Vikan - 28.05.1964, Blaðsíða 18

Nýir lesendur geta byrjað hér:
James Bond er kominn til Crab
Key. Hann var sendur til Jamaica
til þess að rannsaka hvarf Strang-
ways, fulltrúa brezku leyniþjónust-
unnar og einkaritara hans, ungfrú
Trueblood. Hann kemst aS því, a3
eitthvað er dularfullt við hvarfiíi,
og allt bendir til, að eigandi eyj-
unnar Crab Key, kallaður dr. No,
sé harkalega við málið riðinn, Bond
fer því til Crab Key, ásamt svört-
um aðstoðarmanni sínum, Quarrel,
til þess að reyna að rannsaka mál-
ið, en það er ekki auðvelt, því
engum er leyfð landganga á Crab
Key, og grunur leikur á, að óboðnir
gestir séu látnir hverfa. Þeir taka
land um nctt og fe!a bátinn, en um
morguninn vaknar Bond við það,
að ókunnug og lítt klædd stúlka
stendur á ströndinni framan við
fylgsni hans, og snýr við honum
baki.
Stúlkan þagnaði, teygði sig og
geyspaði. Bond brosti við sjálfum
sér. Hann vætti varirnar og hélt
áfram með viðlagið:
The Water from her eyes could sail
a boat,
the hair on her head could tie a
goat . . .
Hún greip höndunum fyrir brjóst
sér. Bakvöðvar hennar krepptust af
átaki. Hún hlustaði og hallaði um
leið höfðinu til hliðar. Hikandi byrj-
aði hún aftur. Að þessu sinni blístr-
aði hún hikandi og missti tóninn.
Um leið og Bond tók undir snar-
snerist hún á hæli. Hún huldi ekki
líkama sinn með hinum tveimur
sígildu handahreyfingum. Onnur
höndin fór að vísu upp á við, en
hin í stað þess að hylja brjóst
hennar, greip fyrir andlitið fyrir
neðan augun, sem nú voru stór og
óttaslegin. — Hver er þar? Það var
skelfinq í röddinni.
Bond reis á fætur og gaf siq
fram. Hann steig upp á grasbrúsk-
inn fyrir framan fletið. Hann rétti
fram opnar hendurnar til þess að
sýna að bær voru tómar. Hann
brosti glaðlega við henni. — Það
er bara ég. Annar ferðamaður.
Vertu ekki hrædd.
Stúlkan tók höndina frá andlit-
inu. Hún areip um hnífinn í belt-
inu. Bond horfði á hvernig finq-
urnir vöfðust um skaftið. Hann leit
framan í hana. Nú sá hann hvers
vegna hún hafði ósiálfrátt grioið
fvrir andlitið. Þetta var falleqt and-
lit, með bláum auqum undir auan-
hárum, sem sólin hafði gert föl.
Munnurinn var galopinn oq ef hún
hætti að herpa varirnar, mundu bær
vera falleaar. Þetta var alvarleat
andlit oq kiáikalínan var ákveðin
— andlit stúlku. sem er fuhfær að
siá um siq siálf. Oq einu sinni.
sá Bond. hafði henni mistekizt að
sjá um sig. Því nefið var illa brot-
Jg — VTKAN 22. tbl.
ið eins og á hnefaleikamanni. Og
Bond velti því argur fyrir sér hvað
hefði komið fyrir þessa bráðfallegu
stúlku. Það var ekki undarlegt að
það væri það, sem hún skammaðist
sín fyrir, en ekki þessi fallegu,
þéttu brjóst sem nú sperrtust á móti
honum. Herská augun rannsökuðu
hann fiandsamlega.
— Hver ert þú. Hvað ert þú að
gera hér? Það vottaði fyrir ör-
litlum Jamaicaframburði. Röddin
var hvöss og auðheyrt að hún var
vön að láta hlýða sér.
— Eg er bara Breti. Ég hefi
áhuga fyrir fuglum.
— Nú. Það var efasemd í rödd-
inni. Höndin hélt enn um hnífinn.
— Hve lengi hefurðu verið að
njósna um mig? Hvernig komstu
hingað?
— Tíu mínútur. En ég svara ekki
fleiri spurningum fyrr en þú segir
mér hver þú ert.
— Ég er engin sérstök. Ég kom
bara frá Jamaica. Ég safna skeli-
um.
— Þú komst í kanó, var það
ekki?
— Jú. Hvar er þinn kanó?
— Vinur minn er með mér. Við
földum hann uppi í feniunum.
— Það eru engin merki um lend-
ingu hér.
— Við erum varkárir. Við þurrk-
uðum þau út. Ekki eins og þú.
Bond benti upp að klettunum. —
Þú ættir að gæta þín betur. Notað-
irðu segl? Alveg upp að rifinu?
— Auðvitað. Hvers vegna ekki?
Ég geri það alltaf.
— Þá vita þeir að þú ert hérna.
Þeir eru með radar.
— Þeir hafa aldrei náð í mig.
Stúlkan sleppti hnífnum. Hún tók
af sér köfunargrímuna og sveiflaði
henni í kringum sig. Hún virtist
ekki lengur óttast Bond. Þegar hún
talaði næst, var rödd hennar mýkri
en hún hafði verið áður: — Hvað
heitirðu?
— Bond. James Bond, Hvað heit-
ir þú?
Hún hikaði: — Rider.
— Rider hvað?
— Honeychile.
Bond brosti.
— Hvað er svona hlægilegt við
það?
— Ekkert. Honeychile Rider. Það
er falleqt nafn.
— Fólk kallar mig Honey.
— Það gleður mig að kynnast
þér Honey.
Þessi þióðlega setning minnti
hana á nekt hennar. Hún roðnaði.
Hún saqði hikandi: — Ég verð að
fara í föt. Hún leit niður á skelj-
arnar, sem hún hafði stráð í kring-
um sia. Hana langaði auðsjáan-
lega til þess að taka þær upp.
En kannske varð henni huasað til
þess að sú hreyfing mundi enn bet-
ur sýna nekt hennar heldur en nú
var orðið. Hún sagði fastmælt: —
Þú snertir þær ekki, meðan ég er
í burtu.
Bond brosti: — Hafðu ekki
áhyggiur, ég skal passa þær fyrir
þig-
Stúlkan leit á hann efasemdar-
augum, svo sneri hún við og hvarf
yfir að klettunum og hvarf bak
við þá.
Bond gekk fáein skref niður á
ströndina, beygði sig og tók upp
eina af skeliunum. Hún var lifandi
og fast lokuð. Sitt hvorum megin
stóðu mió horn út úr skelinni, um
það bil tólf hvorum megin. Bond
fannst þetta ekki vera neitt sér-
stök skel. Hann setti hana gætilega
á sama stað aftur.
Hann horfði á skeliarnar og hugs-
aði. Var hún í raun og veru að
safna þeim? Það leit út fyrir það.
En þetta var svo sannarlega að
tefla á tvær hættur — sjóferðin í
kanónum og aftur til baka alein.
Hún virtist skilja að þetta var hættu-
legur staður. „Þeir hafa ekki náð
mér enn". Þetta var einstök stúlka.
Bond hlýnaði um hjartaræturnar,
þegar hann hugsaði um hana. Eins
og svo oft áður, þegar hann hitti
fólk með líkamslýti, hafði hann
næstum gleymt því nú þegar. Það
rann einhvernveginn út úr minni
hans. Að þessu sinni fölnaði það við
minninguna um augu hennar,
munn og gullfagran líkama. Fram-
koma hennar og herská vörn voru
miög skemmtileg. Hvernig hún hafði
þrifið til hnífsins, til þess að
vernda sig. Hún var eins og skepna,
sem heldur að ungarnir hennar séu
í hættu. Hvar myndi hún eiga
heima? Hverjir voru foreldrar henn-
ar? Honum fannst hún vera eitt-
hvað ein — eins og hundur, sem
engan langar til að klappa. Hver
var hún?
Bond heyrði fótatak hennar nálg-
ast yfir sandinn. Hann sneri sér
við. Hún var nær eingöngu klædd
í tötra — upplitaða brúna skyrtu
með rifnum ermum og hnésítt, rifið,
brúnt bómullarpils og um mittið
hafði hún leðurbelti með hnífnum.
A annarri öxlinni bar hún striga-
poka. Og hún var eins og skóla-
stúlka á leið á grímuball. Hún kom
til hans og lagðist samstundis á
hnén og tók að safna saman
skeljunum í pokann.
— Eru þetta sjaldgæfar skeljar?
spurði Bond.
Hún reis upp á hæk|ur sínar og
leit á hann. Hún grandskoðaði and-
lit hans. Hún virtist vera ánægð
með árangur rannsóknarinnar. —
Viltu lofa að segja engum það?
Viltu sverja það?
— Ég lofa, svaraði Bond.
— Jæja þá, jú, þær eru sjald-
gæfar. Mjög sialdgæfar. Þú getur
fengið fimm dollara fyrir fullkomna
skel. I Miami. Þar sel ég þær. Þær
heita Venus Elegans — hinn glæsi-
legi Venus. Augu hennar glitruðu
af ákefði. — í morgun fann ég það
sem mig vantaði. Ég fann hvar
þær eru, og hún veifaði út á sjó-
inn. — Þú mundir ekki finna það,
bætti hún við og var aftur orðin
varkár. — Það er miög djúpt á
þeim og þær eru vel faldar. Ég er
ekki viss um, að þú gætir kafað
svo diúpt. Og hvort sem er, bætti
hún glaðlega við, — þá ætla ég
að taka þær allar með mér í dag.
Þú mundir aðeins ná í þær ófull-
komnu, ef þú færir að reyna.
Bond hló. — Ég lofa þér því, að
ég skal ekki reyna að stela þeim.
Ég hefi ekki hundsvit á skeljum.
Það er alveg satt.
Hún lauk við að setia skeliarnar
f pokann og stóð upp: — En hvað
um þessa fugla þína? Hverskonar
fuglar eru það? Eru þeir líka verð-
mætir? Ég skal ekki heldur segja