Vikan - 18.06.1964, Blaðsíða 48

trésmiðanna missti fótanna efst
og hrapaði beint niður. Hann var
nokkuð lengi á leiðinni, því þetta
er álíka hátt og 10—12 hæða
hús, og hann hrópaði alla leiðina.
Hann stefndi beint á hrærivélina
fyrir neðan, og vinnufélagar
hans biðu eftir þungu, hryllilegu
högginu, þegar hann lenti þar,
og þeir lokuðu augunum til að
þurfa ekki að horfa á blóðslett-
urnar út um allt, þegar líkami
hans malaðist undan högginu
eins og lús undir nögl.
Þeir heyrðu þegar hann skall
á vélinni og hún glumdi við
höggið.
Þeir stóðu allir stjarfir af
skelfingu og þorðu sig ekki að
hreyfa lengi vel.
En trésmiðurinn stóð hægt og
rólega upp úr sandhrúgunni, þar
sem hann hafði hafnað, og fór
að bursta sandinn af fötunum.
Síðan fór hann að leita allt í
kringum sig, eins og hann vant-
aði eitthvað.
Þegar vinnufélar hans höfðu
jafnað sig eftir áfallið, sagði ein-
hver við hann: „Ja, þú hefur svei
mér sloppið vel út úr þessu!“
„Sloppið . . . ? Já, o-já . . . en
ég finn hvergi helvítis hamarinn
minn!“ Og það var rétt. Hamar-
inn var týndur fyrir fullt og allt.
Hafði líklega skoppað einhvers
staðar í glufu milli steina.
Jú, eitthvað var hann aumur
og marinn, og það var ekki við
annað komandi, en að hann yrði
sendur í bæinn, til rannsóknar,
hvað sem hann baðst undan því.
Því lauk á þann hátt að honum
var skipað að fara, og svo var ek-
ið með hann í flughasti á Lands-
spítalann. Hann var orðinn vond-
ur þegar komið var til bæjarins,
og eftir að hafa setið nokkra
stund og beðið eftir að rannsókn-
in hæfist, stóð hann upp og sagði:
„Það er ekki nóg að maður týni
hamrinum sínum, heldur er verið
að eyðileggja allan daginn fyrrn
manni með þessum bölvuðum
asnaskap. Þið fáið mig ekki til
að vera í þessum skrípaleik leng-
ur, piltar!“ og með það fór hann
þaðan út. Hann kenndi sér
einskis meins eftir fallið.
Og svo komum við að þeim
þriðja.
Það var búið að steypa stöðv-
arhúsið og ganga frá. Þetta var
síðasti dagurinn. Síðasti hálftím-
inn. Síðasti maðurinn var að fara
út úr neðanjarðargöngunum, og
síðasti flutningavagninn var að
fara síðustu ferðina inn í göng-
in.
Uppi á lofti beið uppbúið borð
með allskonar krásum, því nú
átti að halda upp á daginn og
gera mönnum eitthvað ti1 gieð-
skapar.
Jarðgöng höfðu verið sprengd
inn í klettinn hjá stöðinni, sem
voru notuð aðeins til að flytja
þar út grjót og jarðveg, og síðan
til að flytja byggingarefni þang-
að inn.
Innarlega í göngunum var
danskur múrari að ganga frá
sínu dóti áður en hann færi í
veizluna uppi. Hann var að þrífa
verkfærin sín og var niðursokk-
inn í það starf, þegar hann varð
allt í einu litið innar eftir göng-
unum. Hávaði þarna niðri var
mikill af allskonar vélum, hróp-
um og köllum, svo hann hafði
ekkert heyrt til flutningavagns-
ins, sem kom æðandi til hans
utan úr myrkrinu, fullhlaðinn af
grjóti. Múrarinn reyndi að forða
sér frá, en hrasaði á ójöfnu gólf-
inu og datt — beint fyrir fram-
an vagninn á fullri ferð. Hann
sá annað framhjólið renna í átt-
ina til sín, en það er svo stórt
að það nær meðalmanni í öxl, og
samsvarandi að breidd. Maður-
inn reyndi að velta sér til hliðar,
en varð aðeins of seinn. Hjólið
náði í blátána á öðrum fæti, og
festi hana undir sér um leið og
hjólið rúllaði upp eftir fætinum
öðrum, upp að nára, upp að síðu
og á næsta augnabliki mundi
það merja höfuðið undir sér.
Þá staðnæmdist hjólið skyndi-
lega.
Maðurinn hafði auðvitað hróp-
að og kallað, og vagnstjórinn
hafði heyrt eitthváð til hans, sem
var nóg til að hann stöðvaði vagn-
inn. Svo steig hann niður úr
ekilssætinu. Hann sá hvar mað-
urinn lá undir hjólinu, hraðaði
sér aftur upp í vagninn, setti í aft-
urábak og bakkaði sömu leið nið-
ur af manninum og hann kom.
Það var auðvitað til of mikils
ætlast, að þessi maður slyppi
alveg ómeiddur, enda gerði hann
það ekki. Fóturinn hafði brotnað
illa um ökklann, og tók hann
langan tíma að gróa. En hann —
og raunar margir fleiri — eru
steinhissa á og kunna enga eðli-
lega skýringu á því að hann skuli
hafa sloppið lifandi undan hjól-
inu, sem valt undir 15 tonna
þunga eftir hörðu steingólfinu.
G. K.
PÖSTURINN
Framhald af bls. 7.
sennilega alveg jafnmikinn hluta
skækjuefna, melludólga, þjófa,
smyglara og landráðamanna eins
og aðrar þjóðir og þarf sökum
þeirra upplags- og uppeldisgalla
varnir við erlendum ófétishætti,
engu síður en Bandaríkjamenn og
Rússar varnir við njósnum.
Sigurður Jónsson frá Brún.
--------Mjög skarplega athug-
að hjá þér, kæri Sigurður frá
Brún. Erum vér sammála hverju
orði í bréfi þínu og vel það. Skil-
ið getum vér, að heiðarlegum
vegaverkstjórum hafi fallizt
hendur, er þeir sáu „stelpugæs-
ir liggja með hermannafylgd" í
annarri hverri brekku, eða
hvernig fór fyrir þeim, sem einir
voru á ferð „og oftast ríðandi“?
Hvort reyndu þeir að moka ofan
af skilningsglórunni eða blása á
héluna á sálarljóranum til þess
að forpokast ekki í tórunni svo
þeir mættu undanskilja sig er-
lendum ófétishætti með ein sex
skip til aðflutnings og burtflutn-
ings manna og muna og þótti
engum mikið, eða hvað sýnist
þér, Sigurður frá Brún?
klefa vélarinnar og það heyrðist
daufur smellur. Quarrel skaut aftur,
fyrst einstöku skoti og síðan skot-
hríð. Skotin dundu tilgangslaust ó
vélinni. Hún breytti ekki einu sinni
um hraða. Hún rann áfram og
sveigði örlítið í áttina þangað, sem
skotin komu. Bond miðaði vandlega
með Smith & Wesson byssunni.
Þungir hvellirnir í byssunni hans
heyrðust yfir skellina í Remington-
rifflinum. Annað Ijósið brotnaði og
slokknaði. Hann skaut fjórum skot-
um á hitt og hitti það í fimmta
skoti, sem jafnframt var síðasta
skotið í byssunni. Það hafði engin
áhrif á tækið. Það rann beint
áfram í áttina að felustað Quarrels.
Bond hlóð aftur, og tók að skjóta
á stóru hjólbarðana, undir svörtum
og gylltum vængjum ferlíkisins.
Skotfærið var nú aðeins um þrjátíu
metrar, og hann hefði getað svarið,
að hann hefði hitt hjólið, sem næst
honum var, aftur og aftur. Það
gerðist ekkert. Var hjólið úr massívu
gúmmíi? Bond fann fyrstu ótta-
mörkin hríslast niður eftir hrygg-
lengjunni á sér.
Hann hlóð enn á ný. Var til ein-
hvers að skjóta á þetta apparat
aftan frá? Átti hann að þjóta út
í vatnið og reyna að komast inn í
það? Hann steig eitt skref áfram
gegnum runnana. Þar stirðnaði
hann upp og gat ekki hreyft sig?
Allt í einu stóð blár loginn langt
fram úr kjaftinum í áttina að felu-
stað Quarrels. Snögg eldsúla skall
á runnanum hægra megin við Bond.
í sama bili heyrðist ómennskt ösk-
ur, og svo varð allt hljótt. Ánægð
hvarf eldtungan aftur inn í kjaftinn.
Hluturinn snerist á öxli og stanzaði.
Nú stefndi eldkjafturinn beint á
Bond.
Bond stóð og beið eftir enda-
lokunum. Hann horfði inn í bláan
kjaft dauðans og sá inn í rauða
UhfGFRÚ YNDISFRÍÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá. N Ó A.
HVAR E R ORKIN HANS NOA2
ÞitS er alltaf saml leUrarlnn 1 hcnnl Yhd-
Isfrið okkar. Hún hefur falIS Srklna hans
Nða einhvers staSar f WaSInu og heltlr
gúðum verSlaunum handa telra, sem getur
fundlS Srkina. VerSlaunln eru' stór kon-
fektkassl, fuUur af hezta konfektl, og
íramlelSandlnn er au.SvitaS SœlgœtlsBorS-
In N61.
Náfa
HelmlU
Öddn er i hU.
Siðast er dreglS var hlaut verSIauntos
KOLBRÚN HÁKONARDÓTTIR,
Hólmgarði 54, Rvík.
Vinninganna má vitja á skrifstofu
Vikunnar. 25. tbl.
— VIKAN 25. tbl.