Vikan - 03.02.1966, Blaðsíða 45

Sölumagur daugans
Framhald af bls. 15.
Það er satt. Eftir klukkustund kemur
röðin að okkur að sofa. Ég vildi
heldur sofa hjá þér.
— Nei, svaraði Craig og kyssti
hana létt. Ég vildi óska að ég gæti
það. Hann leit í augu hennar. Hún
hafði m|ög alvarleg augu, grá og
heiðarleg.
— Mér þykir fyrir því, svaraði
Craig. — Ég get það ekki.
— Hversvegna ekki?
Hann andvarpaði og leit á hana
aftur. Undir viðfeldinni framkom-
unni, tilboðinu, sem fól í sér fjög-
urra stjörnu máltíðir og fimm
stjörnu rúm, var eitthvað fleira,
sem hann hafði ekki rétt til. Þess-
ari stúlku geðjaðist að honum;
geðjaðist svo mikið vel að honum,
að hún var reiðubúin að elska hann,
eins og Tessa hafði gert. Hann gat
ekki sagt henni frá Tessu. Það yrði
ekki auðvelt að vísa henni á bug.
Hún vissi vel, hversu lokkandi hún
var, hversu mjög karlmenn þráðu
hana. Ef hann sagði nei, myndi
hún muna það, og hún myndi ekki
fyrirgefa . . .
— Hversvegna valdirðu mig?
spurði hann. — Grierson er sá, sem
útlitið hefur. Þú hlýtur að hafa
slæma sjón.
— Ég sé ágætlega, svaraði hún.
— Grierson er aðlaðandi, það er
satt, en þú — ég hef miklu meiri
áhuga fyrir þér. Þú ert svo miklu
sterkari en hann, og þú ert svo
miklu blíðari.
— Þetta er ekki rétt, svaraði
Craig.
— Víst. Ef þér þætti vænt um
einhvern, myndi sá sami ævinlega
vera öruggur. Ég veit það.
Hversu örugg var Tessa? —
Hversu örugg myndi þessi stúlka
verða.
— Þú ert líka miklu ákafari, sagði
Sophie og hló að vandræðasvipn-
um á honum. — Þú lifir svo miklu
meira en nokkur annar — hver mín-
úta sem ég hef verið með þér —
hefur étið upp lífið. Avignon, Alf-
an, ég, sardínurnar ( kvöld. Þú
hefur troðið þessu öllu f þig. Þú
ert svo gráðugur vinur minn.
Vegna þess að ég hef svo lítinn
tíma.
_ Af hverju viltu það ekki?
spurði hún.
— Ég deili herbergi með öðrum,
sagði hann.
— Geturðu ekki beðið vin þinn
að fara eitthvað annað?
— Nei, svaraði Craig, það get
ég ekki. Hann myndi álíta, a'ð þá
vissi hann um okkur. Hann myndi
ekki gera það — en hann myndi
halda það. Ég myndi aldrei láta
það viðgangast.
_ Þú vilt frekar gera ekki neitt?
_ Miklu frekar, sagði Craig. —
Þú ert draumur, Sophie. Þú kemur
einhversstaðar út úr óraunveruleik-
anum..■
_ Úr klúbbi, sem kallaður er
Venus, svaraði Sophie.
_ . . . og þú hverfur til elnhvers-
OSRAM
leiftu rljós
við öll tækifæri
staðar á bak við stjörnurnar . . .
— . . . til klúbbs, sem er kallað-
ur La Ultima.
— Þaðan koma draumarnir. Ef
ég get ekki haft fullkomna drauma,
vil ég enga.
Sophie andvarpaði.
— Hvar getum við fengið viskí?
spurði hún.
_ Sennilega á hótelinu. Vantar
þig?
_ Það verður kalt seinna, cagði
stúlkan og andvarpaði aftur. — Mér
hefði þótt gott að sofa í rúmi í
nótt. Stóru, hlýju og þægilegu njmi.
Svo hló hún. — Ég er afskaplega
áþreifanlegur draumur, John. Ég er
fimmtíu kíló. Hún tók um handleggi
hans og gróf neglurnar í harða
vöðvana.
_ Ég er kannske ekki eins sterk
og þú, en ég þori að veðja, að
ég get æpt miklu hærra og ef þú
kemur ekki með mér, þá skal ég
gera það. Ég meina það!
Craig vissi að hún talaði í al-
vöru og sló til, sagði við sjálfan
sig, að hún myndi verða tortrygg-
in, ef hann ekki gerði það, og vissi,
að það var ekki allur sannleikurinn.
Hún bauð honum líf, ef til vill í
síðasta sinn, og hann var ekki nógu
sterkur til að afneita því. Ekki eins
og Grierson. Ef til vill var Grierson
sá sterkari, þegar allt kom til al's,
og Tessa — ef til vill myndi hann
aldrei sjá Tessu framar. Ef til vill
yrði þetta í síðasta skiptið.
Hann ók til hótelsins, keypti
flösku af skozku viskíi, sneri síðan
aftur þangað, sem Sophie hafði að-
setur, og beið þangað til hún kom
út, hokin undir stóra svefnpokan-
um, og stakk honum inn í b;iinn.
Hann ók eins og hún mælti fyrir,
eftir tunglskinsbjörtum vegi, niður
að ströndinni, þar til að lokum hún
sagði honum að beygja út af, og
bíllinn hossaðist eftir ósléttum slóða
í öðrum gír. Að lokum sagði hún
honum að nema staðar og þau
klifruðu yfir girðingu, Craig með
fyrirferðarmikinn svefnpokann, og
þá voru þau stödd inni í víngarði.
Hún vísaði veginn milli vínviðanna,
og Craig sá, að hann var aftur
kominn niður að veginum, og sjór-
inn var fyrir neðan.
Að lokum benti hún honum að
leggja frá sér svefnpokann og
breiddi úr honum undir gömlum,
kvistóttum vinviði. Skammt frá
þeim hvísluðu öldurnar og kysstu
klettana. ísmeygilegur, áleitinn þef-
ur vfnviðarins var um allt.
— Ég svaf hér síðastliðið ár,
sagði Sophie. — Alein. Alltaf. Eng-
inn annar veit um þennan stað. Að-
eins þú. Þetta er framandi ástar-
staður. Nógu framandi til að geta
verið draumur.
Hann leit á hana ( daufu tungls
Ijósinu, sem breytti gullnu hári
hennar og hörundi í mjúkt silfur,
og eitt andartak var hún úr draum-
heimi, síðan fór hún úr fötunum,
blátt áfram, án yfirborðs uppgerð-
ar eða tilburða nektardansins, braut
þau vandlega saman og lagði þau
hjá svefnpokanum og stóð nakin
frammi fyrir honum, alvarleg og
þolinmóð, meðan Craig virti fyrir
sér sterkan, fagurvaxinn líkama
hennar, áður en hann afklæddist
og tók hana ( fangið.
Hörund hennar var svalt, þegar
hann snerti hana, og hún greip
andann á lofti, þegar hún fann afl
hans, og þau kysstust. Munnur henn-
ar var mjúkur, svaraði hans, þang-
að til hún leið úr faðmi hans.
Framhald í næsta blaði.
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður Mð lanctebekkba
konfekfc fyá N Ó A.
HVAR E R ÖRKIN HANS N Ó A?
paQ ti alltaf santi IClkurlnn f hcnnl Ynð.
lsfrl® okkar. Hún hcfu'r (»19 ilrklna hans
tfjgk ellfhvcrs staBar f blaSÖIU 08 ttílttt
CiSflm vetBiaunum''haniIa Jieim* scm ectur
fU»4lB iirklna. VcrSlaunln cru stór kon-
ítktkassh fuilur af hcita Sonfcutl* og
TrtrnttlSTOiBlnn et ausvitas sælgœtlsgcrtN
tn Kílv

-4
SlSast ft dreglS var hlaut vcrSlaunln
Fríða Sigfúsdóttir,
Sléttahrauni 14, Hafnarfirði.
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 5. tbl.
VIKAN 5. tbl.