Vikan - 14.04.1965, Blaðsíða 50

fpS1 kki er allt sem sýnist.
Sumum stjörnum er
ætlað að blossa upp og bera
birtu örfá augnablik, en
slokkna síðan. Samt getur
bjarminn af þeim orðið
minnisstæður þeim er hann
sáu. Jafnvel áhrifaríkur.
Saga Sigríðar frá Yík er
í ætt við þesskonar stjörnur,
en enginn veit, hvort hún
muni marka nokkur spor eða
verða minnisstæð.
Það er átakanleg saga,
sagan hennar Sigríðar.
Þetta var íslenzk alþýðu-
kona eins og þið munið.
Hún fór að skrifa á gamals
aldri og þið munið það ef
til vill líka, að hún skrifaði
„hið lifandi tungutak þjóðar-
innar“.
Þetta er sannarlega átak-
anlegt og erfitt að koma orð-
um að því.
Hún sem hefði að réttu
lagi átt að koma með aðra
sögu fyrir næstu jól svo hún
gæti náð metsölu og orðið
hæst í útlánum í bókasöfn-
unum. Hún, sem hefði getað
sagt svo margt fleira af þeim
Guðmari og frú Jónhildi á
Bakka og afkomendum
þeirra. Að ekki sé minnzt á
prestinn unga, hann séra
Gunnar, sem var rétt nýkom-
inn í embætti. Einhver verð-
ur að skrifa þá sögu.
Nei, það er þungbærara
að skýra frá þessu en tárum
taki.
Hún Sigríður blessunin frá
Vík gerir það ekki héðan af.
Hún er látin.
Hún fæddist hér á Vikunni
á útmánuðunum í vitund
blaðamanna þeiiTa, sem þar
starfa. E'inkum og sér í lagi
gerði hún sér dælt við Sigurð
Hreiðar og lifði í honum
og skrifaði í gegnum hann.
Henni féll svo einstaklega
vel við hann Sigurð og þeim
kom svo vel saman þessa
viku, sem „Hvinur í stráum“
var að komast á pappírinn.
Og við sem vorum farnir að
gera okkur vonir um að
heyra framhaldið af sögunni.
. .Þá burtkallaðist hún úr
hugarheimi Sigurðar.
Það var óskaplega trag-
iskt.
Hún, sem sikrifaði Hið
Lifandi Tungutak Þjóðar-
innar.
gQ VIKAN 15. tbl.