirandi. Hún flutti inn
á hótelið hans tveimur dögum
eftir komu hans til Bastia —
svarthærð, ítölsk fegurðardís, er
lét sér aðdáun hans stórvel líka.
Þremur klukkustundum eftir
þeirra fyrstu kynni fór hún með
honum inn til hans og morgun-
inn eftir flutti hún þangað.
Concetta var dável að sér í
þýzku. Hún var frá Napólí, en
þegar hún var sextán ára, hafði
elskhugi hennar, þýzkur majór,
haft hana með sér til Korsíku.
Hann lét hana svo eiga sig, þegar
þýzki herinn flýði frá Bastia.
Síðan þá hafði hún orðið að lifa
á litlu fasteigninni.
HORFNI VITINN.
Þann sextánda ágúst 1948
lægði að lokum vindinn, sem
undanfarnar tvær vikur hafði
verið að ólátast meðfram strönd-
um Korsíku. Fleig fékk skilaboð
um að vera tilbúinn næsta morg-
un. Leitin að fjársjóði Afríku-
hersins var í þann veginn að
hefjast.
Framundan ósum Coloár var
dregið úr ferð bátanna tveggja,
sem gerðir höfðu verið út í leið-
angurinn. Jerome Buoncuori lög-
reglufulltrúi sneri sér eftirvænt-
ingarfullur að Fleig.
„Hvert förum við nú?“ spurði
hann.
„Lengra í norður. Þar var
rauður viti á ströndinni og hús
við brú.“
Bátunum var mjakað norður
eftir, en þar var engan vita að
sjá.
Þá tók til máls einn kafaranna,
innfæddur Korsíkumaður.
„Nú man ég það. í stríðinu
byggðu þýzkararnir lítinn vita á
ströndinni nálægt Lac di Bugug-
lia. Hann var rifinn 1946. Ef til
vill kannast hafnarstjórinn í
Bastia eitthvað við hann.“
Á skrifstofu hafnarstjórans
upplýstist það hins vegar, að öll
gögn varðandi aðgerðir Þjóð-
verja í vitamálum á stríðsárun-
um höfðu verið send til Marseill-
es. Buoncuori sendi þangað
skeyti, en leyfði Fleig að fara til
hótelsins.
Þegar þangað kom, rétti Con-
cetta honum miða með skilaboð-
um.
„Það kom hingað maður með-
an þú varst úti, Þjóðverji. Hann
skildi þetta eftir handa þér.“
Fleig grunaði margt, er hann
fletti sundur miðanum.
„Varabátsmaður Peter Fleig,“
las hann. „Enn er mögulegt að
taka úrskurð herréttarins til
endurskoðunar. Þangað til unnt
verður að gera frekari ráð-
stafanir, er þess eindregið vænzt
að þér þjáizt áfram af minnis-
leysi um staðsetningu vissra
verðmæta. Heil Hitler!"
Skilaboðin voru undirrituð að-
eins með stöfunum DSK, skamm-
stöfun þeirri, er notuð var í stað
orðins Devisenschutz kommando.
Að vísu hafði sú herdeild hætt
að vera til er þýzki herinn gafst
upp 1945.
EIGINMAÐUR KEMUR
í LEITIRNAR.
Eða hafði hún í rauninni ver-
ið lögð niður? Fleig vissi að enn-
þá var starfandi nazísk neðan-
jarðarhreyfing um alla Evrópu
— samtök ofstækisfullra, of-
sóttra manna, sem ekki þorðu
að koma fram í dagsins Ijós. í
Þýzkalandi sjálfu voru næstum
daglega myrtir menn, sem verið
höfðu háttsettir í hinu nazíska
Þýzkalandi. Þessi skilaboð gátu
verið send af hrekk. En þau gátu
einnig verið alvarlega meint að-
vörun.
Fleig ákvað að hætta ekki á
neitt. Hann skyldi halda áfram
að leika á Frakkana eins lengi
og mögulegt væri.
Þann 20. ágúst fékk Buoncuori
— VIKAN 45. tbl.