Vikan - 02.04.1964, Blaðsíða 17

SPILDFÝSN
Hann var haldinn mikilli spilaástríðu,
og svo var konunni hans fyrir að
þakka, aS hann hélt alltaf að heppnin
_______ væri honum hliðholl...........................................
Halldór Jónsson hafði allt sitt líf verið haldinn mikilli spilaástríðu og
var frægur og umtalaður vegna afburða þekkingar á alls konar veðmál-
um. Hann hafði það nánast á tilfinningunni, að vera ekki fullklæddur,
ef vasar hans voru ekki fullir af veðmálaseðlum og keppnisskrám.
Allt frá því að hann var drengur, hafði Dóri verið altekinn af þessari
spilaánægju. Þá hafði hann verið í hnífaparís og enginn var leiknari en
hann að krækja í pottinn. Á basörum og hlutaveltum tæmdi hann kass-
ana og læddist svo úttroðinn heim. Þar sem einhver vinningsvon var, þar
var Dóra litla að finna. En með spilum spilaði hann aldrei, því að móðir
hans var heittrúuð og hafði innprentað honum, að slíkt væri að skemmta
skrattanum.
Margir furðuðu sig á því, að Halldór skyldi anna þessu öllu, meðan hann
þeyttist um landið þvert og endilangt á rútubílnum. Jú, eins og margir
aðrir rútubílstjórar var Halldór kvæntur, og það konu, sem skildi hann
fulkomlega. Konan hans hét hinu skáldlega nafni Lára að skírnarnafni,
og hún var án efa alveg í sérflokki og ómetanleg fyrir ferðamanninn Dóra.
Hún veðjaði og athugaði skýrslurnar um hestaveðhlaupin og sá um allt.
Vegna vinnu sinnar og allra þeirra eftirvinnutíma, sem hann tók, til
þess að afla fjár til veðmálanna, gat hann aldrei sjálfur verið viðstaddur,
og var því þessi hjálp Láru honum ómetanleg. Mörgum sinnum bölvaði
hann þeim vegalengdum ,sem fylgdu starfi hans, og þess vegna var hann
ákveðinn að hætta starfi þann dag, er hæsti vinningurinn kæmi í hans
hlut. Það er bara tímaspursmál, var hann vanur að segja við öll taekifæri.
— En vinnurðu nokkurntíma nokkuð? spurði fólk hann.
— Já, svona jafnt og þétt, svaraði hann. Dóri sagði ekki ósatt, því að
hann vissi ekki betur. En það var nú ekki sannleikurinn, það hefði Lára
getað borið vitni um. En það gerði hún auðvitað ekki. Hún óttaðist að
sannleikurinn mundi fá hjarta Dóra til að
bresta. Þetta var því hennar vandamál. En ef
hann kæmist nú að því einn góðan veður-
dag? Hún hafði aldrei treyst sér til að hugsa þá
hugsun alveg til enda.
— Hér er skráin, kona, var hann vanur að
segja, — og hér eru peningarnir. Ég hef ekið
fimmtán tíma í yfirvinnu í þessari viku og set
tvö hundruð á Sunderland. f þetta sinn vinn-
um við, Laura!
— Við skulum vona það, svaraði hún og
stakk peningunum og skránum í töskuna. Svo
féltk hún veðseðla og peninga, og það fór á
sömu leið. Eftir að þau voru nýgift, hafði
hún hugsað til þess með kvíða, hvað mundi
gerast ef þau nú ynnu. Það gerði ekki svo
mikið til meðan það voru smáupphæðir —
nú já, tvö þúsund hafði verið það hæsta hingað
til. Þegar það kom fyrir að þau ynnu, var það
venjulega fimm hundruð eða þúsund krónur.
Þannig hafði það gengið í hverri viku eftir
að þau giftust. Halldór Jónsson hafði ekið
í yfirvinnu, rakað saman peningum og veðjað,
en Laura hafði haft framkvæmdirnar með
höndum. Hann var frá sér numinn af gleði í
hvert sinn að hann vann smáupphæð.
Þá hafði hann að minnsta kosti getað sagt
fólki eitthvað, sem var að spyrja hann. Að hann
hefði lag tvö hundruð undir og aðeins unnið
hundrað, sagði hann hins vegar aldrei, en það
var mestmegnis vegna þess, að hann gleymdi
þannig smámunum. Það var ekki hægt að vera
að hengja sig í smáatriðin, fyrir þá, sem voru
spilamenn af náð.
En tíminn leið og það varð æ erfiðara fyrir
Láru að segja honum sannleikann. Þann sann-
leika, að hann hafði ekki grætt öll þessi ár,
heldur tapað yfir hundrað þúsund krónum.
Þetta var nokkurs konar lífslygi. Hvað hafði
ekki Henrik Ibsen sagt: „Takirðu lífslygina
frá einhverjum, á hann ekki lengur neitt til
þess að lifa fyrir!“ Já, það var eitthvað á þessa
leið. Mundi þá hann Dóri hennar ekki hafa
lengur neitt til að lifa fyrir? Það var einmitt
það, sem hún óttaðist. En Láru var innan-
brjósts eins og þeim, sem framið hefur hinn
fullkomna glæp, henni var orðið ómögulegt
að halda þessu lengur leyndu. Þetta varð að
koma fram í dagsljósið, og einn góðan veður-
dag tók hún kjark í sig.
Halldór var einmitt að fá henni peninga og
keppnisskrá um knattspyrnu í Englandi. Hann
hafði merkt nákvæmlega við liðin, sem hún
átti að veðja á.
•—- í þetta sinn höfum við það Manchester-
United, Lára, sagði hann eiginlega mest til þess
að hugga sjálfan sig. — Það hefur ekki verið
mikið um vinninga upp á síðkastið. En eins
og þú veizt, er logn undan stormi!
— Ég vildi svo gjarnan, að þú hættir þess-
um löngu ferðum, Dóri, sagði hún með varúð.
— Ég sé þig næstum aldrei!
— Ég er búinn að segja, að ég hætti þann
dag, sem stóri vinningurinn kemur inn um
dyrnar hjá okkur, sagði hann og klappaði
henni á vangann. — Nú, það getur ekki verið
nema tímaspursmál!
— Það sagðirðu Hka fyrir tíu árum síðan,
leyfði hún sér að segja.
— Vertu þolinmóð kona góð, þetta kemur,
þetta kemur allt . . .
—- En þú vinnur aldrei neitt, sagði hún hægt. ^
— Einhverntíma kemur að mér, sagði hann JJy
glaðlega. — Hafðu það í huga, að alltaf vinn-
um einhver, alltaf í hvert einasta skipti, Lára!
Framhald á bls. 39.
VJKAN 14. tbl. —