Vikan - 09.09.1965, Page 10

-*2> Svona lítur platan út. Við sjáum það hér £
að ofan og til hægri — það er þokkalegur vatns-
halli beggja megin frá inn að miðjunni.
Hús f byggingu
Það er nálega upp-
lega ónýtt ffyrir
handvömm
HVERBER
ABYRGÐINA
Sprungið undan gluggahorni. Eru
þctta forsvaranleg vinnubrögð?
Bílskúrinn kvaddi kóng og prest og
fór sína leið. Þó var hann upprunalega
fastur við húsið.
Hérna eru skemmtilegar og fallegar
svalir. Því miður má ekki ganga út á
þær, og spýturnar verða að standa
undir — annars hrynur snilldarverkið.
Það finnst víst mörgum húsbyggjandanum
nóg, þær áhyggjur og fjárútlát, sem tilheyra
slíkum framkvæmdum, jafnvel þótt allt fari eftir
áætlun og verkið sé vel og fljótt unnið. En hvað
mega þeir segja, sem setja fjármuni sína í bygg-
ingu, sem reynist svo gölluð, að ekkert er annað
hægt að gera en að rífa hana til grunna, eða
„setja ýtu á draslið" eins og komizt er að orði.
Hverjir bera ábyrgð á því — og hverjir verða
fyrir mesta tapinu? VIKAN greinir frá nokkrum
slíkum tilfellum í þessari grein.
að virðist vera hreint alveg
sama hvað byggingarkostnað-
ur hækkar hér á landi ár eftir
ár, að alltaf er nýbyggingum
að fjölga og þeir verða æ
fleiri og fleiri, sem bætast í hóp
húseigenda.
Það er vissulega gott og gagn-
legt að eignast þak yfir höfuðið, ef
það tekst með góðu móti, en vafa-
samt að það borgi sig að leggja
líkamlega eða jafnvel andlega
heilsu að veði. Margar sögurnar
hafa heyrzt um menn, sem hafa
stritað í því baki brotnu að koma
sér upp húskofa, og leggjast svo
úttaugaðir og máttvana með lapp-
irnar uppíloft, þegar þeim hefur
tekizt að troða fjölskyldunni með
harmkvælum inn í eina stofu eða
svo. Margir bera aldrei framar sitt
barr svo orð sé á gerandi, og flest-
ir stíga á stokk og strengja þess
heit að leggja aldrei út í slíkt ævin-
týri aftur. En allflestum tekst furðan-
lega að leyna því hvernig ástatt er
með þá andlega eftir framkvæmd-
irnar, eru sléttir og felldir á yfir-
borðinu, en liggja svo andvaka og
andstuttir í rúminu á nóttunum, með
allar áhyggjur heimsins hvílandi á
huganum. I stað þess að telja roll-
ur eins og venjulegt fólk áður en
þeir fara að sofa, svífa þeim víxl-
arnir fyrir sjónum eins og logndrífa
á jóladag, og hamar uppboðshald-
arans lemur þá í óða önn eins og
damphamar við bryggjugerð.
Slíkt ástand er venjulegt og raun-
ar kannske aðeins eðlilegt fyrir þá,
sem hafa komizt nokkurnveginn
klakklaust ( gegn um vítiseld hús-
byggjandans og eru að öðru leyti
tilbúnir undir tréverk. Þeir eru flest-
ir, sem betur fer, og hinir aðeins í
miklum minnihluta, sem hrapa sak-
lausir ofan í hyldýpi málaferla,
skulda, matsgerða, rifrildis og hús-
næðisleysis árum saman.
Því er nefnilega þannig farið
með hús, eins og aðra hluti — og
alls ekki síður — að undirstaðan
verður að vera traust og góð og
verkið vandað, svo öllum vegni vel,
arkítekt, húsameistara, múrara-
meistara, trésmíðameistara, pípu-
lagningameistara, rafmagnsmeist-
ara, málarameistara, bæjarverk-
fræðing og húseiganda — ásamt
frú.
Ef einhver hlekkurinn í þessari
keðju bregzt, þá er fjandinn hrein-