Vikan - 09.09.1965, Side 2

Bezta tóbakið veitir mesta
ánægju.
REYKIÐ CHESTERFIELD!
í FULLRI HLVÖRU
Breyttor ögunaraðferðir
£ Brekkukotsannál bregður
Halldór Kiljan Laxness upp
skemmtilegri og ógleymanlegri
mynd af þeirri aðferð við ög-
un, sem langafar okkar og lang-
ömmur beittu við börn sin og
þótti gefast vel. Sveininum Alf-
grími varð það á i barnaskap
sinum að bölva blessaðri kúnni;
meira að segja sigaði hann á
hana hundinum. Rósemin var
kennimark hvunndagsins i *
Brekkukoti og eins og jafnan,
þegar drengurinn var eitthvað
að duðra i rænfanginu, þá liafði
hann það á tilfinningunni, að
h'afðar væru á honum gætur af
vökulum augum bak við hurð í
hálfa gátt. En löngu seinna, þeg-
ar iiðið var framundir miðjan
aftan, þá gekk gamla konan út
eins og hún tæki ekki eftir
drengnum og meðan hún skoðaði
undir kálið, var eins og hún
segði við sjálfa sig: „Bg vona
mér hafi misheyrst í morgun
að einhvur hér á bænum hafi
verið að tala ljótt um kúna.“
Drengurinn skildi við hvað hún
átti við og reyndi að bera af
sér sakir. Þá bætti sú gamla við:
„Ég veit fátt jafnljótt og að tala
illa um kú, — nema ef vera
skildi að setja á hana liundinn.“
Það voru engar flengingar í
Brekkukoti, enginn hávaði og
æsingur. En drengnum var gert
það skiljanlegt, ef hann liafði
gert einhverjum á móti skapi.
Ef þessi gamla ögunaraðferð,
sem sýnir svo vel skaplyndi
þjóðarinnar, liefur verið góð og
gild áður fyrr, þá er luin það
vafalaust enn i dag. Samt er
henni ekki beitt lengur; hún lief-
ur einhvern veginn dottið upp-
fyrir ásamt ýmsu úr menningu
bændaþjóðfélagsins, sem leið
undir lok á þessari öld.
Eftir þvi sem ég hef kynnzt
ögun barna hér í ])éttbýlinu,
þá byggist hún mest á hávaða,
en samt er hún sorglega áhrifa-
lítil að því er virðist. Nú mundi *
enginn mæla fá orð með alvöru-
þunga undir kálhaus mörgurn
klukkutímum eftir afbrotið. ,
Frúin í .Brekkukoti dagsins i dag ,
mundi þjóta út og taka i krakk-
ann; hafa uppi liávaða skammir
og hóta ])ví i meiningarleysi,
sem er verst af öllu: Að taka af
krakkanum bæði kókið og tyggj-
óið. Og um leið og hún hyrfi
inn að nýju, mundi krakkinn
siga hundinum aftur svo framar-
lega sem liann langaði minnstu
vitund til þess. Ég sé ekki betur
en að krakkarnir séu orðin
skömmunum svo vön, að þau
séu liætt að taka eftir þeim.
G.S.
2 VIKAN 36. tbl.