Vikan


Vikan - 03.02.1966, Blaðsíða 48

Vikan - 03.02.1966, Blaðsíða 48
Hún heitir Marja og er 20 ára. Stallsystur hennar kalla hana Essið, sennilega vegna þess, að hún er sú fegursta í öllum hópn- um, — það er fyrsti bókstaf- urinn í „skönhet" = fegurð. Og falleg er hún, — um það er engum blöðum að fletta, og hún vekur óskipta athygli, þegar hún gengur eftir Norrlandsgöt- unni, Norrmalmstorginu og yfir Nybroplan í Stokkhólmsborg um lágnættið. Marja er fegursta götustúlkan, sem gengur — og gengið hefur um götur Stockhólmsborgar. — Já, það er nú hægt á við að jafnast, segja þeir ef til vill, sem séð hafa þetta „kvennaval“. Jú, vissulega er það rétt, ef aðeins eru höfð í huga þau hundr- uð eða nokkur ,hundruð tötra- kvendi, sem ennþá sjást á göt- unum umhverfis Berzeliigarðinn milli kl. 22 og 4 á næturnar, — þessar síðustu leifar af götu- drósunum í Stokkhólmi. Þær fallegustu, — ef nota má slíkt hugtak í þessu sambandi, — hafa fyrir löngu flutt starfsemi sína af götunni, — sitja á þokka- legum veitingastöðum eða bara við símann í íbúðinni sinni. En Marja er ekki ein af þeim, og samt er hún svo fögur, að hún stenzt allan samanburð. Hún er hávaxin og grönn og með fætur, sem allar konur dreymir um, — og sóma sér glæsilega í háu pinnahælaskón- um. Hárið liðast alltaf um herðar hennar, gljáandi og vel hirt, og hún klæðir sig af smekkvísi og með sönnum glæsibrag. Hún gæti sómt sér á kápusíðu vandlátustu vikublaða, verið þátt- takandi í fegurðarsamkeppni eða tízkusýningardama. Og bíðum við. — hún vinnur einmitt á dag- inn í nýopnaðri tízkuverzlun í sjálfri Stór-Stokkhólm. Enn for- stjórinn veit auðvitað ekkert um eftirvinnu hennar á götunni á kvöldin. Nei, það eru ekki margir, sem vita í raun og veru um aðal- tekjulind Marju. En þeir, sem vita það, hafa hins vegar flestir orðið að gjalda þá vitneskju dýru verði! Hvers vegna? Jú, vegna þess að Marja er fágætt samband af fegurð og æsku, óskammfeilni og sjúklegu kynferðislífi. Hún hefur stór- kostlegar tekjur, af því að hún hefur lært að notfæra sér veiku hliðina á karlkyninu á sinn sér- stæða hátt. Sá, sem fallið hefur í hendur henni, kemst þó fljót- lega að raun um, að hann er ekki vandanum vaxinn. Og nú byrjar ævintýrið: Marja smýgur um götur og torg eins og hind, en þó líkt og rán- dýr í leit að ljúffengri bráð. Hún fer sér í engu óðslega, því að hún þekkir ágætlega feitu bit- ana frá þeim mögru. Að lokum hefur hún fundið þann rétta. Útlit hans bendir allt til þess, að hann eigi íbúð á Öst- ermalm, Mercedesbíl í bílskúrn- um, frúna og börnin í einhverju orlofi og síðast en ekki sízt pen- inga í veskinu. Hún fylgir manninum, — sem finnst hann vera ölvaður af töfrum hennar, og leiðin liggur heim til hans, því að hún hefur þvertekið fyrir að fara með hon- um á nokkurn annan stað. Skýr- inguna á þeirri „sérvizku“ henn- ar skal hann bráðum fá að heyra. HRÆÐILEGT NEYÐARÓP Marja er ekki fyrr búin að afklæðast ytri fötunum og kom- in inn í stofuna eða svefnher- bergið en hún byrjar að æpa og hljóða af öllum kröftum. Það eru hræðileg neyðaróp, sem skera í gegnum merg og bein, svo að ekki sé nú minnzt á vegg- ina að næstu íbúðum í húsinu! Maðurinn hrekkur upp úr sælu- vímunni, eins og hann hefði fengið yfir sig heilt jökulfljót og kemur þjótandi og reynir í örvæntingu sini að fá hana til að þagna. Jú, — Marja þagnar nógu lengi til þess að geta sagt: — OK! Ég skal þegja! En það kostar þig 10 þúsund kall! Út í hönd! Nú á stundinni! Annars held ég áfram.... Maðurinn vill þrátt fyrir allt bera hönd til varnar pyngj- unni og reynir ef til vill að semja. En Marja byrjar óðar að æpa á ný. Hún öskrar, svo að nábúarnir fara að hugsa til að hringja á lögregluna. Og maðurinn, — hann er 45—50 ára, — ætti sannarlega erfitt að útskýra þessar kringum- stæður, — einn í íbúðinni með tvítugri stúlku! Hann sér sjálf- an sig í rétarsalnum í hneykslis- máli, — myndir í blöðunum, — aðalumræðuefni meðal nágrann- og kunningja, þó að ekki sé nú talað um, það sem konan myndi hafa að segja. Að lokum dregur hann veskið upp úr vasanum. Hann greiðir Marju, það sem hún setti upp. Hún tekur aðeins við „launum" sínum í reiðu fé eða ávísun. Auðselj anlegt verð- mæti gæti komið til greina. Loforð um peninga „daginn eftir“ hlustar hún ekki á, en tekur þess í stað til að æpa, hærra en nokkru sinni fyrr. Hún er ekki ánægð, fyrr en hún hefur fengið refjalaust þess- ar 10 þúsund krónur í pening- um eða verðmætum, sem hún álítur að jafngildi þeirri upp- hæð. ^g VIKAN 5. tbl.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.