Vikan - 18.06.1964, Blaðsíða 26

Þegar ég var beðinn að heimsækia Guðmund
Guðjónsson söngvara, fyrir hönd Vikunnar, byrj-
aði ég á því að fletta upp í símaskránni. Þar
voru alls konar Guðmundar Guðjónssynir: Arki-
tekt, bankamaður, bifreiðastjóri, hárskeri, hús-
gagnasmiður, kaupmaður, skipstjóri, vélstjóri,
verzlunarmaður, kennari, trésmiður og einn at-
vinnulaus. Ég var hálft í hvoru að hugsa um
að hringja í þann atvinnulausa upp á von og
óvon, og spyrja hvort hann væri ekki söngvari,
en kunni þó ekki almennilega við það. Ég skikk-
aði símadömuna til að ná í hann, og lét sem
ekkert væri sjálfsagðara en allir vissu, hvar ætti
að ná í Guðmund Guðjónsson söngvara. Eftir
drjúga stund hringdi hún inn til mín og sagði
vandræðalega: — Ég veit ekki, hvar á að ná
í Guðmund. Það er enginn Guðmundur Guðjóns-
son söngvari í símaskránni. Það er bara arki-
tekt, bankamaður . . .
En nú kom kunningsskapurinn til sögunnar.
Ég þekki mann, sem þekkir mann, sem þekkir
Guðmund Guðjónsson söngvara. Og smám sam-
pn þrengdist hringurinn, þar til ég vissi, að
Guðmundur á heima í Stigahlíð 18, er hús-
gagnasmiður að atvinnu, og að það er varla
hægt að ná honum í síma nema í matartfm-
anum.
Og í matartíma náði ég honum í síma og
bar upp við hann erindið. Það var guðvelkomið.
Við máttum koma hvenær sem við vildum. Og
á umtöluðum tíma knúðum við dyra hjá Guð-
mundi. Hann og kona hans, Kristín Bjarnadóttir,
tóku á móti okkur og vísuðu okkur til stofu.
Lítil, Ijóshærð dóttir þeirra skottaðist í kring, og
var ekki alveg laus við feimni við þessa ókunn-
ugu karla.
— Er þetta það yngsta? spurði ég, þegar við
höfðum komið okkur fyrir.
— Já, svaraði Guðmundur og klappaði dótt-
urinni á glókollinn. — Hún er jafn gömul söng-
listinni.
— Það er ekki satt, sagði Kristín. — Þú varst
byrjaður að syngja löngu áður en hún fæddist.
— Já, að vísu, en hún fæddist sama daginn
og ég söng fyrst í Þjóðleikhúsinu.
— Þið eigið fleiri börn, er það ekki?
— Jú, við eigum þrjú. En það eru bara tvö
heima núna. Elzta barnið, Guðrún, er í Kvenna-
skólanum á Blönduósi. Hún er 19 ára. Svo er
Hafsteinn, 17 ára — og í sama bili kom Haf-
steinn — og þessi litla, Erna, að verða 6 ára.
— Hafa þau ekki erft tónlistargáfuna?
— Jú, stærri krakkarnir hafa verið að læra
að spila. Hafsteinn er nú búinn að vera fjögur
ár í tónlistarskólanum að læra á fagot, og er
fyrsti nemandinn þar í fagotleik.
— Þú vinnur alltaf fullan vinnudag með
söngnum, Guðmundur?
— Já, svona að mestu. En ég er svo hepp-
inn, að vinnuveitandinn er mjög liðlegur, og ég
fæ að hlaupa frá, þegar með þarf.
— Ertu ekki með verkstæði sjálfur?
— Nei, skúrinn minn var orðinn fyrir skipu-
lagi, svo ég er á götunni eins og er, og vinn
bara hjá öðrum.
— En er ekki auðvelt fyrir þig að æfa þig,
þegar þú vinnur við hefla og þessháttar tæki?
— Jú, það er mjög gott. Ég má hafa mikið
hátt, til þess að trufla einhvern yfir þann há-
vaða.
— En hvar æfir þú annars? Geturðu æft hér,
í blokk?
— Já, ég æfi mig hér heima. Ég er svo
heppinn að búa með elskulegu fólki, sem ekki
TEXTI
SIGURÐUR HREIÐAR
LJÖSMYNDIR
KRISTJÁN MAGNUSSON
— Þú hefur náttúrlega smíðað öll húsgögn-
in hér sjálfur, sagði ég við Guðmund.
— Það má heita, nema þetta sófasett. Það
keypti ég, þegar ég kom heim frá Danmörku.
— Er það danskt?
— Nei, þetta er íslenzkt. Danir gera ekkert
betur. Við eigum orðið úrvals húsgagnafram-
leiðslu.
Og hér sitja þau í sófasettinu, Guðmundur
Guðjónsson, Kristín Bjarnadóttir, Erna og Haf-
steinn.

i' f/Ý's' ',íw /
-
''í'á/rtíi 'M/Zí'
ÍMMHÉ
ilpii
■ÍMmm
/ ■ , ■
v „ ',' ', '' , ' \
S ' ,'
's'' :
Iv ■
; „ ' • ':::
mm
llPiÉMÍfl
■••■•
ÍP«iP
IWmMm
■
i'v m --
/ '}',?'■ '
f. ■ " v v- '

|§É#gÉ| mm
■

2g — VIKAN 25. tbl.