Vikan - 18.06.1964, Blaðsíða 40

NÚ
RETTI
TÍMINN
TIL AÐ MALA
Hver vill ekki hafa hús sitt fagurt og vistlegt? Fagurt heimili
veitir yndi og unað bæði þeim, sem þar búa og gestum, sem
að garði bera. Litaval er auðvelt ef þér notið Polytex plast-
málningu, því þar er úr nógu að velja, og allir þekkja hinn
djúpa og milda blæ. Polytex er sterk, endingargóð og auð-
veld í notkun.
PDLYTEX
þolyte*

og því gleymi ég aldrei, vegna
sverðsins hans, sem hangir yfir
arinhillunni og átti ríkan þátt í at-
burðum dagsins. Mamman hefur
sama hálfvitasvipinn og Olivia-
Ann, en samt finnst mér hún bera
hann öllu betur.
Mér var rétt að renna í brjóst,
þegar ég heyrði Eunice öskra: —
Hvar er það? Hvar er fígúran? Og
það næsta sem ég veit, er að hún
stendur í dyrunum, með hendurnar
á þessum líka litlu mjöðmum, og
öll hersingin í rassinum á henni:
Bluebell, Olivia-Ann og Marge.
Nokkrar sekúndur liðu og Eunice
stappaði annarri berri bffunni í
gólfið, eins hratt og illilega og
hún gat, og reyndi að kæla á sér
feitt trýnið með þvf að blaka
pappamyndinni af Niagarafossun-
um, sem venjulega hékk undir stig-
anum.
— Hvar er peðringurinn? — Hvar
eru hundrað dollararnir mínir, sem
þessi fígúra stal, meðan ég sneri
við henni baki og gruraði ekki
neitt?
— Þetta er dropinn sem fyllir
bikarinn, segi ég, en ég var of
heitur og þreyttur til að nenna að
standa upp.
— Það er ekki það eina, sem
fyllist, segir hún og það !á við, að
augun spryngju út úr hausnum á
henni. — Þetta voru jarðarfarar-
peningarnir mínir, og ég vil fá þá
aftur. Datt ykkur í hug, að þetta
myndi gerast líkræningi?
— Kannske hann hafi ekki tekið
þá, segir Marge.
— Skiptu þér ekki af þessu,
stúlka, segir Olivia-Ann.
— Þessi fígúra stal peningunum
mínum. Það er eins víst og tvisvar
tveir eru fjórir, segir Eunice. —
Sjáið þið bara augun í skepnunni,
— svört af slæmri samvizku!
Ég geispaði og sagði: — Eins og
þeir segja í réttinum: Ef aðili A
ranglega ákærir aðila B, getur það
varðað aðila A fangelsun eða jafn-
vel þyngri refsingu, ef lögin mæla
svo fyrir.
— Guð mun refsa þessu, sagði
Eunice.
— Ó, systir, segir Olivia-Ann, —
við skulum ekki bíða eftir guði.
í sama bili nálgast Eunice mig,
með hræðilegu augnaráði og skítug
náttdruslan hennar dregst með gólf-
inu á. eftir henni. Svo geysist Oli-
via-Ann á eftir henni og Bluebell
rekur upp öskur, sem hlýtur að
hafa heyrzt greinilega til Eufala
og aftur til baka, en Marge stend-
ur frammi við dyr, nýr á sér hend-
urnar og kjökrar.
— O, ho, ho, vælir Marge, —
góði láttu hana hafa peningana,
elskan.
Ég sagði: — Þú líka barnið mitt
Brútus? Þetta var tilvitnun í Shake-
speare.
— Sjáið þið skepnuna, segir
Eunice, — flatmagar allan daginn
og gerir ekki svo mikið sem að
sleikja frímerki.
— Hræðilegt, hneggjar Olivia-
Ann.
— Maður gæti haldið, að þetta
væri barnshafandi, í staðinn fyrir
blessað barnið. Það var Eunice,
sem sagði þetta.
Þá þurfti Bluebell auðvitað líka
að láta Ijós sitt skína: — Er það
ekki satt?
— Jæja, nú þykir mér lognið vera
farið að flýta sér, segi ég.
— Eftir að hafa væflast hér í
þrjá mánuði án þess að gera ær-
legt handtak, hefur þessi peðringur
ekki rétt til þess að vera með glós-
ur í minn garð, segir Eunice.
— Ég strauk ösku af erminni
minni og sagði ósköp rólega: —
A. N. Carter læknir, hefur tjáð mér,
að ég sé illa haldinn af skyrbjúgi
og megi ekki verða fyrir minnstu
geðshræringu, því að annars er
hætta á að ég froðufelli og bíti
einhvern.
Þá gjammaði Bluebell aftur: —
Af hverju fer hann ekki aftur í
spillinguna á Mobile, ungfrú Eun-
ice? Ég er orðin dauðþreytt af að
sjá hann alls staðar.
Ég var auðvitað svo reiður yfir
gjamminu í þessu kolsvarta kvik-
indi, að mér sortnaði fyrir augum.
Rólegur eins og skjaldbaka, reis
ég á fætur, og teygði mig í regn-
hlífina á hattasnögunum og lamdi
henni í hausinn á svertingjakerling-
unni, þangað til hún brotnaði í
tvennt.
— Japanska sólhlífin mín, úr
ekta silki, grenjaði Olivia-Ann.
Og Marge öskrar: — Þú hefur
drepið Bluebell. Þú hefur drepið
vesalings, gömlu Bluebell!
Eunice gefur Oliviu-Ann olnboga-
skot og segir: — Hann er orðinn
vitlaus, systir! Hlauptu! Hlauptu og
náðu í herra Tubberville!
— Mér leiðist herra Tubberville,
segir Olivia-Ann, eins og flfl. —
Ég ætla að ná í hnífinn minn. Hún
þýtur í áttina að dyrunum, en af
því að mig langar til að lifa leng-
ur, þreif ég í hana og sneri hana
niður. Ég fann hræðilega til í bak-
inu.
Hann ætlar að drepa hana! öskr-
ar Eunice, svo hátt að þakið
skekktist á húsinu. — Hann ætlar
að drepa okkur öll! Ég varaði þig
við, Marge. Fljót barn, náðu í sverð-
ið hans pabba!
Svo Marge nær í sverðið hans
pabba og réttir Eunice. Og talið
þið svo um undirgefnar eiginkonur!
Og ofan á allt sparkar Olivia-Ann
svo fast í hnéð á mér, að ég varð
að sleppa henni. Og ég veit ekki
fyrr til, en hún er komin út í garð
og farin að kyrja sálma hástöfum.
Og alveg um leið byrjar Eunice
að höggva og slá út um alla stofu,
4Q — VIKAN 25. tbl.