Vikan - 03.02.1966, Side 43

Hvað með borgarstjórann eða dóm-
arann? Við verðum að gera öllum
meiri hóttar mönnum viðvart. Hann
leit 6 úrið sitt. Hann átti rétt strax
að vera mættur á aðalstöðvunum.
Þeir urðu að leysa þetta án hans.
Klukkan þrjár mínútur fyrir hálf
sex fór Connie, dofin á sál og
Kkama, út úr húsinu með teppi á
handleggnum. Svo kom David og
bar sjúklinginn. Það var farið að
birta og nokkur umferð um hrað-
brautina.
í skímunni gat David séð, að
byssumaðurinn var önnum kafinn
við að kynna sér mælaborðið í bíln-
um hans. — Hvað eruð þér að gera?
spurði David.
— Athuga hvort bensínið er nægi-
legt. Án þess að neistinn væri á,
sýndi bensínmælirinn ekki neitt.
David grunaði, að hann ætlaði að
læra á hann, til að verða ekki í
vandræðum, þegar hann tæki yfir-
ráð hans. Hann vissi líka, að það
var engin efi, að byssan beið hans
í vasa mannsins. David hugsaði af
öllum kröftum. Hann fékk hundrað
ófærar hugmyndir en að lokum datt
hann ofan á eina . . .
Mínútu fyrir hálf sex, kom Joan
Dixon, sú sem átti að taka við af
Maggie: — Slæm nótt? spurði hún
glaðlega. Maggie stóð upp og
teygði úr sér. — Farðu nú heim að
sofa, sagði Joan geispandi.
— Gerðu eitt fyrir mig Joan.
Hringdu í þetta númer. Það er á
gamla Benton búgarðinum. Ef ein-
hver svarar, segðu þá bara, að þú
sért að staðfesta hringingu Doktor
Blain. Hún gerði e:.,s og Maggie
bað hana.
— Llnan er ekki í sambandi,
sagði stúlkan. Maggie stundi.
— Þú lítur hræðilega út, sagði
Joan. — Það gæti enginn fengið
mig til að taka næturvakt. Maður
á að sofa á nóttunni. Maggie brosti
dauft. — Farðu nú heim, sagði Joan.
Maggie fór í kápuna og gekk
burtu.
David vafði feppinu vandlega ut-
an um Mike. Mike var mjög þjáð-
ur. — Nú, sagði hann við Connie,
— þarftu að hjálpa mér.
í grárri morgunskímunni leit hún
út eins og hún hefði orðið fyrir
gjörningum. En hún gerði það, sem
hún var beðin. Hún settist á gólfið
í bílnum.
— Snúðu nú baki-u að sætisbak-
inu og legðu handlegginn utan um
Mike og hinn á öxl hans. Ég ætla
að flýta mér, og ég vil ekki að
hann hendist mikið t '. Geturðu
þetta?
— Já, sagði hún áhugalaus.
Innst inni kenndi hann í brjósti um
hana. Connie var nokkurskonar peð,
og hann varð að hjálpa henni.
Hann dæmdi hana ekki.
_ Nú, sagði hann og leit á
byssumanninn, — það er ekki nauð-
synlegt að þér komið með.
— Jú, ég vil koma með, sagði
hann fljótmæltur. — Þetta eru vin-
ir mfnir. Jú. Ég fer með.
— Setztu við hliðina á mér, sagði
David. Ennþá gaf hann fyrirskip-
anir, en hvað yrði það lengi enn?
Hann vissi, að byssumaðurinn
myndi nota byssuna, áður en þau
næðu hraðbrautinni. Þá yrði tími
hans kominn til að gefa fyrirskip-
anir. David myndi annaðhvort hlýða
eða týna lífinu. Ef hann hlýddi,
myndu þau fara veginn til vinstri.
Ekki hægri. Þau myndu þjóta út
á landið, og maðurinn deyja af
blóðeitrun. Sprengjurnar myndu
springa, án þess að viðkomandi
hefði fengið viðvörun. Hann varð
að Iifa; hugsa rökrétt; vinna sitt
verk. Hann varð að hugsa fram (
tímann og hann gerði það.
— Gætið ykkar, sagði hann við
farþegana. — Ég dreg ekki af bíln-
um.
— Fallegur bíll, sagði byssumað-
urinn. Hógværð hans boðaði hættu.
Hann beið eftir réttum tíma og
hann var í nánd. Hann fylgaist með
hreyfingum David er hann setti í
gang.
David gaf í, og þau hentust á-
fram, eins og bíllinn væri eidflaug.
Á þessum hraða gæti hann ekki
beygt inn á hraðbrautina. En byssu-
maðurinn hafði ekki athugc'5 það.
Þau þutu hraðar og hraðar.
Hann setti olnbogana inn í stýris-
hjólið og hélt höndunum um höfuð-
ið til að vernda það. Svo steig hann
á hemlana.
Skellurinn var öflugur. John
Barca, byssumaðurinn, óviðbúinn,
afslappaður, kastaðist með afli á
framrúðuna. Hún brotnaði ekki, en
ef til vill höfuð Johns Barca. David
hafði ekki áhyggjur af því. Byssu-
maðurinn var rotaður. Ognanir hans
voru úr sögunni.
David greip andann á lofti. —
Er allt í lagi með þig, Connie?
Hann hafði komið henni fyrir þar
sem hún myndi verða i minnstri
hættu. Höggið hafði aðeins kastað
höfði hennar á bólsl.un sætisins.
Hann leit yfir öxl sér og sá að
sjúklingur hans hafði henzt yfir
Connie. En hún tók höggið af hon-
um, eins og David hafði áætlað.
Þetta var gott, svo langt sem
það náði. Hann beið ekki einu sinni
eftir því að þau kæmu sér aftur
fyrir. Klukkan var fimm mínútur yf-
ir hálf sex. Maggie myndi vera á
leiðinni heim. Hann átti ekki ann-
ara kosta völ en að treysta á bílinn
sinn. Hann skauzt inn á hraðbraut-
ina, svfnaði á vörubíl. Hvað var
fljótlegast? Sími? Hvar var sá
næsti?
Svo sá hann lögreglubílinn. Hann
var á fullri ferð, án sírenu. Hann
hemlaði og beygði í veg fyrir hann.
— Ég er Doktor Blain. Hér er
sprengjumaðurinn. Hann leyfði
þeim ekki að komast að, það var
ekki tími til þess. — Þið hafið feng-
ið fyrirskipanir. Haldið áfram. Fljót-
ir. Það eru tvær sprengjur við hús
lögreglustjórans. Bakdyrnar. Aðal-
dyrnar. Fljótir. Og stöðvið dóttur
hans. Hún er á leiðinni heim. Á-
fram nú!
Einkennisklæddur maðurinn leit
Norska sportgarnið
Pccrfiunt

FALLEG MYNSTUR
GOTT LITAÚRVAL
VIKAN 5. tbl.