Vikan - 03.02.1966, Side 23

Otto Ellert ó fallegt hús sem kostaði mikið fé órið 1955 þegar hann byggði það, en það hefur eitthvað fallið í verði síðan.
INNFLYTJENDAYFIRVÖLDIN í RODESÍU LOKKA FÓLK TIL AÐ FLYTJA ÞANGAÐ MEÐ MYNDUM
OG LOFORÐUM UM BUKKANDI NEGRAÞJÖNA, EINKASUNDLAUGAR, SÖL, VILLT VEIÐIDÝR,
LÁGA SKATTA, HÁ LAUN OG VERÐLAG Á VISKÝI OG TÓBAKI SEM ER LANGT UNDIR VERÐLAGI
ANNARS STAÐAR. „FLYTJIÐ TIL RODESÍU OG FULLKOMNARI LÍFSÞÆGINDA!" STENDUR í AUG-
LÝSINGUNUM.
get ekki sofnað nema lesa það á kvöldin. Við erum ónaegð með að fá
blöðin og svo höfum við líka sjónvarp. En við erum alveg hætt að lesa
bækur.
Herra Wilde hefur yfirumsjón með þessum þrem plantekrum stnum,
leikur golf á fimmtudögum og föstudögum og svo er hann að reyna að
selja tuttugu lóðir frá hinum geysistóra trjágarði sínum, sem er upp á
36 tunnur lands.
Menn lifa hér, að því er virðist einföldu lífi, án þess að byltingar síð-
ustu áratuga í Evrópu hafi snert þá að nokkru leyti, og þeir tala mjög
opinskátt um stjórnmálaskoðanir sinar, svo opinskátt að jafnvel innflytj-
endur sem settust að þarna fyrir stríð, eiga erfitt með að taka þátt I
samræðunum.
Allir halda því fram að loftslagið sé það bezta við gæði landsins.
Það er alveg öruggt að hvftir menn í Rodesiu búa við betri lífskjör en
þeir hefðu gert heima hjá sér ( Englandi. Árið 1956 og 1957 fluttust
35.000 Evrópubúar, þar af margir frá enskum verkamannaheimilum, til
Rodesiu til að vinna við Kariba-stífluna og önnur stór mannvirki. Þetta
fólk fékk góð laun og hefur ráð á þvf að hafa þjónustufólk. Venjuleg
laun Evrópubúa voru kringum 180.000 krónur, en venjuleg „svört" laun
voru sem svaraði 18.000 á ári.
Allir hvítir innflytjendur hækkuðu ósjálfrátt í mannvirðingarstiganum.
Þeir stóðu himinhátt fyrir ofan innfædda fbúa landsins og á skömmum
tfma voru einlægir sósialistar orðnir gallharðir fhaldsmenn. Þægindi og
velmegun gerðu það að verkum að menn samþykktu ástandið eins og
það var, án þess að vera með smásmugulegar og heimskulegar spurn-
ingar. Og það er mjög þægilegt og einfalt að nota hörundslitinn sem
málstokk á hæfni manna.
Menn bjuggu til fordóma, grímuklædda á þokkalegan hátt með orð-
inu „ábyrgð".
— Við verðum að hafa stjórn sem hefur ábyrgðartilfinningu, segir
Norman Lamont, 47 ára gamall maður.
— Það er ekki hægt að vonast til mikils af Afrfkubúum, bætir hin fer-
tuga kona hans, Jill, við. Þeir bjuggu uppi í trjánum fyrir sextfu árum
síðan. Það eru ekki nema tíu ár síðan þeir fóru að nota sokka og skó.
Maður verður að venjast þeim, rétt ens og maður verður að venjast
tengdamæðrum sínum.
Lamont hjónin komu til Salisbury í maí 1952. Þau höfðu með sér fjögra
ára gamla dóttur og um það bil 700 krónur í peningum.
Við tókum út þá peninga sem við höfðum lagalegan rétt til að fá til
að koma okkur fyrir sem innflytjendur og svo fórum við að leita að at-
vinnu, segir Jill.
Norman hafði unnið sem skrifstofumaður við fyrirtæki í Birmingham.
— En þegar stríðinu lauk sá ég að ég gat ekki haldið áfram við slfka
vinnu ævilangt, segir hann. — í Englandi er Ifka mikill stéttarmunur. Ég
yfirgaf England og það er það bezta sem ég hefi gert á ævi minni. Hér
•ru miklir framtfðarmöguleikar.