Vikan - 30.01.1964, Blaðsíða 24

4
AIIGII
Efftír
GK.
að kom til orða á
ritstjórn Vilcunnar,
fyrir skönnnu, þeg-
ar gosið við Vest-
mannaeyjar var nýbyrjað,
að fá fallega forsíðumynd
af gosinu. Baltasar teikn-
ari hlustaði á, og spurði
livort liann ætti ekki að
teikna inynd af manni í
bát, rctt hjá gosinu, sem
væri að draga sóðinn fisk
úr sjónum.
„Og livernig ætlar þú að
sýna það á teikningunni,
að fiskurinn sé soðinn?“
spurði einhver.
„Það er enginn vandi,“
svaraði Baltasar. „Ég læt
bara vera kartöflur með
honum.,
Fyrirtæki hár í bænum heíur
stundum átt það til að senda
whiskyflösku til beztu viðskipta-
vlnanna um jólin, og á helztu
merkisdögum þeirra. Fyrir nokkru
barst þeim þetta bréf:
„Kæri herra forstióri!
Konan mín og tengdamóðir, sem
báðar eru góðtemplarar, eru farn-
ar að sofa, svo ég vil leyfa mér
að nota tækifærið til að þakka
yður fyrir whiskyflöskuna, sem
þér senduð mér um daginn. Hún
stendur einmitt fyrir framan mig
á borðinu hérna, ásamt sódavatni.
Mér var nefnilega sagt, að whisky
og sódi væri ágætis blanda, og þar
sem tengdamóðir mín hefir nú
ákveðið að dvelja hjá okkur í
mánuð í viðbót, en hún á heima
á Hornafirði, þá ákvað ég að reyna
þessa fyrirtaksblöndu, með whisky-
inu, sem þér senduð mér, kæri
forstjóri. Er það kannske merki
þess, að ég sé ekki góður tengda-
sonur og eiginmaður? Nei, alls
ekki. Ég ætla að fá mér annan
í viðbót. Ég segi, að ég sé góður
tengdasonur og góður eiginmaður
og gestrisinn við mömmu konunn-
ar minnar. Samvizka mín er snjó-
hvít og ég er að hugsa um að fá
mér einn í viðbót. Ég ætla að fá
mér annan. Ég fékk mér annan.
Og ég ragmana alla að sanna fyrir
mér aö ég sé ekki góður húsbóndi
á mínu heimili. Ég ætla að fá mér
einn í viðbót, og vita hvort ég er
ekki á sömu skoðun. Jú, ég er
á sömu 3koðun. Ég err vis um að
/g er g-ður husb9ndi (g smvisku-
smur £g heiðrlegi/2 m7 >/4 og
ald&2i grt ?3im neitttt t)l fja7dn3
með þð
brnivnð er fint og takk yðr fr-%
Jon Pethssn.
Þaff bar til tíðinda í Bras-
ilíu fyrir skömmu, að bóndi
einn að nafni Osório Fern-
andes fór á markaðinn í þcrp-
inu, þar sam hann bjó, og
hafði með sér asna sinn, sem
hana kallaði Pelé.
Á meðan þeir stóðu þar við,
kom Iítiir piltur til þeirra og
fór að stríða asnanum og:
kvelja hann með spýtu, og
Pclé reyndi að ver.'a sig eftir
bezíu getu, og sparkaði í
strákinn. Höggið kom á höf-
uðið og drengurinn lézt
nokkru síðar.
Lögreglustjórinn í þarpinu,
Emiliano Goncalves, lét þegar
taka bóndann fastan, en Fern-
andes grét svo óskaplega í
fangelsinu, að Löyreglustjór-
inn skipti um skcðun og
sleppti honum, en lét SJtja
asnann inn í staðinn, og
ákærði hann fyrir morð.
Fernandes varð illur, cg
ásakaði lögreglustjórann fyrir
að vera á móti öllum ösnum,
síðan hann hefði einhvern-
tíma skillið dyrnar að lög-
reglustöðinn eftir cpnar, og
asii liafði gengið þangað inn
og étið alla pappíra, sem hann
fann á bcrðinu, þar innifalið
giftin-;arvcttorð lögreglustjór-
ans. En Goncalves var þrár og
hélt asnanum föngnum, jafn-
vel þótt bcndinn segði hann
hafa sparkað til að verja sig.
Mánuðir liðu, og fangarnir,
sem voru inni með asnanum,
kvörtuðu sáran yfir lyktinni
cg hávaðanum. þcgar asuinn
rumdi allla nóttina. Kokkur-
inn varð að elda sérsíakan
mat handa asnanum, cg fanv-
elsisstjórinn, sem varð að
hreinsa klefann hans, hótaði
að fara í verkfall ef hann
fengi ekki aukagreiðslu fyrir
það.
En loks lauk þessu vand-
ræða ástandi, þegar stjórnin
í Salvador heyrði um málið,
og öryggismálaráðherrann
sendi I/ögreglustjóranum
skeyti, þar sem hann sagði að
„asninn hefði tekið út sína
hegningu“ og skipaði að láta
hann lausan, — jafnvel þótt
rannsókn hefði aldrei farið
fram, né dómur verið upp
kveðinn.
Mér er sagt að þessi sé dagsjnn,
en ekki vil ég samt leggja hausinn
að veði.
Þaö varð árekstur milli tveggja
bíla uppi í Mosfellssveit. Annar
bíllinn var vörubíll úr Reykjavík,
cn hitt var jeppi ofan úr sveit.
Eilstjórinn var einn í vörubílnum
og fullorðinn bóndi einn með
jeppann. Hvorugur meiddi sig, cn
jeppinn skemmdist töluvert.
Bílstjórarnir fóru báoir út, cg
vörubílstjórinn œtlaði að fara að
skammast, þegar bóndinn dró
fulla brennivínsflösku út úr jepp-
anum, opnaði hana og rctti hin-
um.
,,Við skulam ekki vera með
nein láeti kunningi", sagði hann.
„Fáðu þér hérna einn góðan, og
við skulum ræða málið í bróðerni".
Vörubílstjórinn brá fiöskunni að
munninum og teygaði drjúgan til
að stilla taugarnar. Svo rétti hann
bóndanum flöskuna, en hann
skrúfaði tappann á og setti hana
aftur inn 1 bílinn.
„Ætlar þú ckki líka að fá þér
sjúss?" spuröi vörub'lstjórinn.
„O-nei. Ég held ekki. Ekki fyrr
en lögreglan er búin að koma og
rannsaka málið* .
Jói liasi var í millilanda-
siglingum um tíma, og
einu sinni, þegar liann kom
lieim, eftir að liafa verið
fjarverandi í rúmt ár, má
segja að hann Iiafi orðið
hissa, þegar konan lians
var með nýfætt harn.
Hann fór að spyrja
hána: „Var það Pétur
inilsa?“ en hún svaraði
neitandi. „Var það Gúndi
Gæi?“ Hún hristi Iiöfuðið.
„Var það Stcini Stútur?“
spurði hann.
„Getur ekki verið að ég
eigi einliverja kunningja
sjálf ?“
Bóndi fyrir austan kom með
jeppann sinn á verkstæðið í þorp-
inu. Vélin var úrbrædd. Hann kom
að tali við verkstæðisformanninn
og sagði honum hvernig komið var.
„Úrbræddur?" spurði verkstæðis-
formaðurinn.
„Já. Það lítur út fyrir það."
„Hvernig skeði það?“
„Strákurinn, sem er hjá mér í
sumar, gleymdi að setja á hann
olíu".
„Er það sá saml, sem barnaði
stelpuna mína?‘
„Já, það er víst“.
„Melri andskotans klaufinn, þessi
drengur".
24 — VIKAN 5. tbl.