Vikan - 12.08.1965, Blaðsíða 50

Mamma hennar Susie
litlu kanínu
Framliald af bls. 40.
bróst það vissulega ekki.
„Vertu ekki að æsa þig upp,"
sagði kanínupabbi.
Mæðurnar, sem haldið höfðu
niðri í-sér hlátrinum, skelltu nú upp
úr.
„Jæia," sagði Susie, og hún varð
að bíða góða stund eftir að hlát-
urinn dvínaði. „Kanínupabbi og
kanínumamma sópuðu glerbrotin
upp af gólfinu, og Betsy baðst af-
sökunar. „Láttu þetta ekki koma
fyrir aftur," æpti kanínumamma, og
svo seltu þau öll upp hattana og
fóru í kirkju. A höttunum voru göt,
svo að eyrun gætu staðið þar út
úr. Þá er sagan búin," sagði hún að
lokum og gekk hratt í sæti sitt.
Hún leit á mig um leið, til að sjá
hvernig mér hefði fallið frammi-
staða hennar, og ég brosti stolt til
hennar. Kanínumamma hefði áreið-
anlega æpt — eða að minnsta kosti
hefði hana langað til að æpa —
„Láttu þetta ekki koma fyrir aftur!"
En auðvitað er allt, sem við kanínu-
mamma kynnum að eiga sameigin-
legt, hrein tilviljun, nema hvað mig
brennhitaði í eyrun og eftir hitan-
um að dæma, hefði sannarlega ver-
ið hægt að hugsa sér, að eyrun væru
anzi löng.
Vöfflusaumur
Framhald af bls. 47.
vöffusauminn dálítið og er það
þá gert með því að leggja strau-
járnið á hliðina, leggja rakan
klút yfir það og síðan rönguna
á vöfflusaumnum. Teygið síðan
vöfflusauminn dálítið og dragið
fram og aftur yfir járnið.
Skýringarmyndir 3, 4 og 5.
eru af léttu vöfflusaumsmunstri.
Síðdegi
Framhald af bls. 13.
Hún hló og leit á hann. Hann
hafði elzt, hann var meir en
tveim árum eldri. Hann var lika
grennri og svolítið meira grá-
hærður.
— Þú ert sjálfum þér líkur,
sagði hún.
Þau töluðu um allt annað en sig
sjálf, en allt í einu leit hann upp
og sagði alvarlegur á svipinn.
—- Ég kom hingað til þess að
biðja þig um að koma aftur heim,
sagði hann.
— Aftur heim, sagði hún, undr-
andi. — Hvert?
— Til mín. Þú veizt að við eig-
um saman þegar allt kemur til
alls.
Þarna var það komið, þetta ó-
þolandi sjálfsöryggi í röddinni,
og hrukkurnar í kringum aug-
un.
— Og ég veit að þú elskar mig,
sagði hann og strauk henni um
vangann. — Þú veizt líka að ég
elska þig. Það er gott og nota-
legt þegar maður er viss um
hlutina....
•—■ En ef ég er ekki einsömul
lengur?
—- Ég veit að þú hefir ekki gift
þig aftur....
—■ Það er ekki þar með sagt
að maður þurfi endilega að gifta
sig, til þess að vera ekki ein-
mana.
— Ég veit ekkert um einkalíf
þitt, sagði hann.
Það var eitthvað í röddinni,
sem hún ekki skildi, eins og að
hann væri á verði. Svo bauð hann
henni út að borða, og þau töl-
uðu ekkert meira um sín einka-
mál. Hann ætlaði að sækja hana
klukkan átta, og andartak fannst
henni að hún væri komin aftur
í tímann....
Þegar Kerstin kom til baka,
var hún háfundrandi yfir því að
hún hefði ekki fundið meira fyr-
ir þessu stefnumóti. Tvö ár voru
liðin, og þau höfðu setið þarna
andspænis hvort öðru við borðið,
og henni hefði fundizt það full-
komlega eðlilegt.
Og nú, klukkan hálf fimm sat
hún hér á grill-bar og laug að
Claes, að hún þyrfti að leiðrétta
stíla í kvöld. Hún þurfti ekki að
ljúga, þau höfðu fullkomið frelsi,
og hann hafði aldrei stungið und-
ir stól sínum ævintýrum ....
•— Hvað ertu að hugsa um?
spurði Claes.
— Ég er að hugsa um að það
sé farið að skyggja, sagði Kerstin.
—- Það er orðið dimmt, sagði
Claes og leit út á göt.una, þar
sem umferðarljósin lýstu.
— Já, sagði Kerstin.
Þau sátu þögul um stund, svo
spurði Claes hvort hún vildi ekki
meira kaffi, en hún vildi það
ekki.
— Viltu borga, svo að við get-
um farið, sagði hún.
— Ég er búinn að borga, það
gerir maður alltaf við afgreiðslu-
borðið á svona stöðum.
— Auðvitað, sagði hún og fór
í hanzkana.
Hún gekk heim á leið og hann
fylgdi henni. Þau töluðu ekkert
saman á leiðinni, utan einu sinni,
þegar þau stönzuðu fyrir rauðu
ljósi. Þá sagði hann: •— Mig lang-
ar til að vera góður við þig, ég
veit bara ekki hvernig ég á að
fara að því ....
Svo héldu þau áfram, hann
með hendurnar í buxnavösunum,
það var hann venjulega, vegna
þess að hann átti enga hanzka.
Fyrir utan dyrnar hjá henni
stönzuðu þau.
— Það er eitthvað, sem þú vilt
ekki tala um, sagði Claes. ■—■
Hvað er það . . . . ?
— Ekkert.
•— Þú ætlar ekki að vera heima
í kvöld, eða hvað?
-— Nei.
— Þú ætlar að fara út til að
hitta einhvem karlmann?
— Já.
— Fyrrverandi eiginmann
þinn?
— Já.
Hann var þögull um stund.
— Hversvegna viltu ekki tala
um það?
— Ég veit það ekki, Claes, það
er satt, ég veit það bara ekki.
—■ Og ég veit elcki hversvegna
að ég vissi það ....
Hann hló.
UtfGFRÚ YNDISFRÍÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó Á.
HYAR ER ORKIN HANS NOA?
I>aff er alltaf saml Jelkurinn l hcnnl Ynd-
isfriS okkar. Hún hefur f.attS Srklna hans
Nóa elnhvers staðár i WaBinu 'oc heltir
góöum verSlaunum handa þelm( sem getur
fundið örklna. Tcrðlaunin eru stfir kon-
fektkassf, fnllur at hezta konfekti, og
franiielðanðinn er au.ðvltað BœlgœtisgerC-
in Nfií.
Nafn
HelmiU
örkin ef & bU..
Biðast er dregtS var hlant verílaunlm
Ása Hauksdóttir,
Mávahlíð 41, Reykjavík.
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 32. tbl.
— Aimez-vous Brahms? sagði
hann. — Nú vantar bara að ég
væri óstjórnlega ríkur, þá væri
myndin fullkomin ....
— Reyndu ekki að vera kald-
hæðinn.
— Ég er ekki kaldhæðinn,
sagði hann alvarlega. — Og það
leiðir^af sjálfu sér, að þetta verð-
ur að taka enda, er það ekki
rétt?
— Hvað leiðir af sjálfu sér?
spurði hún.
—- Að þú ferð aftur til hans.
— Hversvegna ætti ég að gera
það. Við ætlum bara að borða
saman í kvöld ....
— Þú ferð til hans aftur, sagði
Claes, og nú hló hann. — Og
veiztu hversvegna? Þú ert bundin
þeirri vana hugsun, að maðurinn
eigi að vera eldri en konan, og
getur ekki losað þig frá þeirri
hefðbundnu venju.
— Ef til vill ....
—■ Þú hefir aldrei þorað að
hugsa þá hugsun til enda, hvort
þú elskar mig eða ekki.
— Nú ertu óréttlátur.
—■ Nei, ég segi bara meiningu
mína. Helduðu að það sé gaman
fyrir mig að segja þetta?
Hann laut fram og kyssti hana
á kinnina.
— Jæja, ég hringi til þín.
Hafðu það gott........
— Ef þú bara skildir, sagði hún
örvæntingarfull.
— Það er það sem ég er að
reyna að gera, sagði hann. Og ég
byrja á því að samþykkja ....
Hann sneri við og lagði af stað
niður götuna, flaútandi, eins og
hann var vanur að gera, þegar
að hann var eitthvað tauga-
óstyrkur. Hún sá það á baki hans
að honum var kalt.
Kerstin fór inn í anddyrið og
klæddi sig úr kápunni. Hún
hengdi hana upp, áður en hún
gekk að speglinum og grann-
skoðaði sjálfa sig í framan.
— Nú verðum við að reyna að
ráða fram úr þessu vandamáli,
og sjá hvað hægt er að gera fyr-
ir þig, sagði hún við spegilmynd
sína. En hana langaði mest til að
gráta, lengi og einmana. ☆

gQ VIKAN 32. tbl.