Vikan - 03.02.1966, Page 13

//:/■■■■ '

MfMUV'l
— Ég er hræddur um, að þú skiljir ekki, sagði
hann þolinmóður. — Höndin er mjög spillt,
Connie.
— Þú lagaðir hana. Honum líður betur. Þú
verður að fara.
— Ég hef ekki læknað hann, sagði hann,
undrandi á þessum barnaskap. — Ég get það
ekki, ekki hérna Connie. Hann gæti misst hönd-
ina.
— Nei, sagði hún og tók hann ekki alvar-
lega.
— Hann gæti dáið, sagði hann hörkulega.
— Þetta er alvarlegt.
— Þú mátt ekki vera hér. Taktu bílinn þinn
og farðu.
— Þú skilur ekki, byrjaði hann þolinmóður.
— Það ert þú, sem skilur ekki, æpti hún viti
sínu fjær. — Þú þekkir ekki John. Hann fór til
borgarinnar, en hann er á leiðinni. Ef hann
sér þig hér, drepur hann þig, rödd hennar var
skræk. — Hann drepur okkur öll.
Hann sló hana létt utanundir og líkami henn-
ar slaknaði.
— Allt í lagi, sagði hann. — Talaðu nú ró-
lega. Hvað á þetta allt að þýða? Og hver er
John?
— Hann — hann er yfirmaður Mike. Þú mátt
ekki vera hér, þegar hann kemur aftur. Hann
kemur fljótt. Hann fékk Mike I vinnu.
— Hverskonar vinnu?
— Til að búa til — til að vinna við sprengi-
efni. Hann vann við það hjá hernum. Flýttu
þér nú.
— Hér er ekkert að óttast, sagði læknirinn.
— Ekkert að óttast. Hún kastaði höfðinu aft-
ur á bak. Hálsvöðvarnir herptust. — John vildi
ekki að við kölluðum á lækni. Ég tók áhætt-
una. Gerðu það — farðu. Skilurðu ekki?
— Það var sprengiefni, sem skaddaði hönd-
ina?
— Já, sú fyrsta sprakk.
— Sú fyrsta? spurði hann skilningssljór.
— Fyrsta sprengjan, sagði hún.
Læknirinn minntist skyldu sinnar. — Mike fer
á sjúkrahús. Ég fer með hann. Þú getur komið
líka. Hvað er að óttast þar?
— Við bíðum bara eftir peningunum, laun-
um Mike.
— Hann verður að fara á sjúkrahús. Enga
vitleysu lengur. Farðu og búðu hann undir það.
Rödd hans var skörp og ákveðin.
Taugaspennan bar hana ofurliði. Ef hann
hefði ekki haldið ( hana, hefði hún dottið. —
Það eina, sem þú getur gert til að hjálpa mér,
er að fara, sagði hún snöktandi. — Aður en
það er of seint.
Svo leit hún á hann og sagði, hlægilega upp-
gerðar daðursleg: — Af hverju ættir þú að
verða drepinn, elsku David?
Hann leit á hana með vorkunn. — Hvað er
John að gera í borginni?
Framhald á bls. 37.
VIKAN 5. tbl.