Vikan - 02.04.1964, Blaðsíða 21

\
s
hafði átt, en henni fannst hún
verða að gera það. Hún opnaði
skúffurnar, en þær voru hálf-
tómar. Það var ekki annað að
sjá en nokkrar bækur og tíma-
rit um stjörnufræði, og svo minn-
isblöð, sem hann hafði skrifað
með stórgerðri rithönd sinni.
Engin bréf — ekki einu sinni
reikningur. Hún vildi ekki sætta
sig við það — gat ekki trúað,
að hún hefði lagt í svona mikla
áhættu fyrir ekki neitt. Einhver
eðlisávísun hafði leitt hana hing-
að.
Hún dró eina af litlu skúff-
unum alveg út og leit inn í ryk-
ugt falsið. Þar var eitthvað, sem
hafði torveldað það að skúffan
rynni eðlilega út. Það var ein-
hver smáhlutur, sem var fastur
í sprungu í viðnum. Hún teygði
sig eftir honum. Það var lítið
ávísanahefti. Hún fletti því eft-
irvæntingafull og fann mörg
nöfn í því, skrifuð af Joe frænda.
Mörg voru útgjöldin til heimilis-
ins - borgun til kaupmanna og
þvílíkt. Allt virtist vera eðii-
legt — þar til hún sá stutt og
kunnuglegt nafn blasa við sér
af síðunni. Ávísunin hafði verið
3000 krónur og þar hafði Joe
frændi bara skrifað ,,Paul“ stór-
um stöfum.
Marian starði á þetta dálitla
stund. Svo hélt hún áfram að
fletta og brátt fann hún sama
nafnið aftur. Paul hafði þá feng-
ið 1500 krónur tæpum mánuði
eftir fyrir greiðslu. Hún hélt
áfram að fletta og lagði saman
jafnóðum það sem Paul hafði
fengið greitt, en það voru fimm
ávísanir að upphæð frá 800 til
3000 krónur. Sú síðasta var skrif-
uð daginn áður en Joe frændi
dó.
Marian stakk heftinu í vasann
og gekk hægt niður stigann. Það
fór að verða skiljanlegt, hvers
vegna Paul hafði drepið Joe
frænda. Hún gat hugsað sér, að
gamli maðurinn hafi verið ör-
látur, en aðeins að vissu marki.
Þegar að því kom, hafi hann
neitað Paul um meiri peninga.
Ekki eyri framar. Ég skipti mér
ekki af því í hvaða klandur þú
hefur komizt, en frá mér færðu
ekki meira. Paul hefur verið orð-
inn örvæntingarfullur vegna vax-
andi ágengni Wilsons Stroud og
hafði þá valið hryllilega, en til-
tölulega auðvelda leið, sem sé
að fremja morð. Morð vegna pen-
inga. Hvernig skyldi honum hafa
liðið, þegar erfðaskráin var les-
in upp og í ljós kom að annar
— og það ókunnug stúlka — var
erfinginn.
Hún stóð og horfði út á hafið
í gegnum opnar dyrnar meðan
hún braut heilann um þetta. Það
var grafarþögn í turninum ■—■
þögn, sem ekki var rofin af öðru
en drununum neðan frá hafinu.
Hún vissi ekki hve lengi hún
hafði staðið þarna, þegar hún
heyrði undarlegt og eins og hálf-
kæft óp. Fyrst hélt hún að það
kæmi frá mávi fyrir utan, en
svo rann það upp fyrir henni,
að hljóðið kom innan frá. Ein-
hvers staðar úr kringlótta her-
berginu, sem hún var stödd í.
Hún horfði í kringum sig og
reyndi að skyggnast inn í skugg-
sæl hornin, en sá ekkert. Hún
beið eftir að heyra þetta aftur,
og þegar næsta óp kom, heyrði
hún greinilega, að það kom í átt
frá steinbekknum, sem hún hafði
tekið eftir strax og hún kom þar
fyrst inn. Hann virtist vera fast-
ur við vegginn og skagaði ekki
nema nokkur fet fram á góifið.
Hún var viss um að hljóðið kæmi
þaðan.
Hún gekk hægt yfir gólfið.
Þegar hún kom að bekknum,
heyrði hún það aftur, en nokkru
hærra í þetta sinn. Hún beygði
sig fram til þess að skyggnast
bak við bekkinn. Hún var viss
um að þarna væri fugl fastur,
en hvernig gat það verið? Fing-
ur hennar fylgdu brún bekkjar-
ins og fundu sprungu inn við
vegginn. Hún stakk höndunum
undir bekkinn og lyfti honum
upp. Hún varð forviða yfir hve
iéttur hann var. Á sömu stundu
hrökk hún afturábak og veinaði
upp, því, að út um gatið rudd-
ist mávur og flögraði síðan út
um opnar dyrnar.
Marian gægðist gegnum opið.
Hún sá járnstiga, sem lá niður
í helli skammt fyrir neðan. Hún
gat séð steingóifið í hellinum og
í einn vegg hans í ljósgeisla frá
gati á honum.
Mávurinn hlaut að hafa kom-
izt inn þessa leið og síðan ekki
ratað út aftur.
Hún starði niður göngin og
hugsaði með sér, að þetta hlyti
að vera gamall felustaður smygl-
ara. Bekkurinn stóð þarna til
þess að leyna opinu. Þrep járn-
stigans voru þakin ryði, svo
þykku, að það hrundi af þegar
hreyft var við því.
Henni varð iitið á efsta þrep-
ið og sá, að þar var ryðið hrunið
■af á miðju þrepi, eins og ein-
hver hefði stigið þar. Lítil þang-
tægja lá á rimlunum. Hún tók
hana og skoðaði. Þetta var sama
fíngerða þangið og hún hafði
séð niðri á ströndinni milli stein-
anna. Það hafði tollað á skóm
einhvers og dottið af i stiganum.
Einhver hafði verið hér nýlega.
Einhver með þang á skósólun-
um.
Andardráttur hennar varð
hraður og óreglulegur. Hvert lá
þetta? Lágu þessi göng aðeins
niður að hellinum eða var fram-
hald á þeim lengra niður? Hún
hikaði, en hún vissi að svarið
var á hennar valdi. Forvitnin
varð angistinni yfirsterkari þessa
stundina. Hún tróð sér inn í opið
og fór að klifra hægt niður stig-
ann. Ryðið flagnaði af stiganum
undan höndum hennar í hvert
skipti og hún færði þær á næsta
rimil.
Brátt stóð hún í stórum helli
með mosagrónum veggjum. Dags-
birtan þrengdi sér inn um
sprungu ofarlega á einum veggn-
um. Hellirinn var tómur, en á
öðrum enda hans var op á hæð
við venjulegar dyr. Marian gekk
að því og gægðist út um það.
Brattur stígur lá meðfram
sprungu í berginu. Á nokkrum
stöðum skein dagsljósið inn um
op á veggnum, og áður en hún
gerði sér ljóst, hvað hún gerði,
fikraði hún sig niður eftir gang-
inum.
Hann endaði í öðrum helli,
minni en þeim fyrri, en nær berg-
inu. Op var ofarlega á veggnum
og stígur á enda hellisins. Þetta
var eins og löng og dimm neð-
anjarðargöng, en frammi fyrir
gat hún séð dagsljós. Hún hélt
áfram niður og ölduniðurinn
varð háværari og niður úr þak-
inu drupu vatnsdropar. Veggirn-
ir voru votir og þaktir slími.
Ljósið varð bjartara þess nær
hún kom útganginum og loítið
kaldara og ferskara. Nú gat hún
heyrt sogandi hljóð aðfallsins,
þegar það fossaði inn í neðan-
jarðarhellana og út aftur. Nú gat
hún séð fyrir enda gangsins og
þegar hún kom nær, sá hún
nýjan stiga, sem leiddi niður á
ójafnt gólf á öðrum helli. Þegar
hún var komin þangað, sá hún,
að nú komst hún ekki lengra.
Engin leið lá úr honum önnur
en lítið op á veggnum.
Þak hellisins hallaði að þessu
opi og gólfið lá upp á við í
sömu átt.
Marian þurfti að skríða til
þess að komast að opinu og það
var með naumindum að hún gæti
troðið sér út í gegnum það. Það
lá út að lítilli syllu og þaðan
var bratt niður í sjóinn fyrir neð-
an. Flóðið var í vexti og síðari
aldan, sem skall á klettana,
freyddi og fossaði hærra upp en
sú næsta á undan.
Það fór hrollur um Marian
þegar hún hugsaði um síðasta
sólarhringinn. Þetta umhverfi
kom henni kunnuglega fyrir
sjónir. Hún horfði rannsakandi
á syiluna. Henni fannst sem hún
hefði séð hana fyrr, en frá öðr-
um sjónarhóli. Hún fikraði sig
varlega framar, lagðist á grúfu
og leit niður.
Hún vissi það fyrir, hvað hún
mundi sjá. Þetta var sama langa
og mjóa syllan, en núna stóð
hún hátt upp úr sjónum. Það var
þarna, sem Paul hafði yfirgefið
hana •— og það var þarna, sem
Alan Chard hafði bjargað henni.
Marian skreið aftur að hellin-
um. Hún settist, dró hnén upp
undir sig og hélt sér dauðahaldi
í þau, eins og til að reyna að
stanza skjálftann, sem heitók
hana. Nú vissi hún þetta með
vissu, nú hafði hún sannanir —
óhrekjandi sönnun fyrir því, að
Paul hafði reynt að myrða hana.
Hann hafði skilið hana eftir á
syllunni, en klifrað sjálfur upp
í hellinn. Þaðan hafði hann svo
Framhald á bls. 46
VIKA.N 14. tW. — 21