Vikan - 18.06.1964, Blaðsíða 13

spyria, bannnar að ég sofi hjá minni lög-
legu eiginkonu?
Þá byrjuðu þær báðar að öskra á mig.
Svo Marge slepti sér alveg og hrópaði:
— Hættið, hættið, ég þoli þetta ekki lengur.
Farðu, elskan, og sofðu þar sem þær segja
þér. Á morgun skulum við . . .
Eunice grípur fram í fyrir henni og segir:
— Svei mér ef það er þó ekki vottur af
heilbrigðri skynsemi í barninu!
— Veslingurinn, segir Olivia-Ann, og
slöngvar annarri lúkunni utan um mittið á
Marge, — veslingurinn, svona ung og svona
saklaus. Komdu nú og gráttu út á öxlinnni
á gömlu, góðu Olivia-Ann.
Maí, júní, júlí og fyrrihluta ágústs hef
ég hafzt við á bakdyrapallinum án minnsta
afdreps. Og Marge — hún hefur ekki opn-
að á sér þverrifuna til að mótmæla, ekki
einu sinni! Það er rakt í þessum hluta Ala-
bama, og moskítóflugurnar gætu drepið
sauðnaut með því einu að horfa á það,
svo ekki sé minnzt á ýmiskonar hættulegar
vængjaðar skepnur aðrar, og svo rotturnar,
sem eru svo stórar, að þær gætu dregið
vagnalest héðan til Timbuctoo án þess að
hvíla sig. Ef það væri ekki vegna litla,
ófædda Georges Far Sylvester, væri ég fyr-
ir löngu stunginn af. Ég get svarið, að ég
hef ekki fengið að vera fimm sekúndur
einn með Marge, síðan við komum hingað.
Það er alltaf önnur hvor á höttunum,
og í slðustu viku ætluðu þær hreint að
brjálast, þegar Marge lokaði sig inni I
herberginu og ég fannst hvergi. Ég hafði
bara farið að horfa á negrana binda
bómullarbagga, en upp á grín lét ég kerl-
ingarnar halda, að við Marge hefðum ver-
ið að gera það, sem ekki má. Eftir það
settu þær Bluebell á vakt líka.
Og allan þennan tíma hef ég varla get-
að fengið mér sígarettu í friði.
Eunice hefur hundelt mig dag út og dag
inn og jagast I að ég fengi mér vinnu. —
Hvers vegna fer ekki litli heiðinginn og
reynir að koma sér i heiðarlega vinnu?
segir hún. Eins og þið hafið líklega tekið
eftir, ávarpar hún mig aldrei beint, þótt
ég sé oftast einn í hennar konunglegu ná-
vist. — Ef þetta væri ©inhver mannsmynd,
myndi hann reyna að vinna sér fyrir brauð-
skorpu til þess að stinga upp [ stúlkuna
sína, í staðinn fyrir að hanga bara lon og
don og háma í sig kræsingarnar mínar.
Mér finnst rétt að taka það fram, að ég
hef lifað næstum eingöngu á gömlu drasli
og leifum i þrjá mánuði og þrettán daga,
og ég hef tvisvar farið til A. N. Carters,
læknis. Hann er ekki alveg viss, hvort ég
hef skyrbjúg eða ekki.
Og hvað snertir vinnuleysi mitt, þætti
mér gaman að vita, hvað maður með mín-
um hæfileikum, sem hafði þessa fínu stöðu
í ,,Seljum og sendum heim", gæti fundið
við sitt hæfi i krummaskuði eins og
Admiral's Mill. Þar er aðeins ein verzlun,
og eigandinn, hr. Tuberville, er svo latur,
að hann þjáist, þegar einhver þarf að
kaupa eitthvað af honum. Og svo er þar
babtistakirkja, en hún hefur þegar einn
prédikara, gamlan fýlupoka, sem heitir
Shell, og Eunice dró hann hingað einn dag-
inn til þess að frelsa sál mína. Ég heyrði
með mínum eigin eyrum, þegar hann sagði
henni, að ég væri of djúpt sokkinn.
En þó er nú verst, hvað Eunice hefur
gert við Marge. Hún hefur snúið henni á
móti mér á svo svívirðilegan hátt, að það
er varla hægt að segja frá því. Hún hefur
jafnvel gengið svo langt að skíta mig út
eins og kerlingarnar, en ég rétti henni
nokkra löðrunga, svo hún hætti. Ég skal
aldrei leyfa minni kerlingu að sýna mér
lítilsvirðingu.
Ovinalínan er þéttskipuð: Bluebell, Oli-
via-Ann, Eunice, Marge og allir íbúar
Admiral's Mill (342 talsins). Bandamenn:
Engir. Þannig vra ástandið sunnudaginn
12. ágúst, þegar mér var sýnt banatilræði.
Það var þögult ! gær og svo heitt, að
steinarnir bráðnuðu næstum. Þetta byrjaði
klukkan tvö. Ég veit það fyrir víst, vegna
þess að Eunice á eina af þessum gauka-
gildrum, sem mér bregður alltaf jafn mik-
ið við. Ég var að sýsla fyrir sjálfan mig
í stofunni; semja nýtt lag á píanóið, sem
Eunice keypti handa Oliviu-Ann og réði
píanókennara til að koma einu sinni í viku
alla leið frá Columbus, Georgia, til þess
að kenna henni á það. Hún Delancey á
símstöðinni, sem var vinur minn, þangað til
hún komst að því, að það var ógáfulegt,
segir að þessi kennararæfill hafi komið
þjótandi út úr húsinu strax fyrsta kvöldið,
eins og Adólf Hitler væri á hælunum á
honum, stokkið upp [ Fordinn og brennt
burt, og síðan hefur ekki frá honum heyrzt.
En eins og ég sagði, var ég að reyna að
halda mér sæmilega svölum ! stofunni
og áreitti ekki nokkra lifandi sál, þegarý
allt í einu að Olivia-Ann kemur þjótandiB
inn, með allt hárið sitt út í loftið og gal-
ar: — Hættu þessum djöfuls gauragangi
eins og skot! Fær maður aldrei stundlegan
frið? Og hypjaðu þig á stundinni frá píanó-
inu mínu. Þetta er ekki þitt píanó. Þetta
er mitt píanó og ef þú ekki hypjar þig
burt frá því eins og skot skal ég kæra þig
og láta draga þig fyrir lög og dóm strax
( fyrramálið!
Þetta er náttúrlega ekkert nema öfund-
sýki í kerlingunni, af því ég er fæddur
músíkant og lögin sem ég bý til eru alveg
stórkostleg.
— Og sjáiði bara, hvað hann hefur gert
við þessar ekta fílabeinsnótur mínar, segir
hún, og kemur yfir að píanóinu. — Þú ert
næstum búinn að rífa allar upp með rót-
um af einskærri illgirni!
Hún veit svo sem fullvel, að píanóið
var orðið öskuhaugamatur löngu áður en
ég kom í þennan bölvaðan kofa.
— Ur því þú ert svona alvitur, ungfrú
Olivia-Ann, sagði ég, — þætti þér kannske
gaman að vita, að ég veit nú sitt lítið af
hverju sjálfur. Svolítið, sem sumum þætti
ef til vill gaman að vita. Til dæmis, hvað
kom fyrir frú Harry Stellert Smith.
Þið hljótið að muna eftir frú Harry Stell-
er Smith?
Hún þagnaði og leit á tómt fuglabúrið.
— Þú sórst, segir hún og verður hræðilega
rauð.
— Kannske sór ég og kannske sór ég
ekki, segi ég. — Þú gerðir Ijótt, þegar þú
sveikst Eunice, en ef sumir vilja láta suma
í friði, skal ég kannske reyna að gleyma
því.
Jæja hún labbar út, eins og nýbarinn
hundur, svo að ég fór og teygði úr mér
á sófanum, sem er hræðilegasta húsgagn,
sem ég hef nokkurn tíma séð, og hluti
af setti, sem Eunice keypti í Atlanta 1912
og borgaði tvö þúsund dollara fyrir út í
hönd — eða svo segir hún. Þetta er svart
með gulgrænu áklæði og lyktar eins og
blautar hænsnafjaðrir. Uti í horni á stof-
Framhald á bls. 39.
111118
jSjÍjíjljjmljjjiM
t ■”*■

Höfundur þessarar sögu, Truman
Capote, er fæddur í New Orleans
árið 1924. Móðir hans var frá Ala-
bama, og drengurinn var settur til
mennta, fyrst í New York City, og
síSan í, Connecticut, en honum
fannst óbærileg pína aS stunda
nám í öllum öðrum fögum en ensku.
Svo hann gafst upp við fyrsta tæki-
færi, settist að í New Orleans og
skrifaði fáeinar sögur, sem hann
lauk aldrei við. Að því ioknu fór
hann til New York og tók að vinna
sem sendill við The New Yorker,
jafnhliða því, sem hann hélt áfram
að skrifa smásögur. Ein fyrsta smá-
saga hans, sem birtist, var sú sem
hér fylgir, „Frá mínum bæjardyrum
séð“, sem hann skrifaði árið 1943.
Eftir ár sem sendill fór hann aftur
til Suðurríkjanna og gerði ritstörf
að aðalstarfi sínu. Það ár fékk skáld-
saga hans, „A Tree of Night,“ 0.
Henry bókmenntaverðlaunin. Hann
er talinn ein af beztu rithöfundum
Bandaríkjanna.
VIKAN 25. tbl. —