Vikan - 28.05.1964, Blaðsíða 57

hringt til Villa Marguerite og
ætlað að tala við Danielle, en
einn af mönnum Malraux hafði
svarað í símann og sagt honum,
að hún hefði verið tekin til fanga.
Þetta virtist vera ástmær þessa
Carlo. Og til þess að leysa hana
úr haldi hafði Carlo gefið sig
fram ásamt manni, sem nefndist
Denzel Schimdt og þessi Carlo
hann þeysti eins og riddari henni
til iíjargar. Þetta var aumkunar-
verður uppspuni. Ef þessi vinur
þeirra, Carlo, hefði haft meiri
tíma, hefði hann vafalaust get-
að gert betur, þetta var greini-
lega mjög illa undirbúið.
Nú kom bíll upp að húsinu
og nam þar staðar.
Green sagði: — Hver er þar?
að það er ekki Timothy Pimm.
Dyrnar opnuðust og Annabelle
gekk inn.
Malraux sagði: — Ah, bonsoir,
Mamselle, mikil ánægja að sjá
yður aftur. Við vorum einmitt
að segja að — skyndilega var eins
og hann frysi í sporunum, og
þarna stóð hann eins og mynda-
stytta. Augustus Green opnaði
til himins og bað aðstoðarmenn
sína að segja sér hvað gengi eig-
inlega á, og Green þrammaði
fram og aftur og öskraði, að
menn yrðu að fara að Annabelle
með spekt. Loks tók hópurinn að
róast, og Annabelle fékk að segja
allt af létta. Hún var hartnær
klukkutíma að segja alla söguna,
þar til hún kom loks að því, er
UMBOÐS- & HEILDVERZLUN
BRIDGESTON
hafði játað, að Monsieur Pimm
hefði ekki ætlað að ræna Mam-
selle, heldur tæla hana inn í
hjónaband vegna peninga sinna.
Sagan var þessi: Schimdt var
einn úr hópi hinna sönnu ræn-
ingja, en þeir voru fjórir, og
Mr. Pimm og vinir hans —1 þetta
var auðvitað hlægilegt —- hafði
farið til Tangier til þess að
bjarga Mamselle. Þvílíkt og ann-
að eins. Auðvitað var þetta
brjálæði. Ýmist var Monsieur
Pimm að reyna að tæla Mam-
selle inn í hjónabandsnetið með
alls kyns klækjum, eða þá að
— Ætli það sé ekki einn af
mönnum mínum, sagði Malraux.
-— Þeir áttu að færa mér síðustu
fréttir. Þeir heyrðu útidyrnar
opnast og lokast. — Auðvitað,
hélt Malraux áfram, — er ennþá
ýmislegt á huldu. Við eigum eft-
ir að heyra aðra sögur, sumar
sannar, sumar argasta upp-
spuna. Nú heyrðist fótatak nálg-
ast. — En við getum verið viss
um eitt. Hver sem verður til
þess að bjarga Annabelle í Tangi-
er — enn nálgaðist fótatakið. ■—
Hver sem það verður, sagði Malr-
aux, — getum við verið viss um
munninn og lokaði honum aftur
án þess að segja orð. Peggy benti
þegjandi á Annabelle eins og hún
væri draugur. Matilda frænka
starði bara á hana. Skyndilega
tók Malraux við sér. Það er eins
og hann væri viss um, að það
hefði verið leikið illilega á hann.
Annabelle rauf þögnina: — Já,
það er ég, sagði. — Það er eins
og ég komi öllum hræðilega á
óvart.
Næstu fimm mínúturnar fóru
í óskiljanleg hróp, köll og skvald-
ur. Annabelle var föðmuð og
kysst. Malraux fórnaði höndum
Julian, Henri og Eddie birtust
um borð í skonnortunni.
Þegar þeir voru búnir að
sigla skonnortunni inn í Embar-
cadero, sagði hún, — fór Eddie
Beel og náði í lögregluþjóna, og
okkur var öllum stungið inn í
leigubíla og farið með okkur inn
í stóra byggingu einhvers staðar
inni í borginni. Þarna var spánsk-
ur ofursti, sem stjórnaði öllu, eða
hélt það að minnsta kosti, en Mr.
Pimm sá um þetta að mestu.
Loks voru Stern og hinir tveir
dregnir niður í fangaklefa, og við
skrifuðum undir einhver skjöl,
VIKAN 22. tbl. — gy