Vikan - 18.06.1964, Blaðsíða 28

Það ssm óður er komið:
Jomes Bontl er sendur til Jama-
ica til að rannsaka hvarf tveggja
starfsmanna brezku leyniþjónust-
unnar. Hann kemst á spor, sem
leiðir hann til Crab Key, eyju í
einkaeign dr. No, duiarfullrar per-
sónu, ssm fátt er vitað um, og
leyfir engar heimsóknir, en tekur
harðri hendi á móti, ef einhver
býður sér sjálfur. Bond fer til eyjar-
innar, ásamt aðsíoðarmanni sínum,
Quarrel, og þar hiíta þeir eina boð-
fiennu í viðbót, Honey, sem komin
er þangað í skeljaleit. Varðbátur
frá dr. No finnur, hvar þau hafa
gengið á land, og lætur skothríð
dynja á ströndinni, en þau sleppa
ómeidd og komast upp á eyjuna.
Þeim tekst einnig að sleppa við
leitarflokk á landi, cg komast upp
að stöðuvatni á eynni, þar sem
þau búa sér náftstað. Quarrel og
Honey er ekki rótt, því þau hafa
séð sporin eftir drekann eldspú-
andi, sem sagður er ógna ö!!u lífi
á eynni. Quarrel tekur fyrstu vakt,
en Honey takur að segja Bond ævi-
sögu sína. Hún missti foreldra sína
barn að aldri, og hefur að mestu
alizt upp í einssmd, nema hvað
svört fóstra hennar var h|á henni
til dauðadags. Fóstran kenndi
henni að lesa og notaði til þess
alfræðiorðabók. En Honey er með
brotið nef, og þannig stendur á því,
að karlmaður einn beitfi hana of-
beldi ti! að koma fram vilja sín-
um. I hefndarskyni svelti hún eitr-
aða köngu ó og sleppti henni upp
í rúm ti! mannsins. Nú leitar hún
skelja til þess að af!a sér fjár fil
að standa straum af lagfæringu
nefsins, en að því loknu ætlar hún
að gerast símavændiskona, sem hún
álítur þægilegt lúxuslif.
— Mér brá heldur en ekki í brún
líka. Ég hélt að þú hlytir að vera
ástmær Dr. No.
— Kærar þakkir.
— En þegar þú hefur látið gera
þessa aðgerð, hvað ætlarðu þá að
gera? Þú ætlar ekki að búa alein
í þessum kjallara alla þína ævi.?
— Mér datt í hug að verða síma-
vændiskona. Hún sagði þetta eins
og hún hefði sagt fóstra eða einka-
ritari.
— Hvað meinarðu með því? Ef
til vill hafði hún sagt þetta án þess
að vita hvað það þýddi.
— Ég meina ein af þessum stúlk-
um sem eiga dásamlega íbúð og
falleg föt. Þú veizt hvað ég meina,
sagði hún óþolinmóð. — Fólkið
hringir í þær og kemur og elskar
þær og borgar þeim fyrir það. Þær
fá hundrað dollara í hvert sinn í
New York. Ég ætla að byrja þar.
Auðvitað verð ég að gera það fyrir
minna til að byrja með. Þangað til
ég væri búin að læra að gera það
reglulega vel. Hvað borgið þið
óþjálfuðum stúlkum mikið?
Bond hló: — Ja, ég veit það nú
ekki. Það er langt síðan ég hefi
keypt mér svona.
Hún andvarpaði: — Ég býst við
að þú getir haft hvaða kvenmann
sem þú vilt fyrir ekki neitt. Ég býst
við að það séu bara Ijótir menn
sem borga. En það er ekki hægt að
komast hjá því. Ég býst við að öll
störf í stóru borgunum séu hræði-
leg. En maður græðir þó miklu
meira á því að vera símavændis-
kona. Svo get ég komið aftur til
Jamaica og keypt Beau Desert. Þá
verð ég orðin nógu rík til þess að
finna mér góðan eiginmann og
eignast börn. Núna eftir að ég fann
þessar skeljar hér, hefi ég reikn-
að út að ég geti verið komin aftur
til Jamaica um það leyti sem ég
verð þrítug. Væri það ekki dásam-
legt?
Ég er sammála þér með síðasta
hlutann af áætluninni. En ég er
ekki svo viss um fyrsta hlutann. En
segðu mér hvar fræddist þú um
allt þetta um símavændiskonur?
oru þær undir s í alfræðiorðabók-
inni?
— Auðvitað ekki. Láttu ekki eins
og asni. Það var heilmikill úlfa-
þyfur út af þeim í New York fyrir
tveimur árum. Það var ríkur play
boy, sem var kallaður Jelke. Hann
átti heilan hóp af stúlkum. Það
var mikið skrifað um þetta mál í
The Gleaner. Þar gáfu þeir upp verð-
ið og allt. Og það eru þúsund
svona stúlkur í Kingston, en þær
eru bara ekki eins góðar. Þær fá
ekki nema fimm shillinga og þær
geta ekkert farið til þess að gera
þetta, nema bara inn í runnana.
Fóstra sagði mér frá þeim. Hún
sagði, að ég mætti ekki vera ein
af þeim, því að þá mundi ég verða
mjög óhamingjusöm. Ég get skilið
það, ef maður fær ekki nema
fimm shillinga. En fyrir hundrað
dollara .... I
Bond sagði: — Þú getur ekki
haldið öllu því sjálf. Þú verður að
hafa einskonar framkvæmdastjóra
til þess að ná í mennina og svo
verðurðu að múta lögreglunni til
þess að láta þig í friði. Og ef eitt-
hvað gengi úrskeiðis, myndirðu
áreiðanlega fara í fangelsi. Ég býst
ekki við, að þér mundi líka þessi
vinna. A ég að segja þér eitt:
Með öllu því, sem þú veizt um
skepnur og skordýr og svo fram-
vegis, gætirðu fengið stórkostlega
skemmtilega vinnu við að líta eft-
ir þeim í einhverjum dýragarðin-
um. Hvað til dæmis um háskólann
í Jamaica? Ég er viss um að það
myndi verða miklu skemmtilegra.
Og þar myndirðu mun frekar hitta
góðan tilvonandi eiginmann. Að
minnsta kosti máttu alls ekki hugsa
um það lengur, að verða síma-
vændiskona. Þú átt dásamlega fal-
legan líkama. Þú verður að geyma
hann handa manninum sem þú
elskar.
—■ Það er nú eins og stendur í
bókunum, sagði hún, en það var
ennþá efi í rödd hennar.
— Vandræðin eru bara þau, að
það eru engir menn til að elska á
Beau Desert. Hún bætti við feimnis-
lega: — Þú ert fyrsti Bretinn, sem
ég hefi nokkurntíma talað við. Mér
hefur líkað vel við þig alveg frá
því fyrsta. Mér þykir ekkert vont
að segja þér svona hluti. Ég býst við
að það sé fullt af fólki, sem mér
mundi geðjast vel að, ef ég kæm-
ist í færi við það.
— Auðvitað. Milljónir manna. Og
þú ert dásamleg stúlka. Það var
það fyrsta, sem mér datt í hug,
þegar ég sá þig.
— Sást rassinn á mér, meinarðu.
Röddin var orðin syfjuleg, en það
var ennþá sama gleðin í henni.
Bond hló: — Já, það var dásam-
legur rass. Og hin hliðin er engu
lakari. Bond fann til fiðrings í lík-
amanum, þegar hann minntist þess,
hve fögur hún hafði verið um morg-
uninn. Hann sagði: — Svona nú,
Honey. Það er kominn tími til að
fara að sofa. Það verður nógur
tími til þess að kjafta, þegar við
komum aftur til Jamaica.
— Er það óruggt? spurði hún
syfjulega. — Lofarðu því?
— Ég lofa því.
Hann heyrði hana hreyfa sig í
svefnpokanum. Hann leit niður.
Hann sá aðeins móta fyrir andliti
hennar, sem sneri að honum. Hún
andvarpaði, eins og barn, áður
en það sofnar.
Það var þögn í rjóðrinu. Það
var farið að kólna. Bond lét höfuð-
ið drjúpa niður á hnén. Hann vissi
að það var til einskis að reyna að
sofna. Hugur hans var fullur af
atburðum dagsins og sérstaklega
að því er laut að þessari Tarzan-
stúlku, sem hafði komið inn í líf
hans. Það var eins og einhver dá-
samleg vera hefði tekið ástfóstri
við hann. Hann vissi að hann mundi
ekki hætta fyrr en hann hefði kom-
ið vandamálum hennar af. Fæst
þeirra voru neinum vandkvæðum
bundin. Hann myndi sjá um að-
gerðina — finna góða vinnu og
heimili handa henni. Hann átti
nóga peninga. Hann myndi kaupa
handa henni fötin, láta laga á
henni hárið og koma undir hana
fótunum í hinum stóra heimi. Það
yrði gaman. En hvað um hina hlið-
ina? Hvað um hina líkamlegu löng-
un, sem hann hafði til hennar?
Það var ekki hægt að standa í
ástarsambandi við barn. En var
hún barn? Það var ekkert barna-
legt við líkama hennar eða per-
sónu. Hún var fullvaxin, og, á
sinn hátt, býsna vel gefin og miklu
betur fær um að bjarga sér sjálf,
en nokkur önnur stúlka, sem Bond
hafði hitt.
Hugsanagangur Bonds var rof-
inn, við að eitthvað kom við ermi
hans. Lág rödd sagði: — Hvers
vegna ferðu ekki að sofa? Er þér
kalt?
— Nei, mér líður prýðilega.
— Það er hlýtt í svefnpokanum.
Viltu koma líka? Það er nóg rúm.
— Nei, þakka þér fyrir, Honey.
Það er allt í lagi með mig.
Það varð þögn, svo næstum
hvísl: — Ef þú ert að hugsa . . . ég
meina . . . þú þarft ekki að elska
mig . . . Við getum snúið bæði eins,
svona eins og skeiðar.
— Honey, vina mín, nú ferð þú
að sofa. Það mundi vera dásam-
legt að sofa hjá þér, en ekki í nótt.
Ég þarf bráðum að hafa vakta-
skipti við Quarrel.
— Jæja, þá þdð. En hún var ekki
af baki dottin: — Kannske þegar
við komum aftur til Jamaica?
— Kannske.
— Lofaðu því. Ég fer ekki að
sofa fyrr en þú lofar því. Bond
sagði örvæntingarfullur: — Auðvit-
að lofa ég því. Farðu nú að sofa,
Honey sæl.
Röddin hvíslaði sigri hrósandi:
— Nú skuldarðu mér eina nótt. Þú
lofaðir því. Góða nótt, James vin-
ur.
— Góða nótt, Honey vina.
12. KAFLI. - DREKINN.
Það var tekið fast í öxl Bonds.
Hann var kominn á fætur um leið.
Quarrel hvíslaði ákafur: — Það
er eitthvað að koma yfir vatnið,
kapteinn! Það er örugglega drek-
inn!
Stúlkan vaknaði. Hún sagði
spennt: — Hvað er?
Bond svaraði: — Vertu hérna
2g — VIKAN 25. tbl.