Vikan - 03.02.1966, Page 36

sem vekur andúS. Og það er ein-
kenni þeirra, sem við þess konar
kveðskap fóst, að enginn þeirra
hrífst af því, sem aðrir hafa gert.
Og ef hrifninguna vantar, þá er
ekki hægt að skrifa.
— Er ekki venja að spyrja rit-
höfunda um eftirlætisskáld þeirra?
— Jú, það er líklega ekki vert
að brjóta þá hefð. Og því er fljót-
brytja möndlur og súkkulaði og
hafði orð á því, að konan hans
væri greinilega farin að undirbúa
jólabaksturinn.
— Nei, ekki er það nú. Það er
nú ekki mikið tilstand fyrir jólin
hjá okkur, þar sem við erum bara
tvö í kotinu. En konan mín er að
búa sig undir að taka á móti gest-
um, ef einhverjir skyldu líta inn
verði ekki fyrr en eftir sextugsaf-
mælið? Kannski það verði þá kom-
in nokkur grá hár, sagði Stefán.
Mér varð aftur orðfall. En þeg-
ar ég var komin út að garðshlið-
inu við Hamrahlíð 9, skellti ég upp
úr — og það um miðja nótt með
slydduna beint í andlitið.
Hann Hjalti litli gráhærður! Margt
getur skemmtilegt skeð! KH.
og segja: — Hvað eigurri við að
gera í kvöld, ástin?
Jean Shrimpton hvorki reykir né
bragðar áfengi. Henni þykir ekk-
ert gaman að dansa og vill helzt
ekki fara á hárgreiðslustofu, segir
að það sé hrein tímasóun. Bezt
líður henni í þægilegum síðbuxum
og rúmgóðri peysu og ef hún get-
ur hreiðrað um sig í þægilegu sófa-
BRIDGESTONE
svarað. Kiljan er að mínum dómi
beztur innlendra höfunda. Leiðin-
legt, að leikritin hans skuli ekki
vera færð upp. Af erlendum höf-
undum gæti ég t.d. nefnt Hamsun.
Stefán hló, þegar ég sagði hon-
um, að ég þættist heyra Ijúfsáran
trega í rödd hans.
— Nei, er það? Ég er nefnilega
afskaplega léttlyndur. Röddin seg-
ir ekki allt. Einu sinni, þegar ég
var að lesa einhverja sögu í út-
varpið, lenti ég í samræðum við
unga stúlku, sem varð alveg undr-
andi, þegar hún vissi, hver ég var.
Ég hélt þú værir yngri, sagði hún.
Meðan við Stefán vorum að
spjalla saman inni á skrifstofu
hans, heyrðum við stöðugt dauf
högg framan úr eldhúsinu. Ég þótt-
ist heyra, að það væri verið að
22. desember. Ég verð sextugur
þá.
Mér varð hreinlega orðfall yfir
þessari yfirlýsingu. Og hefði ekki
kona Stefáns, Anna Aradóttir, bor-
ið okkur kaffi í sömu svifum, hefði
mér líklega orðið á að bera skrök-
sögu upp á Stefán.
Ég sá, að klukkan var langt
gengin í eitt og fór að sýna á mér
fararsnið. Það tók mig þó heilan
klukkutíma að gera alvöru úr þeirri
ætlan. Skrifborðsstóllinn ágæti átti
sinn þátt í því. En miklu erfiðara
var að skilja við þessi viðmóts-
hlýju og skemmtilegu hjón.
Þegar ég kvaddi Stefán, spurði
ég, hvort ég mætti ekki senda til
hans Ijósmyndara einhvern daginn
til að skreyta viðtalið.
— Er þér ekki sama, þótt það
Hún er þaS sem koma
skal...
Framhald af bls. 17.
upp þráðinn þar sem hún hafði
byrjað, verða tízkuteiknari og vinna
hjá Mary Quant.
Ef það er nokkuð sem henni er
reglulega illa við þá eru það stór-
ar veizlur og fjölmenni og svo ef
vinur hennar hringir, þegar hún er
nýkomin heim eftir erfiðar mynda-
tökur. Þá er hún þreytt og þarf líka
að hreinsa af sér farða og þvo
hárið, ná úr því allskonar úðunar-
efnum, leggja hárið að nýju og
reyna svo að fá sem mesta hvíld.
Hvíldin er henni mikil nauðsyn.
Ungi maðurinn á það til að hringja
horni, hvort sem hún er heima hjá
sér eða hjá góðum vinum.
Og þeim skjátlast mjög sem
halda að klæðaskápur hennar sé
að springa af tízkufatnaði. Hún á
aðeins sex klæðnaði ( einu og tvo
siða kvöldkjóla, annan þeirra hef-
ir hún ekki notað. Það er ekki
vegna þess að hún sé ekki hrifin
af fallegum fötum, sem hún á
svona fáa kjóla sjálf. Hún hefur
prýðilegan smekk og veit upp á
hár hvað fer henni vel, en henni
leiðist að vera klædd eins og all-
ar aðrar og þar sem aðrar stúlkur
vilja herma eftir henni með klæða-
burð, er þetta ekki svo gott í efni.
Já, „Rækjan" litla hefur orðið
öðrum ungum stúlkum til fyrir-
myndar, hún hefir náð því takmarki
sem hún setti sér fyrir fimm árum
g0 VIKAN 5. tbl.