Vikan - 18.06.1964, Blaðsíða 49

glóð eldvörpunnar bak við hlaupið.
Hann hugsaði um lík Quarrels —
þó var enginn tími til að hugsa
um Quarrel — og sá fyrir sér
brenndan líkama hans, liggiandi í
bráðnum sandi og reykurinn steig
upp af. Brátt mundi hann einnig
verða eins og lifandi kyndill. Aftur
mundi heyrast ómennskt öskur, þeg-
ar lífið væri brennt úr honum. Svo
kæmi röðin að Honey. Hvað I drott-
ins nafni hafði hann flanað út í?
Hvers vegna hafði hann verið svo
óforsjálI að taka Quarrel með sér
í þessa feigðargöngu? Hvers vegna
hafði hann ekki látið sér segjast,
þegar honum var Ijóst, að dr. No
hafði komizt að erindi hans til
Jamaica? Bond beit á jaxlinn. Flýt-
ið ykkur fíflin ykkar. Ljúkið þessu
af.
Það heyrðist brak í hátalara. Svo
kom málmkennd rödd: — Komdu
fram, Breti, og stelpan. Veriði fljót,
eða við steikjum ykkur í helvíti, eins
og hann vin ykkar. Til þess að herða
á þeim, spýtti ferlíkið dálitlum eldi
í áttina að honum. Bond hörfaði
undan æðisgengnum hitanum.
Hann fann líkama stúlkunnar við
bak sér. Hún sagði móðursjúk: —
Ég varð að koma, ég varð að
koma . . .
Bond svaraði: — Það er allt í
lagi, Honey, vertu bara róleg fyrir
aftan mig.
Hann hafði ákveðið sig. Það var
ekki um neitt að velja. Jafnvel þó
að þau yrðu drepin seinna, yrði
það ekki verra en sá dauðdagi,
sem þeim var búinn nú. Hann teygði
sig í hönd stúlkunnar og dró hana
með sér út á sandinn.
Aftur glumdi í gjallarhorninu: —
Stanzið þarna. Góður strÓKur. Og
hentu nú þessum hnetubrjót, sem þú
ert með. Reynið þið nú engin brögð,
eða þá að vatnskrabbarnir fá einu
sinni steik til hátíðabrigðis.
Bond sleppti byssunni sinni. Þar
fór Smith & Wesson byssan. Berett-
an hefði verið alveg jafngóð, gagn-
vart þessu apparati. Stúlkan
snökti. Bond þrýsti hönd hennar.
— Hertu þig upp, Honey, sagði
hann. — Við skulum einhvernveg-
inn komast út úr þessu. Hann bölv-
aði sjálfum sér fyrir lýgina.
Járndyr heyrðust opnaðar. Maður
kom aftur úr ferlíkinu, stökk niður
— Hvað er þetta, kona! Má maður ckki
fara í sturtu, nema maður sé fullur?
í vatnið og gekk f áttina til þeirra.
Hann var með byssu í hendinni.
Hann gætti þess að koma ekki f
skotlínu eldvörpunnar. Loginn lýsti
upp svitastrokið andiit hans. Þetta
var Kínnegri, stór maður, klæddur
aðeins í buxur. Eitthvað dinglaði
úr vinstri hönd hans. Þegar hann
kom nær, sá Bond, að þetta voru
handjárn.
Maðurinn stanzaði fáeina metra
frá þeim. Hann sagði: — Réttið fram
hendurnar með úlnliðina saman.
Komið svo til mín. Þú á undan,
Breti. Hægt, eða þá að þú færð
aukanafla. Bond gerði eins og hon-
um var sagt. Þegar hann var kom-
inn svo nálægt manninum, að hann
fann af honum svitalyktina, setti
maðurinn byssuna milli tannanna
og teygði sig fram og skellti hana
járnunum um úlnlið Bonds. B^nd
leit í andlitið, sem nú var málm-
litað í skininu frá bláum logunum.
Þetta var ruddalegt, ófétislegt and-
lit. Það urraði að honum: — Heimska
fífl, sagði maðurinn.
Bond sneri baki við manninum
og gekk burt frá honum. Hann
ætlaði að sjá lík Qaurrels. Hann
varð að kveðja hann. Það glumdi
í byssu. Kúla þeytti upp sandinum
rétt við fætur hans. Bo.nd stanzaði
og sneri sér hægt við. — Verið ekki
taugaóstyrkir, sagði hann — Ég
ætla aðeins að líta á manninn, sern
þið voruð að myrða. Ég kem aftur.
Maðurinn lét byssuna síga. Hann
hló hrottalega: — Allt í lagi,
skemmtu þér bara. En vertu fljótor,
eða við grillum þessa brúðu þina.
Þú færð tvær mínútur.
Bond gekk í áttina að runnanum,
sem enn rauk úr. Hann komst a'la
leið að honum og leit niður. Hann
lokaði augunum og það kon u
drættir um munninn. Já, þetta var
alveg eins og hann hafði ímyridað
sér. Verra. Hann sagði lágt: — Fyr-
irgefðu, Quarrel. Hann sparkaði i
jörðina og safnaði saman handfylli
af svölum sandi milli hlekkjaðra
handanna og hellti honum yfir leif-
arnar af augunum. Svo gekk hann
rólega til baka og stanzaði við hlið
stúlkunnar.
Maðurinn beindi þeim áfram með
byssuna. Þau gengu aftur fyrir vél-
ina. Þar voru lágar ferhyrndar dyr.
Rödd að innan sagði: — Komið inn
og setjist á gólfið. Snertið ekkert,
eða þið munuð brjóta fingurna.
Þau skriðu inn í eldkassann. Þar
var óþolandi stybba af svita og
olíu. Það var aðeins nóg rúm fyrir
þau að sitja með hnén upp undir
höku. Maðurinn með byssuna fylgdi
þeim inn og lokaði dyrunum. Hann
kveikti Ijós og settist niður á járn-
sæti við hlið ökumannsins. Hann
sagði: — Allt í lagi, Sam. Við skul-
um halda áfram. Þú getur drepið
undir katlinum. Það er alveg nógu
bjart til þess að aka heim.
Það var röð af mælum og rof-
um á mælaborðinu. Ökumaðurinn
beygði sig áfram og snerti nokkra
af rofunum. Hann setti vélina í gír
og rýndi út gegnum þrönga rifu á
járnhulstrinu fyrir framan sig. Bond
ODHHER
* REIKIIVÉLRR
með um 40 ára
reynslo hér á landi,
hafa aldrei brugðisf
Garðar GísBason h.f.
Reykjavfk
ENN EIN
NÝJUNG
FRÁ SJÖFN
HEX
PAKMALNING
!■ r pj
rLESF1- “1 \
'H55! l 9l J
©
REYNSLAN SANNAR GÆÐI REX VARANNA
1"
83831
VIKAN 25. tl)l. —