Vikan - 03.02.1966, Side 10

.:^ummmm*»:■> • .■/>?,
..... *

/VX/XX/ "

- • .-
Wrnmm
Ímmm.

iftfl

KRISTlN
HALLDÓRSDÓTTIR
RÆÐIR VIÐ
kennara og
pithöfund
Myndir:
Knistján MagnúsBOn
EF
HRIFNINtUNA
VANTRR.ER
EKKIHIEGT HB
SKRIFA
Þegar ég var barn, bt>r ég tak-
markalausa virðingu tyrir mannin-
um, sem las Söguna hans Hialta
litla ( útvarpinu. Þessi Ijúfsóri tregi
( rómnum, þegar hann las: „Og
enn erum við að flytja", smaug
inn í vitund mína og hefur síðan
loðað við allt, sem ég hef lesið
eftir þennan mann. Ég vissi raun-
ar þó, að hann hét Stefón Jónsson,
en ( mlnum augum hét hann samt
bara Hjalti litli og heitir það eigin-
lega ennþó.
A þeim árum hefði mér þótt það
fjarstæða, að ég ætti eftir að sitja
í skrifborðsstólnum hans Hjalta litla
og eiga við hann viðtal, sextugan
unglinginn. En eigi má sköpum
renna.
Þegar ég hringdi í Stefán Jónsson
og kynnti mig sem blaðamann, and-
varpaði hann svo djúpt, að mér
datt ekki annað í hug en að hánn
myndi vísa mér hvatlega á bug.
Þegar ég hafði orð á því, hvort
hann væri búinn að fá nóg af
blaðamönnum, hló hann og sagði:
— Nei, það eru bara svo marg-
ir, sem halda, að ég sé annar Stefán
Jónsson.
En ég fullvissaði hann um, að
röddin væri nákvæmlega sú, sem
ég hafði vonazt til að heyra, og
hann var ekkert nema Ijúfmennsk-
an, sagði, að ég mætti koma bara
strax næsta kvöld.
Stefán sagði mér margar
skemmtilegar sögur af því, þegar
fólk hefur hringt f hann í þeirri
góðu trú, að hann væri allt ann-
ar maður. Eitt sinn hringdi maður
og spurði, hvort þetta væri Stefán
Jónsson, fréttamaður. Þegar Stefán
kvað nei við, sagði hann:
— Nú, það stendur hér [ skránri
Stefán Jónsson, rithöfundur.
— Já, ég tel mig nú vera það,
svaraði Stefán.
— Jæja, og hvaða bækur hefur
þú þá skrifað, góði minn?
Kona hringdi og spurði:
— Er þetta Stefán Jónsson, náms-
stjóri?
— Ekki er það nú.
— Nú, er þetta þá krossfiskur
eða hrúðurkarl?
Og svo var það konan, sem
hringdi og uppgötvaði fljótlega, að
þetta var ekki sá, sem hún hafði
ætlað að ná f, en fannst Stefán svo
skemmtilegur, að hún var ekki á
því að sleppa honum við svo búið.
— Ertu sætur? spurði hún.
— Aldrei hef ég nú verið talinn
það, svaraði Stefán.
— Nú, þá ertu alveg maður að
mínu skapi, sagði konan og bauð
honum á stundinni í partf. Og þau
kvöddust með virktum, þótt ekki
vildi Stefán þekkjast þetta góða
boð.
— Yfirleitt er ég ósköp kurteis í
símann, þótt þessi sífelldu mistök
geti verið þreytandi, sagði Stefán.
Ég stakk upp á, að hann léti
setja nafnið Hjalti litli í sviga aft-
an við sitt nafn, og Stefán sam-
sinnti, að sennilega mundi það
firra hann ónæði.
Mér brann á vörum alveg sér-
JQ VIKAN 5. tbl.