Vikan - 28.05.1964, Blaðsíða 32

norðri, austri né vestri. Hann tal-
aði ekki eins og sölumaður frá
New York og hann talaði ekki
eins og fri úr fjallahéruðunum“.
„Var hann að reyna að leyna
því, hvernig hann talaði?"
„Heyrðu mig Tom, hvaða
spurningar eru nú þetta? Hvort
hann væri að leyna því? Til
þess hefði ég þurft að vita hverju
hann vildi leyna, eða hvað? Það
var eitt, sem kom upp um hann,
og það var hvernig hann bar
fram nafnið mitt. Hann hafði
ekkert o-hljóð í því eins og við
gerum hér. Reyndu bara sjálfur
að segja það, og þá sérðu hvað
ég á við“.
„Ó já. Þess vegna fannstu það
út, að hann væri ekki héðan úr
borginni". Hann tók fram vasa-
bókina sína og skrifaði meðan
hann sagði orðin: „Ekki . . . héð-
an . . . úr . . . borginni".
„Sjáðu hve varkár hann er.
Skrifar allt niður. Þess vegna.er
hann að spyrja þessara spurn-
inga“, sagði Leora Kanzler.
„Hann skrifar það niður, en
það var þó ég, sem tók eftir því,
hvað hefði hann annars til að
skrifa? Ég hef gert ýmsar athug-
anir uppá eigin spýtur, gleymið
því ekki“.
„Eins og hvað, Len?“ spurði
Kyler.
„Já, sérðu til, þarna er ná-
ungi, sem veit hvað ég heiti og
um venjur mínar. En hann veit
ekki hvernig á að bera fram nafn-
ið mitt. Þess vegna má gera ráð
fyrir, að hann þekki mig ekki.
En hann hefur verið í borginni
nógu lengi til að kynnast lifnað-
arháttum mínum og til að vita,
að á laugardögum fer ég með
peningana úr kassanum heim“.
„Þú ert búnin að segja hon-
um þetta allt áður, sagði Leora.
„Viltu gjöra svo vel, Leora?
Gerðu það fyrir mig. Þess vegna
hefur maðurinn verið hér í tvær
eða þrjár vikur, að minnsta
kosti“.
„Það er mjög trúlegt“, sagði
Kyler. „Mjög líklegt".
„Jæja, væri ég í þinum spor-
um“, sagði Kanzler, „mundi ég
fara á öll hótelin og gististaðina
og spyrja um mann, sem lítur
þannig út: Meðalhæð, meðalþrek-
inn og eitthvað í kringum þrjá-
tíu ára gamall. Hafi slíkur mað-
ur haft þar herbergi í tvær eða
þrjár vikur, gæti fólkið þar gefið
þér nánari lýsingu á honum. Sagt
þér hvað hann heitir. Þú gætir
fengið fingraförin hans. Allt. Að
öllum líkindum hefur hann
sagzt vera einhverskonar sölu-
maður“.
„Það er fjöldi af mönnum, sem
þessi lýsing gæti átt við“, sagði
Kyler.
„Jú, en þeir eru þó fleiri, sem
hún getur ekki átt við. Allir háir
menn, allir feitir, allir magrir.
Allir ítalir. Allir svertingjar.
Allir sem eru aldir upp hér í
Gibbsville. Allir einfættir menn.
FÓRNARLAMBIÐ
Framhald af bls. 13.
Kyler kom framan úr forstof-
unni og settist stirðlega í eld-
hús sjötta bekkjar kennarans
síns. Meðan Kanzler sagði frá,
greip Kyler fram í með spurn-
ingum og gat ekki stillt sig um
að líta á Leora Kanzler um leið.
Hún kinkaði kolli og brosti með
viðurkenningarsvip til gamla
nemandans síns, en Kanzler varð
ergilegur. „Tom, þú ættir að leyfa
mér að segja frá þessu á minn
hátt, ellegar tapa ég þræðinum",
sagði hann. „Láttu mig segja sög-
una til enda, og spurðu mig á
eftir“.
„Tom er sérfræðingur í þessu,
Len. Vertu ekki að segja honum
fyrir verkum", sagði Leora.
„Heyrið þið mig nú bæði tvö,
þið látið eins og ég geti ekki
sagt frá þessu nema með ykkar
hjálp. Þetta kom fyrir mig, ekki
þig eða Tom. Gefið mér nú tíma
til þess að segja frá því, meðan
það er enn ferskt í hugá mér“.
„Mig langar aðeins til að fá
nokkur atriði, meðan þú manst
þau“, sagði Kyler. „Þú sagðir, að
náunginn virtist ekki vera af
þessum slóðum. Hvað áttu við
með því? Talaði hann Suður-
ríkjamál eða eitthvað þvílíkt?"
„Málfarið var hvorki úr suðri,
SMITH-CORONA

DROTTNING RITVELANNA,
TROMPIÐ Á HENDI YÐAR.
FULLKOMIN AMERÍSK RAF-
MAGNSRITVÉL Á AÐEINS
KR.12.600.oo.ÚRVAL LITA
OG LETURGERÐA.
SÍS VÉLADEILD
XfNOHOJ - HIUNS
02 — VIKAN 22. tbl.